Mijn barbier heet Damian. Ik kwam hem eerder bij toeval tegen omdat me een keertje gezegd werd door een vrouw die het goed met me voorheeft, dat mijn baard hier en daar wat diende te worden bijgeknipt. Dat vond ik eigenlijk ook al een tijdje, maar op één of andere manier ontbrak me steeds de tijd om iemand zich met mijn baard bezig te laten houden.

Er diende immers ook gewerkt en gemijmerd over nieuwe columns, hetgeen ik bij voorkeur op het strand doe in een chiringuito, koud biertje bij de hand, wat gamba’s erbij en dan naar de golven staren. Het is een afwijking, ik weet het, maar je leert er mee leven.

9/11

Ik had al enkele keren op Google Maps gekeken of er soms een barbier in de buurt was en dat bleek reuze mee te vallen: binnen een straal van een kilometer kon ik kiezen uit wel twaalf barbieren, de ene al hipper dan de andere. Die keuzemogelijkheid had me gerust gesteld en vervolgens had ik er – in de lange traditie van mannen met uitstelgedrag – helemaal niks aan gedaan.

Maar vorige week wandelde ik toevallig langs een barbier, toen ik op weg was naar het gemeentehuis om wat papieren te regelen. Het zaakje had zo’n ouderwetse buis met blauw-wit en rode spiralen als uithangbord hangen en dat stelde me gerust. Iemand met eerbied voor traditie: in diens handen kan je met vertrouwen je baard leggen. En je keel. En je halsslagader.

Want ik moet tot mijn eigen schaamte toegeven dat ik, toen ik nog in Antwerpen woonde, ook wel eens bij een barbier in de Brederodestraat binnenliep en dat ik me na de aanslagen van 9/11, toch niet helemaal op mijn gemak voelde als mijn barbier – hij heette Mohamed – me na het inzepen het scherpe vouwbeen op mijn keel zette. Onnozel, maar zo is een mens nu eenmaal.

Domme, domme man

Toen ik bij Damian binnenstapte rekende hij net af met een klant. ‘Of er nog plaats was’, vroeg ik hem. Damian, een jongeman van begin in de dertig, antwoordde dat hij dat even moest checken in zijn computer.’ Had ik een afspraak gemaakt?’

‘Nee’, zei ik wat bedremmeld. Je voelt je toch altijd een beetje schuldig als je dat moet toegeven. Ik heb dat ook altijd in restaurants. ‘Heeft u gereserveerd?’, vraagt dan de vriendelijke meneer of mevrouw wanneer je al zelf de ruimte aan het scannen bent voor een vrij tafeltje.

Wanneer je dan ‘nee’ zegt, hoor je meteen de gekende ‘tss’ die hoorbare teleurstelling die altijd wordt begeleid door een meewarig schudden van het hoofd. Je ziet ze dan denken: ‘domme, domme man. Je zou beter moeten weten. Je bent hier totaal onvoorbereid aangekomen op het eten van voedsel!’ Je voelt je dan uiteraard de lul, omdat het gezelschap dat je hebt meegenomen je ook al zijdelings beschuldigend aankijkt. ‘Niet gereserveerd’, mompelde mijn barbier ook. Hij had vroeger vast ook in de horeca gewerkt.

‘Ik heb binnen een uurtje wel een gaatje voor je’. Ik betoonde de nodige dankbaarheid en toog naar mijn afspraak bij het gemeentehuis waar het verbazend goed vooruitging, waardoor ik een half uur later tot mijn verbazing alweer weer buitenstond. Ik besloot om alvast naar de barbier te lopen om zeker niet te laat te komen. Toen ik de deur openduwde was het zaakje helemaal leeg op Damian na die op zijn smartphone aan het tokkelen was. ‘Ik ben wat vroeger’, verontschuldigde ik me.

Alexa en Siri

‘Geen probleem’, antwoordde hij. Zet je maar even in de zetel, daar kan je rustig wachten. Er knalde een Spaanse popradio door de boxen. ‘Alexa, speel de motorfile af’, riep de barbier plots. De Spaanse pop stopte abrupt en werd meteen vervangen door Highway to Hell.

‘Gelukkig is Alexa er nog. Het moet – samen met Siri – zowat de enige vrouw zijn die nog naar mij luistert’, zei ik omdat ik het ijs wat wilde breken.

‘Ik ben gay’, zei Damian zonder op te kijken van zijn telefoon. ‘En Argentijn.’ Ik zag het verband niet meteen, zat toch maar mooi weer met mijn mond vol tanden. ‘Baard bijknippen, zeker’, zei hij plots, terwijl hij uitnodigend naar de barbierstoel wees. Ik knikte en besloot verder maar te zwijgen.

google Maps

De barbier van Málaga

Google vernederlandst België