Kom op tegen Kanker sluit zijn tweejaarlijkse campagne af met een recordbedrag van 35.943.987 euro. De organiserende Vlaamse Liga tegen Kanker wordt geleid door directeur en ex-reclameman Marc Michils, ooit CEO van Saatchi & Saatchi Brussels. Er wordt geld opgehaald voor research, patiëntenzorg, en financiële steun voor wie niet-terugbetaalbare behandelingen ondergaat.

Dat is allemaal mooi. Michils gaf in de media uitvoerig lucht aan zijn vreugde en koppelde ook een paar maatschappelijke bedenkingen aan het succes. ‘Zo zie je maar, er is nog solidariteit en warmte in onze samenleving’, jubelde Marc, ‘ondanks de agressieve toon op sociale media en de polarisering’. Die tot uiting komt in ‘bepaalde politieke programma’s’, vervolgde hij langs zijn neus weg op VRT. Een kind begrijpt welke programma’s en strekkingen Michils bedoelt, en meteen verdeelt onze marketeer de wereld in twee helften: een goeie kant waar rood, groen en wat blauw voor een betere wereld ijveren, en een donkere kant van de zurigheid en de kilte waar de separatistische mestkevers de sfeer bederven.

Probleem: voor die twee ‘foute’ partijen met foute programma’s stemde recent bijna de helft van de Vlamingen, en daar zitten ongetwijfeld ook mensen met kanker tussen én milde schenkers. Of mensen die het niet breed hebben en toch een sticker voor het goede doel kochten. De polarisatie wordt met andere woorden gemaakt door diegene die er tegen fulmineert. Marc Michils moet opletten dat hij zijn persoonlijke politieke overtuiging niet verwart met het goede doel waar hij voor ijvert, en dat door Vlamingen gul gesteund wordt. Ook aan de ‘verkeerde’ kant van het spectrum. Ter info: Michils was diegene die Yves Leterme ‘in de markt zette’, en als spin-doctor de Open Vld adviseerde. Leterme is al lang weer van het toneel verdwenen, de Open Vld dobbert zachtjes de kiesdrempel tegemoet, dit terzijde.

Je suis Charlie

Reporters / Abaca

President Macron legt een krans neer aan het voormalige redactiegebouw van Charlie Hebdo

Dat woord polarisatie is ook interessant. Als Michils in eerste instantie het Vlaams Belang bedoelt, en vervolgens stemmen die kritisch zijn voor de multiculturele ideologie en de plaats van de islam in de samenleving, dan wil ik er hem wel op wijzen dat dit het gevolg is van het wereldwijde religieus extremisme, en niet de oorzaak. De aanslagen op de Zaventem en Brussel/Maalbeek, de voortdurende pogingen van die ene religieuze groep om haar culturele normen op te leggen, ja, dat leidt tot een polarisering die zich politiek vertaalt. De wrevel tegen de globalisering, waar wel VIPs en opinion leaders als Marc Michils in hun loft van genieten, maar de kleine man/vrouw in Ninove en Diksmuide veel minder, ja, dat leidt tot bepaalde politieke ‘programma’s’ die de zaken scherp stellen.

Zo zijn we weer bij de politiek-correcte leuzes rond warmte en verbondenheid. Na de aanslagen op de Charlie Hebdo-redactielokalen in Parijs, nu vijf jaar geleden, was iedereen Charlie en werden er stille marsen gehouden voor meer verbondenheid, inclusief de onvermijdelijke kaarsjes. Wat er overschiet van de redacteurs en cartoonisten leeft tot op vandaag in een beveiligde bunker en wordt 24u/24u bewaakt. Ze zitten dus eigenlijk in een gevangenis omdat ze voor de vrije meningsuiting gingen. Tot zover de verbondenheid.

Ik zou graag hebben dat de directeur van Kom op tegen Kanker dus wat oppast met zijn tirade tegen polarisatie en zijn pleidooi voor de warme samenleving. Voor de rest kent iedereen mijn bedenkingen rond het goede doelencircus. Hoe edelmoedig ook, kankerbestrijding en zorg tout court mogen geen kwestie van liefdadigheid worden, het behoort namelijk tot het kerntakenpakket van de overheid waarvoor we belastingen betalen. Op een bepaald moment wordt liefdadigheid de schaamlap voor een malgoverno, politiek die niet bestuurt en het overlaat aan Frank Deboosere om met de collectebus rond te gaan.

Dat ex-reclamelui als Marc Michils hun hemel proberen te verdienen in de non-profit sector (hij bedacht ook de campagne voor G1000 van David Van Reybrouck en Francesca Vanthielen), mag er niet toe leiden dat ze hun marketeerlogica tot maatstaf maken in een rozige bubbel waar alles zou kunnen opgelost worden door wat sentiment en goed gevoel. Het is goed dat er solidariteit en mededogen is, maar deze maatschappij heeft ook scherpe critici nodig die ons bij de les houden. Cartoonisten, caractériels, ongeneeslijke kankeraars, sorry voor dit inconvenient woordgebruik.

goede doel

Grenzen zoeken én overschrijden

Oppassen, Marc Michils, mensen die op ‘foute’ partijen stemmen, geven ook