Een jaar geleden stemde het Belgische parlement een nieuwe abortuswet. De liberalen hadden al lang aangedrongen om de wet van 1990 ‘aan de tijdgeest aan te passen’, zoals ze het zelf stelden. Om van het gezeur van de liberalen af te zijn en om de coalitie overeind te houden, gaven CD&V en N-VA toe. Amper twee maand later kwam er met de Marrakeshruzie dan toch een eind aan de coalitie.

De wet van 15 oktober 2018 haalde abortus symbolisch uit het strafwetboek, maar er blijven sancties gelden. Artsen met gewetensbezwaren moeten nu een andere arts aanwijzen om een daad te stellen die ze zelf verwerpelijk achten. Wie de toegang tot een abortusinstelling belemmert, riskeert nu eenzelfde strafrechtelijke sanctie als voor een illegale abortus. Wel blijven de klassieke termijnen voor zwangerschapsafbreking dezelfde.

Nu, een jaar later, zitten dezelfde partijen opnieuw samen in de Vlaamse regering. En het ziet er naar uit dat zij voor het einde van dit decennium ook in de komende federale regering weer samen zullen zitten.

Opnieuw getouwtrek

Wie denkt dat met de wet van vorig jaar de Kulturkampf rond abortus geluwd is, vergist zich. De voorstanders van verdere liberalisering van abortus bereiden hun volgende eisenpakket voor. Denktanks en politieke partijen werken aan wetsvoorstellen die zij in het parlement gaan neerleggen. NGO’s allerhande, tot Oxfam en Amnesty toe, pleiten voor een ‘recht op abortus’. Jonge vrouwen, die al moeders hadden kunnen zijn, stappen op in lawaaierige betogingen voor ‘vrouwenrechten’ en ‘recht op abortus’. In Mexico City staken ze de kathedraal in brand. Op een feministenmars in Madrid gooiden jonge vrouwen poppen op een brandstapel, zoals Duitse studenten dat in de jaren dertig met joodse boeken deden. In België vindt een rondetafel van jonge elitaire potentials, de zogenaamde Vrijdaggroep, dat ‘vrouwen verbieden om voor abortus te kiezen staat gelijk met hun autonomie ontkennen, hen stigmatiseren’. Die denktank is een initiatief … van de Koning Boudewijnstichting. België 2019.

Het thema abortus is dus zeker niet naar de achtergrond verschoven. Concreet willen de pleitbezorgers van verdere liberalisatie van abortus: verlengen van de periode tijdens dewelke abortus toegelaten is, afschaffen van de consultatie, de bedenktijd en het concept ‘noodsituatie’. En tenslotte wil men verkrijgen dat abortus gelijk gesteld wordt aan een gewone ‘medische ingreep’. Met die bedoeling is de huidige wet al goed bemest met medische termen. En wie zich verzet tegen een medisch ingreep, maakt zich strafbaar. Geneeskunde is in onze cultuur al langer ontkoppeld van genezen en levens redden, maar in dit geval kan de eed van Hippokrates nog van pas komen.

Abortus als gezinsplanning

Wie heel actief is op het vlak van abortus, is de Belgische regering zelf. Die volgt internationaal een radicaal recht-op-abortus beleid.

In maart van dit jaar trok de minister-president van de Fédération Wallonie-Bruxelles, Rudy Demotte, met een ruime delegatie naar New York om deel te nemen aan een VN-Commissie over de Conditie van de Vrouw. Daar hield hij, met instemming van Reynders (Buitenlandse Zaken) en De Croo (Ontwikkelingssamenwerking) en uiteraard zonder overleg met de Vlaamse partijen, vanop de Belgische stoel een vurig pleidooi voor het wereldwijde recht op abortus.

Demottes pleidooi paste perfect in de politiek die Reynders en De Croo zelf al lang volgen: abortus als bevolkingsplanning en als kernthema in de ontwikkelingssamenwerking. Dat doen de Europese Commissie en verschillende landen van de Europese Unie trouwens ook. Het afremmen van de bevolkingsgroei in Afrika, met als instrumenten voorlichting, opvoeding en voorbehoedsmiddelen, is op zich al langer een beleidsoptie van de Westerse landen. Maar het massaal elimineren van ongeboren leven via abortus is toch wel een spectaculaire stap op politiek, op filosofisch en op ethisch vlak. Wat die Europese landen voor het Afrikaanse continent promoten verschilt in wezen niet van de gezinspolitiek die China aan zijn eigen bevolking lange tijd oplegde, maar verschilt enkel in de brutaliteit en de doortastendheid van het optreden.

Met steun van de VN

Abortus-als-gezinsplanning wordt bovendien met volle inzet ondersteund door de kosmopolitische ambtenarenelite binnen de VN. Niet dat je de term abortus in de VN-conventies over bevolking en vrouwenrechten gaat terugvinden. In die teksten is steevast sprake van de codewoorden ‘reproductive rights and sexual health’. Maar het gaat wel degelijk over abortus. De Obama-administratie en het Canada van Trudeau volgden dezelfde politiek en ze gebruikten dezelfde misleidende taal. Dat alles tot groot ongenoegen van vele Afrikaanse landen die abortus-als-gezinsplanning bestempelen als een nieuwe vorm van kolonialisme.

Internationaal is abortus dus een prioriteit voor onze liberaal geleide ministeries Buitenlandse Zaken en Ontwikkelingssamenwerking. Abortus-als-gezinsplanning is nu de facto Belgische politiek voor Afrika. Het is een beleid waarvan de eugenetische principes in flagrante contradictie staan met de eigen Belgische abortuswet.

Mars voor het Leven

In maart dit jaar stapten in Brussel een 2000 mensen op in de Mars Voor Het Leven. Die mars is een oproep tot bescherming van onschuldig en kwetsbaar leven en een pleidooi voor het klassiek gezin met een mama en een papa. In vergelijking met de massale opkomsten voor gay-parades en klimaatprotesten, was de opkomst dus heel bescheiden. In onze mars waren, zoals te verwachten, veel jonge gezinnen met kinderen. We stapten in stilte, elk met een witte roos, van het Justitiepaleis naar de Koudenberg. In het nieuws kwamen we niet, behalve dat de VRT een groep feministen had zien betogen … tegen een optocht van tegenstanders van abortus.

We zijn niet populair. We worden gewantrouwd als lui die terug willen naar onsociale en vrouwonvriendelijke toestanden. De bourgeoisie staat onverschillig, de millenials nog meer, de politieke partijen blijven op afstand en de jeugdbewegingen, de vakbonden en de ngo’s lopen mee in de gay-parades. Ons verzet tegen abortus-als-recht stoort. We tonen onvoldoende empathie voor de nieuwe seksuele levensvormen, en velen onder ons vinden het homohuwelijk ‘een brug te ver’. Onze standpunten ‘komen niet goed aan en staan haaks op de tijdgeest.’ Met dat wantrouwen zullen we nog lang moeten leven.

Niets is onomkeerbaar

Maar ooit komt er verandering. Ooit komt er een moment waarop mensen zich over het massale van de abortuspraktijk vragen beginnen stellen. Want in de grond weten we allemaal dat de gigantische abortusaantallen maar voor een heel klein percentage te herleiden zijn tot tragedies als incest, verkrachting en zware handicaps. Misschien gaat dat inzicht komen als de toegelaten abortusperiodes verlengd worden en wanneer duidelijk wordt hoe brutaal de beenhouwerij bij late abortussen in zijn werk gaat, telkens als de schedel van het kind moet verbrijzeld worden.

En ooit komt er een moment waarop jonge mensen opnieuw meer zingeving gaan vinden in kinderen krijgen en groot brengen.

Want niets is onomkeerbaar: roken, slavernij, eugenetica, de EU, de handkus. Alles is omkeerbaar. Alles. Ook abortus.

Maar eerst kan het nog erger dan nu. De seksuele revolutie is nog verre van uitgeraasd. Na homohuwelijk, draagmoederschap, transgenderisme, partial birth abortion, wordt kinderdoding post partum nu al besproken op ‘medische’ congressen in Berlijn, Milaan en Chicago, opgenomen in de wetgeving van sommige Amerikaanse staten, en bepleit door gerenommeerde psychologen. Na transgenderisme is de volgende halte waarschijnlijk pedofilie. Nee, niet in de brutale Dutroux-vorm, maar als sympathieke formule van consensuele seks met steeds jongere minderjarigen.

Abortus is geweld op kinderen

Maar ooit, in een nabije of verdere toekomst, zal het onmogelijk worden te ontkennen dat abortus geweld op kinderen is. Ooit zal een generatie met verbijstering terugkijken naar onze tijd en naar onze brutale omgang met abortus. Het soort afschuw waarmee wij terugkijken op vroegere slavenhouders, op gerechtelijke folter of op rassenwaan, zal ooit ons eigen tijdvak te beurt vallen. En dan gaan ze die omgang niet goedpraten als een vergeeflijke blunder van mensen die niet beter wisten.

Dan zal gezegd worden: ‘Het is niet dat ze het niet wisten. Ze hadden toch al sonograms en MRI’s?’ En dan gaan ze optellen. 20.000 abortussen per jaar in ons land alleen al. Dat is 200.000 in tien jaar tijd. In Duitsland is dat 200.000 per jaar en op tien jaar twee miljoen. Zestig miljoen in Amerika sinds invoering van de liberale wet Roe v. Wade in 1973. Misschien zullen ze spreken van een genocide.

Ooit zal het tij keren. Een beschaving die zo intens de cultuur van de dood huldigt als nu in het Westen, kan niet blijven voortbestaan. En er zal een tijd komen dat een nieuwe generatie ons zal oordelen. Dat oordeel zal niet mild zijn.

gezinsplanning

Hoofddoekendebat weer op scherp na conflict bij MIVB

Stilte rond abortus bedrieglijk