Zopas werden de resultaten van de Gemeentemonitor gepubliceerd. Het gaat over een bevraging uit 2023, georganiseerd in alle Vlaamse gemeenten en steden door het Agentschap Binnenlands Bestuur. Er werd gepeild naar de (on)tevredenheid van de inwoners over bestuur, voorzieningen, leefkwaliteit. Wat men dan nogal mistig vertaalde als het gelukscoëfficiënt.

Het zal u weinig verbazen dat in Sint-Martens-Latem, de rijkemansgemeente aan de Leie, de gelukkigste Vlamingen wonen. Maar ook in Alveringem, waar geen moskeeën staan en geen djellaba’s door de dorpsstraat flaneren, is alles peis en vree. Als minst leefbare plek kwam de Vlaamse randgemeente Machelen uit de enquête: nog maar 57 procent van de respondenten voelt zich thuis in hun buurt. Het onveiligheidsgevoel steeg daar van 7 procent (in 2020) naar 20 procent.

Bulldozer

Machelen kampt met het grootst aantal leegstaande handelspanden in de regio. Burgemeester De Groef heeft er geen verklaring voor…

Machelen is niet bepaald een rustige plek om te wonen. De Brusselse ring en de razend drukke E19 passeren er, en om de paar minuten dondert een opstijgend vliegtuig van Brussels Airport over de daken. Toch is dat niet de reden waarom bewoners aangeven zich slecht in hun vel te voelen. Die verkeersaders en het vliegveld zijn er bij manier van spreken altijd geweest. Het gaat veeleer om een gevoel van vervreemding, zoals de neergestreken pers kon vaststellen: ‘Alles is hier veranderd, niets is nog van ons’ (HLN, 25/1).

De enquête zelf vermeldt dat slechts 8% van de niet-EU-inwoners reageerde op de uitnodiging om de vragenlijst in te vullen. Het geeft een idee over de bereidheid van deze nieuwkomers om te participeren.

Machelen word bestuurd door een coalitie van Vooruit/Groen (‘Samen’) en de N-VA. De socialist Jean-Pierre De Groef, die sinds jaar en dag de lokale politiek domineert, is burgemeester. De Vlaams-nationalisten hebben met de bevoegdheden Mobiliteit, Ruimtelijke Ordening, Stedenbouw en Woonbeleid, Integratie best wel wat hefbomen in handen om het Vlaams karakter van de gemeente te bewaren.

Helaas, ‘de druk uit Brussel komt als een bulldozer op ons af’, aldus schepen van Integratie Magda Geeroms (N-VA). Berustende taal voor een politica met bestuursverantwoordelijkheid. Machelen kampt met het grootst aantal leegstaande handelspanden in de regio. Burgemeester De Groef heeft er naar eigen zeggen geen verklaring voor. De uitleg is nochtans simpel: de gemeente vertoont zo weinig sociale cohesie dat de middenstand het voor bekeken houdt. Hooguit een nachtwinkel of een pittabar komen nog in aanmerking.

Volgens dezelfde Gemeentemonitor maakt het aantal inwoners in Machelen met een migratie-achtergrond 65% van de totale bevolking uit. Een hoog percentage dat enkel met bepaalde Brusselse gemeenten te vergelijken is.

Zijn die dan ook allemaal ongelukkig? Natuurlijk niet. Ze vulden die vragenlijst gewoon niet in, omdat ze de taal niet machtig waren, maar allicht ook omdat zo’n bevraging hen geen fluit interesseert. De enquête zelf vermeldt dat slechts 8% van de niet-EU-inwoners reageerde op de uitnodiging om de vragenlijst in te vullen. Het geeft een idee over de bereidheid van deze nieuwkomers om te participeren. Tijd om ons geheugen op te frissen.

Verrijking

De naoorlogse Belgische Migratiepolitiek is een onderdeel van de Europese, waarbij een boomende economie arbeidskrachten haalde waar ze te vinden waren. De eerste generatie, vooral Italianen, integreerde zich betrekkelijk goed, mede door de culturele affiniteit en de Europese achtergrond.

De niet-assimilatie was als het ware van meet af aan geprogrammeerd in de Europese migratiepolitiek. Waaruit dan de multiculturele doctrine ontstond.

De latere migratiegolf uit Noord-Afrika, vooral Marokko, is een ander verhaal. In de fameuze Resolutie van Straatsburg (1975) wilde de toenmalige Europese Gemeenschap, midden de oliecrisis, de Arabische wereld gunstig stemmen met een verklaring die de Arabische (islamitische) cultuur als ‘verrijkend’ kwalificeerde. migratie zou daartoe een nuttige hefboom vormen.

In een volgende fase dienden de nieuwe, snel groeiende migrantengemeenschappen ook waarborgen te krijgen voor de beleving van hun eigen cultuur, de bouw van moskeeën, enzovoort. De niet-assimilatie was als het ware van meet af aan geprogrammeerd in de Europese migratiepolitiek. Waaruit dan de multiculturele doctrine ontstond: ‘eenheid in verscheidenheid’. Dat landen als Saoedi-Arabië en Turkije ongegeneerd de ‘culturele ontmoetingsplekken’ gebruikten om hun diaspora verder te indoctrineren en te controleren, eventueel zelfs de rechte geloofsleer te bewaken (zie het verhaal van de Grote Brusselse Moskee), nam men er graag bij.

Belgisch multiculturalisme

Het koningshuis heeft volop ingezet op de multiculturele doctrine (Koning Filip op een iftar, 2020)

Wat is nu de specifiek Belgische tak van dit verhaal? Dat het multiculturalisme de doctrine was waarmee een heterogene Belgische constructie ideologisch kon gevoed worden. Het koningshuis is er de grootste fan van, niet onlogisch: België, stamland van het surrealisme, moet zich waarmaken als non-identitaire natie die louter op diversiteit is gebouwd.

Dat is uiteraard drijfzand. Maar de groenlinkse politici hebben er nooit een geheim van gemaakt dat België moet blijven bestaan, dat de flaminganten fascisten zijn (wat ook Brel zong), en dat migratie een zegen is om het kwaadaardige nationalisme te verdunnen. Of men dat nu le grand remplacement noemt, of verdringing, of ‘omvolking’: de demografische shift, met alle bijbehorende socio-culturele implicaties, is een feit.

Geluk is een vaag begrip, maar ongeluk een concreet gevoel. En het heeft te maken met ontworteling, verlies van een thuis- en gemeenschapsbeleving, zoveel is zeker.

En zo zijn we weer in Machelen. Een verbetonneerde randgemeente grenzend aan de grootstad, die almaar ‘diverser’ wordt, en mentaal verkommert. ‘Alles is hier veranderd, niets is nog van ons’: hoe duidelijk kan iemand zijn. Geluk is een vaag begrip, maar ongeluk een concreet gevoel. En het heeft te maken met ontworteling, verlies van een thuis- en gemeenschapsbeleving, zoveel is zeker.

Hier moet de politiek actief ingrijpen, naar Deens model. Assimilatie actief bevorderen, een hard taalbeleid koppelen aan woonvoorwaarden. Het demografisch evenwicht beschermen door een streng asielbeleid. Dat dit in de eerste plaats de gewone man/vrouw ten goede komt, en niet enkel de villabewoner, hebben zelfs de Deense sociaaldemocraten begrepen. Noteer dat, wat die gelukscoëfficiënt betreft, Denemarken in 2023 wereldwijd op plaats twee stond, na IJsland. We hebben de cijfers en de data. Nu nog de conclusies.

Gemeentemonitor

Machelen, waar Vlamingen niet (meer) thuis zijn