De dubieuze handel en wandel van de familie Biden wordt onder het tapijt geveegd door justitie, terwijl het aantal bizarre aanklachten tegen oud-president Trump blijft oplopen.

De zoon van president Biden staat terecht voor aanklachten wegens belastingontduiking over 17,5 miljoen dollar aan inkomsten. Wie zich afvraagt hoe Hunter Biden zonder werkervaring van betekenis zoveel verdiende: hij maakte succesvol zijn achternaam te gelde toen zijn vader vicepresident was. Pa heeft volgens getuigenverklaringen in een Senaatscommissie minstens 20 keer telefonisch of fysiek acte de presence gegeven bij meetings van Hunter met Chinese en Oekraïense zakenrelaties. De Bidens verkochten ‘hun merk’, zoals Hunter’s ex-zakenpartner Devon Archer het noemde.

Normaal riskeer je met belastingontduiking een flinke gevangenisstraf in de VS, maar zo niet Hunter Biden. De aanklager babbelde wat met zijn advocaten en hup, daar kwam een schikking uit de hoge hoed. Die moest alleen nog door de rechter worden ondertekend.

Onderbroek

Daar ging het fout: het was deze rechter niet ontgaan dat de schikking bizar gunstig was voor de verdachte. Hunter hoefde geen schuld te bekennen, kreeg een minimaal tikje op de vingers en zou worden vrijgesteld van toekomstige vervolging voor eventuele eerdere uitglijders. En dat terwijl heel Amerika hem in een video op zijn befaamde laptop al snuivend met een pistool had zien zwaaien. In zijn onderbroek.

Kennelijk had het Democratischgezinde ministerie van Justitie buiten de waard gerekend. Datzelfde ministerie zadelde oud-president Donald Trump al met drie reeksen aanklachten op. Een vierde is op komst en schikkingsvoorstellen zijn niet aan de orde. Er lopen inmiddels zo’n 70 verschillende aanklachten, waaronder enkele zeer bizarre, zoals spionage en ‘samenzweren tegen de Amerikaanse staat’.

De 30 aanklachten tegen Trump door New York wegens ‘het niet correct in de boeken zetten van betaling van zwijggeld aan een prostituee’ zijn minstens zo zot, en zelfs nog meer dan de anderen, politiek gemotiveerd. De New Yorkse aanklager beweerde dat Trump met dat zwijggeld de presidentsverkiezingen had proberen te beïnvloeden, door zijn relatie met betreffende prostituee te verbergen voor de kiezer. Een misdrijf.

Pardon

Mochten er van die 70 aanklachten toch een paar blijven plakken, dan rest Trump slechts één optie om niet de rest van zijn leven achter de tralies door te brengen: zichzelf pardon geven. Hij moet dan wel eerst even de presidentsverkiezingen winnen in 2024.

De grap is dat die kans groeit naarmate de aanklachten zich opstapelen. De doorsnee-Amerikaan ziet het juridische geweld tegen de oud-president terecht als een heksenjacht door de Democraten. Als ‘persecution’ in plaats van ‘prosecution’: vervolgen in plaats van aanklagen.

De aanklachten rond Trump’s weigering de verkiezingsuitslag van 2020 te accepteren, zijn het gevaarlijkst. Ze criminaliseren politieke uitspraken, vond zelfs de Wall Street Journal. Waar het hier om gaat is: geloofde Trump echt dat de verkiezingen hem ontstolen waren? Of besefte hij dat hij de verkiezingen verloren had en loog hij bewust om het volk op te hitsen? Van dat laatste is nog niks gebleken.

Grondwet

In de zogeheten Grand Jury voorafgaand aan de aanklachten, werden intimi van Trump gehoord die mogelijk meer wisten van wat er destijds in de president omging. Zoals schoonzoon Jared Kushner en Mike Pence, zijn vicepresident. Het verhoor van laatstgenoemde was besloten en is nog niet openbaar gemaakt. Kushner verklaarde onomwonden dat Trump overtuigd was dat hij de verkiezingen had gewonnen.

Als dat klopt, viel Trump zijn gekrakeel onder de vrijheid van meningsuiting en dan valt er niks aan te klagen. Hoe fout het ook mag zijn geweest.

Iets anders is dat Democraten bijna alle negatieve verkiezingsuitslagen deze eeuw hebben aangevochten. Te beginnen met Gore-Bush in 2000, en eindigend met Hillary Clinton in 2016.

Zoals Harvard-jurist en hoogleraar Alan Dershowitz opmerkte: in Washington en Martha’s Vineyard, waar rijke Democraten als Obama hun vakantiepaleizen hebben, knalde men te vroeg met de champagnekurken. Als de door Biden benoemde procureur-generaal Merrick Garland vervolging van diens belangrijkste opponent bij de volgende verkiezingen toestaat en aanmoedigt, moet het bewijs wel heel overweldigend zijn. En de schuld boven iedere twijfel verheven. Alleen dan zou de schijn van partijdigheid nog te vermijden zijn.

De aanklachten wegens achtergehouden geheime documenten zijn de enige die relatief makkelijk te bewijzen zijn. Probleem is dat ook politici als Hillary Clinton, Trump’s vicepresident Pence en zelfs president Biden al dan niet bewust geheime documenten hebben achtergehouden, en daarvoor geen van allen zijn aangeklaagd. Bovendien werden deze aanklachten gedaan op grond van een spionagewet uit 1917, even vergezocht als bizar.

Peilingen

De kiezer doorziet kennelijk het misbruiken van justitie door de Democraten: hoe meer aanklachten er tegen Trump bij elkaar worden verzonnen, hoe verder hij stijgt in de peilingen. Het blijft natuurlijk evenmin onopgemerkt hoe anders Hunter Biden wordt aangepakt dan de oud-president.

Intussen is de kredietwaardigheid van de VS deze week afgewaardeerd door ratingbureau Finch. De pers besteedde daar nauwelijks aandacht aan en de woordvoerder van het Witte Huis gaf de Republikeinen de schuld.

Het aantreden van Joe Biden werd destijds door Democraten toegejuicht als ‘de volwassenen terug in de kamer’. Het lijkt er eerder op dat het land onder deze president definitief is afgegleden naar een bananenrepubliek.

Nog één keer Alan Dershowitz: ‘Als de champagneroes is verdwenen, zal Amerika met een constitutionele kater blijven zitten’.

Grand Jury

Trump 70 keer aangeklaagd, familie Biden komt met alles weg

Het politieke proces tegen Trump: een zaak zonder verliezers