De internationale spotlights stonden deze week gericht op Eden Hazard. Om de verkeerde reden. De derde blessure tijdens zijn eerste maanden in het beroemde Estadio Bernabeu van Real Madrid dreigt zijn seizoen te verknallen. Ook het EK 2020 lijkt voor hem verder weg dan ooit. Een half jaar geleden zag het leven er ‘schoon’ uit voor hem. En anderhalf jaar geleden beleefde hij zijn ‘moment de gloire’ in de kwartfinale op het WK 2018 tegen Brazilië: zijn allerbeste prestatie ooit is stilaan een verre herinnering voor Hazard.

Droomtransfer naar het ‘koninklijke’ Real Madrid ontaardt in nachtmerrie

Tot man van de wedstrijd verkozen worden in de Euroleague Cupfinale met Chelsea tegen Arsenal (4-1) op 30 mei 2019.
Gevierd worden en met de hele familie op het veld voor zijn honderdste interland terwijl het hele stadion ‘Eden’ zingt op de tonen van ‘Hey Jude’ van The Beatles op 8 juni 2019. Op een drafje Kazachstan verslaan met 3-0.
‘Toverende Hazard’ genoemd worden door de media op 11 juni 2019 na de demonstratie tegen Schotland (3-0).

Ziedaar de magische veertiendaagse van Eden Hazard, die uitmondde in ‘de dag der dagen’: toegejuicht worden door 50.000 fans van Real Madrid bij zijn presentatie in het Estadio Bernabeu op 13 juni 2019.

Eden Hazard (1991) begon te voetballen in zijn tuin op de leeftijd van pakweg drie jaar, we schrijven de winter van 1994. Dat was eigenlijk het stokoude stadionnetje van de Royal Stade Brainois, gelegen naast het ouderlijke huis. Vijfentwintig jaar later, in de zomer van 2019, werd hij ingehaald als ‘de nieuwe held’ van Real Madrid, tot nader order de succesrijkste club ter wereld. Tussen de hof van Eden en de grootste voetbaltempel, van Braine tot Bernabeu.

De vloek van witte dame Real

Negen maanden later ziet de wereld er heel anders uit voor Eden Hazard. Hij kende nog geen dag echt voetbalgeluk in het witte shirt van de Koninklijke: het begon met overgewicht en zware nederlagen – waaronder een 3-7 tegen stadsrivaal Atletico – tijdens de Amerikaanse zomertour van Real.

Dan volgde de dwaze en compleet overbodige ingreep van ‘collega’ Rode Duivel Thomas Meunier tijdens het Champions Leagueduel tussen PSG en Real Madrid. Met een ernstige enkelblessure tot gevolg. Die hield hem bijna drie maanden van de velden. Vorige week zakte hij bij een relatief onschuldig duel opnieuw door dezelfde enkel. Met bijzonder zware gevolgen voor zijn loopbaan.

Goddelijke kanarie Hazardinho: de Braziliaanse Belg

Brazilië. De Seleçao Canarinho. De Goddelijke Kanaries. Vijf keer wereldkampioen. Garrincha. Didi. Pelé. Tostao. Rivellino. Jairzinho. Romario. Ronaldo. Rivaldo. Ronaldinho…

Hazardinho? Wat zou er zijn gebeurd mocht hij zijn geboren aan de stranden van Rio de Janeiro? Hij zou toch gewoon zijn naam hebben toegevoegd aan dit rijtje… als leider van de zesde goudgeelgroene wereldkampioen?

Nu moet hij het doen met titel van ‘Braziliaanse Belg’ of omgekeerd ‘Belgische Braziliaan’. Hem om het even, hij voelt zich alleszins goed in zijn vel als er over het futebol arte wordt gesproken. Het liefst van al zou hij niets anders doen. De term ‘jogo bonito’ is hem helemaal op het lijf geschreven. Wat zou hij graag enkel voetballen voor zijn plezier.

De Gouden Generatie

Op zes juli 2018 wachtte echter de bittere ernst. Bij winst heeft de Gouden Generatie eindelijk zijn reputatie waargemaakt. Dan mag hij als aanvoerder de voet zetten naast die van Jan Ceulemans, de man die vier decennia het aanzien van de Rode Duivels heeft bepaald als recordinternational en met de halve finale van het WK in Mexico 1986 als niet uit te wissen hoogtepunt.

Het werden korte nachten en spannende dagen tussen de achtste en de kwartfinale. Daar hield hij van: bij stijgende spanning bleef hij ontspannen. Hij genoot van het evenement. Met als bedoeling: alle vooroordelen omtrent zichzelf en zijn team afschudden.

Zou hier zijn ‘moment suprême’ naderen? In Kazan, of all places? Een stadje aan de oevers van de Wolga. Hij zou er alvast alles aan doen om de voetballiefhebber negentig minuten te entertainen en aan de stoel te kluisteren. Even kijken hoe het klassieke Braziliaanse openingsoffensief te overleven. Met behulp van de paal, dat was meegenomen en dankzij een autoritaire Courtois bleef het lekker 0-0. Even de neus aan het venster steken met een eerste hoekschop. Daar is Kompany? Gaat hij scoren zoals hij al enkele keren met Manchester City tegen United deed? Met het hoofd onhoudbaar inkoppen? Hij raakte hem… raakte hij hem? En dan via Fernandinho in eigen doel: 1-0 op minuut dertien. Even blazen, dat is bluffen geblazen.

Wat nu?

Tien gelukte dribbels op tien

Overzicht houden, dacht hij. En het juiste evenwicht vinden tussen balbezit en omschakeling. Positioneel verdedigen, vanuit anticipatie en inzicht in het spel. En voldoende zelfvertrouwen bewaren voor de perfecte tegenaanval. Daar zat het geheim van de Belgische voetbalcultuur, dacht hij. Eén keer uitvoeren op het allerhoogste podium, dat zou dan tegen Brazilië moeten zijn.

Hij stond naast Lukaku, die de bal opeiste op de eigen helft en vervolgens door het centrum voorbij drie spelers slalomde. Leg hem in de loop van Kevin De Bruyne, Big Rom! Hij zag hoe die met een uitmuntend schot van net voor de zestienmeterlijn doelman Allison verschalkte: 2-0 nog voor het half uur. Toegegeven, dat had zelfs hij niet durven dromen.

Tot dusver was hij nog niet in het stuk voorgekomen, zoals dat clichématig heet. Hij was niet betrokken in de acties rond de doelpunten, maar hij nam zich voor om zich nu op een wijze te tonen die België nog niet kende: als tempovertragende dribbelaar in functie van het eigen elftal. Hij bedacht hoe hij de veelvuldige oprukkende rechtsachter Marcelo uit zijn ritme moest halen: door 93 fouten uit te lokken met zijn balvaardigheid en door dribbels uit te proberen.

In dat onderdeel van het spel liep hij over van zelfvertrouwen: zou hij durven blijven dribbelen? Desnoods tot tien keer toe over de hele match? Inderdaad, tot tien keer toe. Tien gelukte dribbels op tien: tien op tien! Een score zo historisch als niet eerder iemand had gerealiseerd. Zo zag hij de minuten wegtikken en de Brazilianen steeds nerveuzer worden. Toch bleven ze komen, het zou toch niet waar zijn? Het was wel waar: de plaatsbal van Neymar net voor tijd zeilde onder de lat binnen. Courtois voerde nog eens een ouderwets nummertje ‘Thibauting’ op, de bal uit de linkerbovenhoek tikkend alsof het werkelijk niets was.

Zijn beste wedstrijd ooit: lof van de New York Times

Het laatste fluitsignaal? Waar blijft die scheidsrechter? Daar is het! Daar is het! Voor een keer mag het: zich laten meedrijven op de passie van het moment. Op de knieën zakken met de handen naar de hemel. Een gebaar dat hij zelden heeft getoond en ook niet echt bij hem past. Hij beschouwt dit als zijn beste prestatie met de Rode Duivels. En zou dit tegelijk ook niet als de beste prestatie ooit van de Rode Duivels mogen worden beschouwd?

Hij stelde de dag nadien vast dat de mondiale media hem gelijk geven. Tot in de Verenigde Staten en… Brazilië toe.

The New York Times, de belangrijkste krant ter wereld stelde: ‘België deed alles juist. Het maakte dat de Braziliaanse spelmakers niet te veel tijd kregen aan de bal en ze counterden gevat.’ En de Braziliaanse nummer één Globo strooide met lof voor de Duivels: ‘2018 draagt het stempel van een trio. Zij vernietigden Brazilië in de eerste helft: De Bruyne, Lukaku en Hazard.’

Hij gniffelde en hield het moment vast: de Goddelijke Kanaries fladderden niet langer. Hazardinho, de aanvoerder van Belgium, trok een streep door de wereldbekeraspiraties van Brazilië. Zijn naam gonsde langs de stranden van Rio de Janeiro.

Zal er iemand over enkele maanden hem de lof zingen tijdens het EK 2020?

Globo

Eden Hazard tussen Braine, Brazilië en Bernabeu