Postjestijd in politiek Vlaanderen. Afgelopen vrijdag besliste de Vlaamse regering over de samenstelling van de bestuursraden van een hele zwik cultuurhuizen en publieke vzw’s. Gaande van de Ancienne Belgique over de Antwerpse Singel tot het Vlaams-Nederlands huis deBuren. Het was maar een formaliteit, want de meerderheidspartijen hadden de taart al lang verdeeld. Belgische gewoontes worden moeiteloos Vlaamse. Het meest in het oog springt de opdoemende benoeming van Siegfried Bracke tot voorzitter van de Raad van Bestuur van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF). Een instelling die zich bezig houdt met het verdelen van subsidies voor films, tv-series en games. Om precies te zijn: de regering draagt voor, het is de Raad van Bestuur zelf, waarvan de zitjes de verhoudingen in het Vlaams Parlement weerspiegelen, die de voorzitter kiest.

Nu kan U over de zin van die subsidies een mening hebben, maar één ding is zeker: Siegfried Bracke is, dankzij een carrière met meer haarspeldbochten dan de Tourmalet (de Bocht van Bracke is zelfs een lemma op Wikipedia), de geknipte man om het Vlaamse filmwezen op flamboyante wijze te vertegenwoordigen.

Hollywood aan de Leie

Want geeft toe: zoals Siegfried lopen er in de Vlaams-Belgische politiek niet veel rond. Als vrijmetselaar en BRT-journalist had hij een rode partijkaart (waarover hij jaren lang loog) en schreef in die hoedanigheid ook voor het SP-ledenblad, tot hij in 2010 verkaste naar de N-VA. Toen dé partij in opmars. Meteen goed voor een verkiesbare plaats en het ondervoorzitterschap van de Kamer. Het plan van de partij om hem tot burgemeester van Gent te kronen liep uit op een sisser.*

Zo volatiel Siegfried was op politiek vlak, zo standvastig was zijn streven om de huisfinanciën gezond te houden. Eens Kamervoorzitter kluste hij nog bij als adviseur van Telenet** en lid van de bestuursraad van de UGent: wie komt er nu ook rond met 11000 euro netto per maand. Na het pensioen van Martine Tanghe kwam er een golf van speculaties op gang over een terugkeer naar VRT.*** Maar het werd dus voorzitter van de VAF.

En daar zit Bracke écht op zijn plaats, wat er ook mag beweerd worden. Reden: zijn carrière zelf vormt het perfecte scenario voor een Vlaamse tv-serie. Laat dat fonds nu eens een verhaal met allure financieren, iets dat Hollywood kan halen, zeker nu het meesterwerk van Robbe De Hert, Hollywood aan de Schelde, onvoltooid is gebleven wegens… onvoldoende VAF-steun.**** Met het binnenhalen van Siegfried Bracke heeft het Vlaamse filmfonds de acteur én het hoofdpersonage in huis van een serie die House of Cards kan wegblazen. Tenzij Studio Vandersteen alsnog een gelegenheidsalbum uitbrengt onder de titel ‘De gretige graaier’.

Diversiteit en zo

De discussie over partijpolitieke benoemingen, die vandaag weer opwelt, is overigens bijzonder vermakelijk. Natuurlijk is Bracke het schoolvoorbeeld van een politieke benoeming, bij een partij die beloofd had daar korte metten mee te maken. De nieuwe profeten van de politieke zuiverheid zitten nu bij Groen. Meer bepaald is Vlaams parlementslid Elisabeth Meuleman een fervent pleitbezorger van depolitisering in het openbaar ambt. Gedaan met de postjescultuur, alleen expertise en kennis doen er toe.

Ik maakte me al op voor een staande ovatie, tot Meuleman en haar partij er in één moeite aan toevoegden dat de aanstelling van een ‘witte oudere man’ als Bracke niet strookt met de diversiteitsgedachte, en dat het tijd is voor meer inclusie. Ja, nu kunnen we weer volgen. De job zou moeten gaan naar een jonge zwarte vrouw, liefst holebi, ook al heeft ze van film en toestanden geen kaas gegeten. Dallila Hermans houd u maar klaar, en waarom ook niet Sihame El Kaouakibi, of, wie weet, een van de terugkerende IS-moeders.

In de benoemingscarrousel blijkt links de politisering te willen vervangen door de racialisering en genderisering. Niet de toekomst telt, wel de afkomst en wat in de onderbroek zit. Na de kleur van de partijkaart wordt de huidskleur nu het criterium, wat ik qua scenario bepaald een drastische plotwending vind. Bracke gecancelled, gedumpt als witte oudere man, dat is een tragische anticlimax die de N-VA ons gelukkig heeft bespaard. ‘Ge moet à niet schoener veurdoeng dan ge zè, schat’ placht Robbe te zeggen. Maar ook niet lelijker. Bij deze een aangename uitloopbaan, pardon filmcarrière gewenst, Siegfried.

*In een eerdere versie werd gesuggereerd dat dhr. Bracke ondanks domiciliëring in Gent de facto in Mol woonde. Dit kan niet worden geverifieerd.

**Het adviseurschap bij Telenet was onbezoldigd.

***In een eerdere versie stond dat dhr. Bracke met ‘onbepaald verlof’ was. Dit kan niet worden geverifieerd.

****VAF heeft in het verleden duidelijk aangegeven dat het De Herts project heeft gesteund, maar bepaalde betalingen niet doorvoerde omdat er niet werd voldaan aan contractuele verplichtingen. Het project is uiteindelijk in 2018 voltooid.

genderisering

Siegfried Bracke, de politicus die een TV-serie verdient