Het hoofd van de Brusselse PS, Ahmed Laaouej, is vandaag al bezig met de volgende staatshervorming. Normaal wordt er enkel in de Franstalige Brusselse kringen gediscussieerd daarover, maar nu doet ook minister Sven Gatz (Open Vld) voorstellen…

Hij is in Vlaanderen niet bekend, maar Ahmed Laaouej is een invloedrijke politicus in Brussel. Hij staat aan het hoofd van de Brusselse PS, leidt de fractie van die partij in de Kamer en is ook nog burgemeester van Koekelberg. Laaouej is bezig met de volgende staatshervorming. Om die voor te bereiden ziet hij op regelmatige basis delegaties van de andere Franstalige politieke partijen. Ook de Brusselse Vlamingen worden door hem gehoord. Tenminste als ze tot de partijen behoren die aan de juiste kant van zijn geschiedenis staan. Het Vlaams Belang en N-VA worden om ideologische redenen als quantité négligeable uitgespuwd.

Dat is een vreemde keuze van de even intelligente, als sluwe Laaouej. Want het is niet omdat je met iemand spreekt, dat je met hem moet eens zijn. En als het Vlaams Belang en N-VA volgend jaar de grootste partijen van Vlaanderen worden, dan is het toch niet onbelangrijk, ook voor Brussel, om met hen goede contacten te hebben. Ook Laaouej weet immers dat Brussel op de rand van het faillissement staat. Het Gewest heeft ongeveer een miljard euro nodig, en dat geld moet als manna uit de federale hemel vallen.

Annie Cordy

De belangrijkste ambtsgenoot van Laaouej, Philippe Close, de PS-burgemeester van Brussel Stad, kwam in De Afspraak uitleggen dat hij eenvoudigere structuren wil in Brussel. Helaas was er niemand rond de tafel die hem vroeg wat hij zelf voorstelde. De autonomie van de gemeenten aantasten is nog steeds onbespreekbaar. De negentien baronnen kunnen nu naar eigen goeddunken elk initiatief van het Gewest boycotten of zelfs negeren. Molenbeek, Anderlecht en nu ook Ukkel zeiden openlijk dat ze het ‘Good Move-mobiliteitsplan’ dat de Brusselse regering voorstelt, niet zullen volgen. De burgemeesters van de gemeenten die de Annie Cordy-tunnel doorkruist, verzetten zich al jaren tegen de trajectcontrole, hoewel de camera’s er al even lang hangen. Bij die tegenstanders is ook Laaouej, als burgervader van Koekelberg.

De Franstalige partijen hebben nog nooit laten blijken dat ze iets willen doen aan het hoge aantal politieke mandaten in Brussel. Dat zijn er zowat duizend. Al evenmin hebben ze oor naar een vermindering van het gigantische aantal kabinetsmedewerkers. Als een ware zonnekoning heeft Rudi Vervoort (PS), minister-president, met vijf keer minder inwoners dubbel zoveel medewerkers als zijn Vlaamse ambtsgenoot Jan Jambon (N-VA). De voorzitter van het Brusselse parlement, Rachid Madrane (PS), heeft het hoogste loon van politiek België, mede omdat de Brusselse parlementsleden weigerden hun vergoedingen te verlagen door af te zien van indexering.

Districten

Alle observatoren van het Brusselse politieke schouwspel weten al heel lang dat de enige oplossing een omvorming van de gemeenten tot districten is, zoals dat in Antwerpen is gebeurd. Of een kopie van Parijs, met twintig arrondissementen die ondergeschikt zijn aan een centraal bestuur. Maar elk voorstel in die richting zien de Franstalige politici als een Vlaams complot om Brussel volledig in handen te krijgen.

Wie iets van de Belgische geschiedenis kent, weet dat als men Franstaligen inspraak geeft op Vlaamse materies, dat altijd slecht afloopt. In de meeste Franstalige scholen is het taalonderwijs altijd al ondermaats geweest. Als men het Brusselse onderwijs zou regionaliseren, zelfs met waarborgen voor Vlamingen, dan kan men er meteen gif op innemen dat dit kwalijke gevolgen zou hebben. Het volstaat te kijken naar het onderwijs dat de Brusselse gemeenten zelf organiseren en het beperkte belang dat daar besteed wordt aan het Nederlands.

Gatz en Bertrand

Het is daarom jammer dat Sven Gatz (Open Vld) samen met Alexia Bertrand (Open Vld) een voorstel in die richting doen, waarbij de gemeenschapscommissies zouden worden geïntegreerd op gewestelijke niveau. Gatz beweert dat de tijd rijp is voor een samenwerking tussen de gemeenschappen, omdat er volgens hem sprake zou zijn van een ‘pacificatie op communautair vlak’. Hij gelooft dat er een Brussels gevoel en identiteit ontstaan zijn, die de inmenging van de gemeenschappen minder noodzakelijk maken.

Bovendien wil hij het aantal Brusselse gemeenten verminderen door de kleinere samen te voegen me te hun grotere buren. Op die manier zouden de gemeenten nog machtiger worden in hun strijd tegen het gewestelijk niveau. Zou het kunnen dat dit idee ingegeven is door Gatz’ droom om zelf burgemeester te worden van Jette? Dat zou meteen ook zijn terughoudendheid op communautair terrein verklaren, en zijn pleidooi om de taalwetten te ‘actualiseren’. Want een Vlaming die flamingantische trekjes vertoont, maakt geen kans op Franstalige stemmen…

Vrome wensen

Dat lijkt meer op de vrome wens van een politicus die zijn wensen voor werkelijkheid neemt. Kwatongen beweren dat Gatz zo zijn moeilijk beleid als minister van Financiën wil wegmoffelen en met zijn institutionele voorstellen goed hoopt te staan bij een jonge stedelijke achterban die niet weet hoe hard de strijd wel geweest is die Vlamingen tegen fanatieke franskiljons hebben gevochten voor hun taal in Brussel.

Maar de taalwetten worden in Brussel nog steeds zonder schroom met de voeten getreden door de Franstalige politici. De eindeloze lijst opmerkingen van de Vlaamse vicegouverneur wordt arrogant genegeerd. Als deze voortdurende Franstalige weerstand tegen de correcte toepassing van de taalwetten de betekenis is van het door Gatz beschreven ‘Brusselgevoel’, dan is het toch misschien beter om in afwachting van assertievere Vlaamse voorstellen de gemeenschapscommissies gewoon hun werk verder laten te doen…

g

Het gevaarlijke Brusselgevoel van Sven Gatz