Mehmet Sadik Karanfil is gemeenteraadslid in Gent. Hij illustreert perfect de schizofrenie van de Turkse politiek. Die schizofrenie is veroorzaakt door het politiek islamisme van Turks president Erdoğan, die alle rechts-nationalistische en religieuze ideologieën onder één dak heeft gebracht. Vroeger kon je exact zeggen wat iemands politieke voorkeur was in Turkije. Tegenwoordig is het giswerk. Het is één fascistoïde potpourri geworden.

Karanfil heeft de uitdrukking ‘van twee walletjes eten’ een geheel nieuwe dimensie gegeven. Je zou hem er haast voor willen feliciteren. Hij heeft zichzelf het imago van de moderne, seculiere moslim aangemeten. Een gegeerd imago op het zinkende schip van de Vlaamse liberalen.

Knuffelen met misogynie

Liberalen distantiëren zich doorgaans van nationalistische en religieuze symboliek. Karanfil zal er daarentegen altijd een extra schepje nationalisme bij doen, overgoten met een pittig sausje van politiek islamisme. Er kunnen blijkbaar niet genoeg Turkse vlaggen gedeeld worden op zijn Facebooktijdlijn. Karanfil is een Vlaamse liberaal met Turkse roots die zich profileert als iemand die zowel de Vlaamse als de Turkse cultuur omarmt.

In de realiteit omarmt hij het politiek islamisme van Necmettin Erbakan. Hij begeeft zich in Milli Görüskringen, waar hij de jongeren van die beweging complimenteert met hun ‘Hallo, wij zijn moslims’-actie. Een actie die zogezegd dient om te verbinden en blijkbaar werd opgestart om de Vlamingen te informeren over de islam.

https://www.facebook.com/mehmetsadikkaranfil/posts/10155719120173577

Het is misleidend van Milli Görüs om op militante maar sympathieke wijze mensen voor zich te proberen winnen, maar zonder de oorsprong van hun beweging bekend te maken. Zeker in tijden van Google. Uiteraard is dit een bewust gekozen strategie, om op een positieve manier naar buiten te komen. Het aaibaarheidsgehalte van de Troetelbeertjes stelt niks voor naast deze militanten.

Het zou Karanfil sieren mocht hij transparant zijn over het verbod dat Necmettin Erbakan kreeg om een politieke functie uit te oefenen in de voormalig seculiere staat Turkije. Erbakan is de geestelijke vader en oprichter van Milli Görüs en kreeg het verbod omwille van zijn radicaal islamitische opvattingen. Karanfil moet de affiche gezien hebben waarop kinderen in bedekkende kledij worden afgebeeld. Maar hij poseert er bewust naast, glunderend met de jongeren van Milli Görüs, om zijn boodschap nog meer kracht bij te zetten. Ik dacht dat ik zowat alles had gezien in het politieke landschap, maar een liberaal die vrouwonvriendelijke, religieuze dogma’s promoot, dat was ik nog niet tegengekomen.

Vrijkaart voor segregatie en discriminatie

Karanfil struint alle moskeeën in Gent en omstreken af om zich voor te stellen als een praktiserende moslim. Zo duikt hij vaak op in de Yavuz Sultan Selimmoskee in Ledeberg en de Tevhidmoskee in Gent. Beide moskeeën faciliteren gendersegregatie op jonge leeftijd.

Moskeeën hebben, net zoals andere gebedshuizen, een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Religieuze huizen zorgen voor een sterk gemeenschapsgevoel en sociale cohesie. Maar van zodra ze dat gendersegregatie en genderdiscriminatie op jonge leeftijd aan kinderen aanleren, moeten we ons de vraag stellen of de vrijheid van religie niet een vrijkaart is voor misogyne mannen die kleine meisjes als gevaar beschouwen.

Wat zou feministe van het eerste uur en — nog even — voorzitter van de liberalen Gwendolyn Rutten van deze beelden zeggen? In 2010 voerde ik campagne voor de liberalen op de Hasseltse markt. Ik werd er in het Turks aangesproken door een vrouw met sluier. Zij beschuldigde de liberalen van het verbieden van moskeeën. Ze spuugde in mijn gezicht, omdat ik een afvallige was in haar ogen. Ik wilde haar nog achternalopen en zeggen dat ik nooit een moslima ben geweest. Ik heb me de moeite en een tweede spuugsalvo bespaard.

Karanfil doet het tegenovergestelde. Op die manier probeert hij de Vlaamse liberalen een positiever imago aan te meten bij de Turkse gemeenschap. Op dezelfde handige manier verkoopt hij zijn politiek islamisme en nationalisme aan een breder publiek en blijft hij buiten schot van spuug of andere beledigingen.

Groupie van Erdoğan

In Zele steekt de voormalige socialistische schepen van integratie, Serdar Çelik, zijn sympathieën en bewondering voor de politieke islamist Erdoğan niet onder stoelen of banken. What you see is what you get lijkt zijn levensmotto. Als schepen van Zele was hij in 2016 aanwezig op een conferentie in Istanbul waar Erdoğan kwam spreken. In 2015 was hij dan weer op een rally in Hasselt, waar Erdoğan werd beveiligd door de Belgische federale politie. Ik was er ook, en werd door diezelfde Belgische politie hardhandig weggejaagd wegens mijn stille protest.

Nog in 2015 was Çelik ook op een rally in Brussel met toenmalige Turkse premier en AKP’er Ahmet Davutoglu. Als een groupie volgde hij toppolitici van AKP in binnen- en buitenland. Heel dit puberaal gedweep levert hem natuurlijk zendtijd op de propagandazender van Erdoğan op. Je zou denken, hopen en bijna bidden dat dit verschillende alarmsignalen zouden kunnen zijn voor de sociaaldemocraten. Toch kreeg diezelfde Çelik in 2018 opnieuw een lijsttrekkersplaats aangeboden bij de lokale verkiezingen.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10203430535111482&set=pcb.10203430539711597&type=3&theater

Çelik is een Vlaming van Turkse origine. Hier geboren en getogen, maar hij zal naar Turkije refereren als ‘zijn land’. Waarom deelt iemand die hier geboren is informatie over het afkopen van de Turkse legerplicht op zijn sociale media? Over Operatie Vredeslente, het Turkse offensief in Syrië in het najaar van 2019, schrijft Çelik dat Allah de enige winnaar zal zijn. Mijn hoofd duizelde nog maar eens: een Vlaamse sociaaldemocraat die een invasie in het Midden-Oosten steunt.

Salonfähigkeit

Politiek is een giftige stiel, zonder principes. Ik neem de politici van Turkse origine dan ook niets kwalijk. Eigenlijk zijn zij degenen die standvastigheid tonen. Ze komen op voor waar zij écht in geloven. Het zijn de Vlaamse politieke partijen die door electoraal opportunisme hun democratische waarden in de prullenmand hebben gegooid. Ze hebben zichzelf waardeloos gemaakt, irrelevant, ongeloofwaardig.

Mocht ik in Gent wonen, ik zou mij niet vertegenwoordigd voelen door Karanfil. Mocht ik ooit in Zele terechtkomen, dan zou ik Çelik helemaal geen lokaal mandaat willen toewijzen. Net omdat ze niet staan voor de democratische waarden van vrijheid en gelijkheid. Het plaatje moet toch volledig kloppen? Mijn volksvertegenwoordiger moet zich niet bezighouden met de politiek in Turkije om zo de Turkse gemeenschap in Vlaanderen te behagen. Soms moet hij of zij ook de waarheid durven zeggen. Aan mensen vragen waarom hun zonen, die hier geboren zijn, dwepen met het Turkse leger. En dat terwijl er zoveel kansarme, jonge Turkse mannen sneuvelen in een oorlog in Syrië waar ze niets te zoeken hebben. Waarom draagt men een oorlogszuchtige Erdoğan op handen in Vlaanderen terwijl zijn zonen een vals doktersattest hebben gekregen om hun legerplicht te ontlopen?

Subtiele indoctrinatie

Ik wil die moderne, hoogopgeleide dames van Turkse origine horen protesteren, luid en duidelijk, wanneer Diyanet vrouwonvriendelijke adviezen de wereld instuurt. Kinderen zouden kostuums moeten dragen van Marvelhelden in plaats van militaire uniformen van Turkse soldaten. Subtiele indoctrinatie sluipt zo binnen in onze samenleving onder het mom van multiculturaliteit. De Grijze Wolven worden als makke lammen voorgesteld, de politieke islam wordt salonfähig voorgesteld.

Destructieve ideologieën werden decennialang gesubsidieerd om de integratie te bevorderen. De zogezegde bruggenbouwers spreken met een dubbele tong en gaan ondertussen netwerken in Erdoğankringen. Nee, het gaat niet goed met de Turkse gemeenschap in Vlaanderen. Dat heb ik proberen te duiden in deze reeks. Nu geef ik het woord aan de politieke partijen. Wie heeft de moed om dit te bespreken met hun Turkse achterban?

Lees ook de inleiding van deze reeks, en de vorige delen over Mustafa Aytar, Muhammet Oktay, Engin Özdemir, en Bilgin Bekdemir en Güler Turan. Dirk Rochtus schreef achtergrondstukken over het spanningsveld tussen secularisme en islamisme in Turkije.

genderongelijkheid

‘Deepnudes’ houden maatschappij spiegel voor

Komt een liberaal bij de politieke islam…