Geef de Groenen ‘s lands stuurknuppel en het gaat volledig naar de haaien. Amper twee weken maken ze deel uit van de Vivaldicoalitie en de strapatsen stapelen zich al op. Een bloemlezing van de laatste week.

Kernuitstap

Zondag las de nieuwe Groene energieminister Tinne Van Der Straeten in De Zondag voor uit het grote, groene sprookjesboek. Ze beloofde tegen 2025 én een kernuitstap, én een verlaging van de CO2, én de bouw van CO2-brakende gascentrales én een verlaging van de energiefactuur én bevoorradingszekerheid. Hoe dat mirakel zich dan moet voltrekken, krijgen we niet te horen. Tinne verkoopt gebakken lucht.

Tolmuur

Woensdag kwam de Groene Brusselse mobiliteitsminister Elke Van De Brandt aandraven met een wel héél middeleeuws recept om Brussel autoluwer te maken. Al wie dúrft vanuit Vlaanderen met de auto het gewest binnen te rijden, moet eerst een Brusselse tollenaar passeren. Die moet maar liefst een half miljard euro uit de zakken slaan van de mensen die er welvaart creëren en de horeca doen draaien.

De Brusselse stadstol komt neer op 100 euro per maand per pendelaar. Platter dan dat kan een paarsgroene pestbelasting niet worden. De Vlaamse regering verzet zich alvast hevig tegen dit onzalige plan, bij monde van N-VA-minister Matthias Diependaele. Als de Groenen echt hun wil in dit dossier blijven doordrijven, dan suggereer ik alvast een navenante tegenmaatregel. Een Vlaanderentaks voor Brusselaars die Vlaanderen willen binnenrijden, die Elke Van De Brandt mag gaan uitleggen aan haar electoraat. ‘No more Mister Nice Guy’, het is een houding die Vlaanderen wel eens wat vaker mag aannemen.

Coronatests

Donderdag was het de beurt aan Alain Maron (‘Alain wie?!’, wel: de Brusselse Ecolo-minister van Volksgezondheid) om zichzelf onsterfelijk belachelijk te maken. Hij diste een totaal absurde reden op waarom er in Brussel geen coronatests worden besteld en opgelegd. ‘Ze zijn slecht voor het milieu en zorgen voor veel afval.‘ (sic). Mensen verliezen hun leven, de Brusselse ziekenhuizen beredderen het nog amper, maar deze Groene ligt wakker van een volle vuilzak. Je moet het filmpje zien om het te kunnen geloven.

Lessen uit het verleden

Groen peilde zondag nog amper 7,6%. Op anderhalf jaar verloor de partij al een derde van haar kiezers. Vergelijken we met februari 2019, toen sommige media werkelijk alles uit de kast haalden om de groenen aan een verkiezingsoverwinning te helpen, dan is de partij al gehalveerd. Toen haalde Groen liefst 15,6% in de Grote Peiling, wat hen een historische tweede stek opleverde. Het was een unieke kans om het marktleiderschap te verwerven op links. Een kans die daarop vakkundig de nek omgewrongen werd door… de Groenen zelf. Concreet: door Kristof Calvo die live op televisie (in De Afspraak op Vrijdag) kwam bazelen dat hij het geld uit de zakken van honderdduizenden werknemers zou kloppen, door hen hun bedrijfswagen af te nemen zonder adequate compensatie.

Er zijn nog zekerheden in het leven: groenen schieten zichzelf altijd in de voet met pestregeltjes en dito belastingen.

Na haar vorige regeringsdeelname (1999-2003 na de Dioxinecrisis) behaalde Groen geen enkele zetel meer in de Kamer. Electoraal werd ze helemaal weggevaagd door de moegetergde Vlaming. Die geeft wel om de natuur en het milieu, maar kan niet om met de fatale groene combinatie van regelneverij, belastingdrift en verheven morele vingertjes. Steve Stevaert ging daarop met alle groene kiezers lopen. De kans op een herhaling van dit scenario stijgt met de week. Op links ligt immers een nieuwe wonderboy op vinkenslag. Eéntje die weet wanneer hij moet praten en wanneer hij moet zwijgen. Op het nieuwe rode partijsecretariaat aan de Keizerslaan wrijven ze zich alvast in de handen. ‘Sit down, lay back and listen to the music, bitches!’ luidt daar het devies.

Kibbelpartij

De wenkende kiesdrempel in de recentste peiling wordt nu intern geweten aan gekibbel tussen de partijkopstukken. ‘Het is omdat Kristof Calvo en ik ruzie hebben gemaakt,’ verklaarde voorzitter Meyrem Almaci het desastreuze resultaat. Mogelijk. Het zal alvast niet geholpen hebben.

Meer nog ligt het aan het karakter van de partij. Iedereen kent wel het verhaal van de kikker en de schorpioen. Ook al weet hij dat het zijn ondergang wordt, toch steekt de schorpioen de kikker die hem aan de andere kant van de oever brengt. Ze verdrinken allebei. Het is nu eenmaal sterker dan zichzelf, want hij is een schorpioen. Diezelfde natuurlijke reflex zullen de groenen ook binnen Vivaldi herhalen. Star dogmatisch denken overheerst nu eenmaal binnen die partij. Het behoort tot haar DNA. Dat zal sowieso komen bovendrijven, of het nu gaat over het energiedossier, over mobiliteit, fiscaliteit of migratie.

Groene cabinetards zullen non-stop moeilijk doen in de werkgroepen waar regeringsbeslissingen worden voorbereid. De groene vicepremiers, met de radicale Zakia Khattabi op kop, gaan in de ministerraad noodzakelijke maatregelen blokkeren en tegelijk zelf onhaalbare eisen op tafel leggen. Het wordt vier jaar lang ‘oppositievoeren binnen de regering’. Op zijn Kris Peeters, maar dan maal honderd. Dat Egbert Lachaert dáárvoor een stabiele paars-gele regering afwees, mét staatshervorming nota bene, tart nog altijd de verbeelding…

gekibbel

Groen in de regering: kroniek van een aangekondigd fiasco