Over de bestorming van het Capitool enkele weken geleden verscheen een hele rist aan artikelen. Ook op Doorbraak werd er een hartig woordje over meegepraat. Eén van die stukjes gewijd aan de gebeurtenissen in de Amerikaanse hoofdstad is ‘Waar zitten die rechtse rakkers nu?’, waarin Pieter Van den Bossche in scherpe bewoordingen de bestorming veroordeelt. Het is zijn goed recht om daar een mening over te hebben, dus daar gaat het nu niet over.

Wat evenwel tegen de borst stuit is het feit dat hij in één artikel enerzijds de bestorming van het Capitool een verwerpelijke daad noemt, terwijl hij anderzijds geen problemen lijkt te hebben met de Franse Revolutie (‘Zonder linksgeoriënteerde elite had er nooit een Franse Revolutie plaatsgevonden.’).

Ook de Bastille werd bestormd

Het is niet de eerste keer in de geschiedenis dat er een gebouw wordt bestormd. Op 14 juli 1789 vond er ook al eens een bestorming plaats. Toen was de Bastille in Parijs het doelwit. Historisch gezien is de bestorming van de Bastille het symbolische begin van de Franse Revolutie.

Deze revolutie is uitgegroeid tot de nationale feestdag van Frankrijk en wordt algemeen bejubeld als de geboorte van een nieuw tijdperk, met als belangrijkste verwezenlijkingen de geboorte van de liberale democratie en de rechten van de mens. De Franse Revolutie en de filosofie waaruit ze is ontstaan, de Verlichting, hebben de weg vrijgemaakt voor de ongeziene en onstuitbare vooruitgang waarvan we vandaag getuige zijn. Maar ten koste van wat?

De beul van Lyon

De bestorming van het Capitool was een sterk signaal, maar eens de bezetting van het gebouw geslaagd, zat er voor de demonstranten niets anders op dan huiswaarts te keren. Op zich een vrij nutteloze operatie dus, met als enig resultaat dat Trump nog meer met de vinger wordt gewezen door de linkse goegemeente.

Na de bestorming van de Bastille verliep het enigszins anders. De Franse Revolutie ontaardde in een heus bloedbad. Tienduizenden Fransen belandden onder de guillotine. Naast het koningspaar stierven ook vele edelen op het schavot. Daarnaast waren priesters een geliefd doelwit: duizenden onder hen werden afgevoerd naar de strafkolonie in Frans-Guyana.

Daar bleef het niet bij: zoals het de linkse traditie betaamt ontstond er rivaliteit tussen gematigden en radicalen, waarbij deze laatsten onder aanvoering van Maximilien de Robespierre minder radicale revolutionairen uit de weg ruimden. Ook corrupte revolutionairen, zoals Joseph Fouché, kwamen in het vizier.

Fouché had zich tijdens de revolutie schaamteloos verrijkt en ontsnapte als bij wonder aan het nationale scheermes. Later schopte hij het nog tot minister onder Napoleon. In 1820 stierf hij als de rijkste man van Frankrijk. O ja, Fouché kreeg ook een bijnaam: ‘de beul van Lyon’, vanwege zijn ‘doortastende’ optreden in die stad. Nazi-beul Klaus Barbie, die eveneens huishield in Lyon, was dus niet de eerste met deze ‘eretitel’.

Het was overigens niet nodig om écht iets op je kerfstok te hebben: alleen al het feit dat je ‘verdacht’ werd van het erop nahouden van een andere mening was al genoeg om in de problemen te geraken. ‘Suspect d’être suspect’ heette dat.

We maken van Frankrijk een begraafplaats

Eén van de pareltjes van de ‘linksgeoriënteerde elite’ was Jean-Baptiste Carrier. Die vond dat het executeren met de guillotine te langzaam ging en bedacht een nieuw systeem: massa-verdrinkingen. Te Nantes werden ‘verdachten’ twee per twee aan elkaar gebonden en op houten schuiten geladen om deze dan in het midden van de Loire tot zinken te brengen. Carrier had daar allerminst problemen mee.

Van hem komt volgende lugubere uitspraak: ‘Nous ferons de la France un cimetière plutôt que de ne pas la régénérer à notre façon.’ (We zullen van Frankrijk een begraafplaats maken indien het niet wordt herschapen naar onze manier.) (1)

Ook in de rest van de Vendée – een streek ten zuiden van Bretagne – vielen vele slachtoffers. Voorzichtige schattingen spreken van 400.000 slachtoffers.

Terreur

Heel deze zwarte bladzijde in de geschiedenis van Frankrijk wordt de ‘la Terreur’ genoemd, of ‘het Schrikbewind’. Hoeft het nog gezegd dat de Franse Revolutie school maakte voor latere totalitaire regimes? Vooral de ‘linksgeoriënteerde elite’ in Rusland nam het Franse model als voorbeeld en noemde na de staatsgreep van 1917 onder andere scholen naar haar Franse voorlopers.

‘Gleichschaltung’

Ook de identiteit van de op Frans grondgebied levende volkeren belandde onder het hakmes: waar tot dan toe Frans-Vlamingen, Bretoenen, Occitanen enz. hun eigen taal spraken, werden ze vanaf dan verplicht om Frans te spreken. La France une et indivisible! Iedere burger (citoyen) die binnen de grenzen van Frankrijk woonde, was een Fransman. Ook dit voorbeeld van ‘Gleichschaltung’ maakte later school, deze keer niet alleen in totalitaire regimes.

De schijnheiligheid van de ‘linksgeoriënteerde elite’

Laten we wel wezen: de verontwaardiging van de huidige ‘linksgeoriënteerde elite’ over de bestorming van het Capitool enerzijds is best schijnheilig wanneer er anderzijds vrijwel stilzwijgend wordt voorbijgegaan aan de gruwelen van de Franse Revolutie. Vergeleken met de bestorming van de Bastille is de bestorming van het Capitool een kwajongensstreek. Het kan dus geen kwaad de zaken een beetje te relativeren.

De verontwaardiging van de ‘linksgeoriënteerde elite’ hoeft ons overigens niet te verbazen: was de stormloop op het Capitool niet een uiting van protest tegen het verstikkende politiek-correcte klimaat dat diezelfde elite, de poco’s, de westerse bevolking oplegt?

(1) Laten we niet vergeten dat de volledige slogan van de Franse Revolutie luidde: ‘Vrijheid, gelijkheid, broederlijkheid of de dood’.

Frans-Guyana

Waarom steunt net Azerbeidzjan de anti-Franse protesten op Nieuw-Caledonië?

Bestorming Capitool: kwajongensstreek vergeleken met Bastille