Na veel geleuter en getouwtrek heeft de Vlaamse regering zowaar een akkoord bereikt met de landbouworganisaties, te weten de Boerenbond, het Algemeen Boerensyndicaat en Groene Kring. Of de boeren zich daardoor gebonden zullen voelen, is nog maar de vraag.

Met het bereikte akkoord wil de Vlaamse regering vooral tijd kopen (dat is werkelijk een systeem geworden van de Jambon-ploeg) en het probleem tot voorbij de verkiezingen tillen. Door alle politieke actoren iets te gunnen, én de organisaties te paaien – die het voortdurend over hun ‘achterban’ hebben – ontstond het spuug- en plakwerk dat we bij uitstek Belgisch kunnen noemen.

‘Een pauzeknop voor de aankoop van landbouwgronden tot oktober.’ En daarna? ‘Minder administratieve lasten en minder snel boetes bij overtredingen.’ Een gedoogbeleid dan? Nog meer willekeur? ‘Het oprichten van een werkgroep met de landbouw- en natuurorganisaties.’ Werkgroepen: de klassieke truc om de vis, pardon euh… het kalf te verdrinken

Schattige schilderijtjes

(Wiki)

Het enige wat de politiek interesseerde, was de tractoren van de baan krijgen en de boer terug in zijn stal. Vooral bij de N-VA werd de nervositeit groot. Recente acties richtten zich namelijk op het Antwerpse havengebied, waar de ethaankraker van Ineos oprijst onder de orgasmische kreetjes van havenschepen Annick De Ridder. Zij vindt al dat boerengelul maar niks, en ‘welvaartverstorend’.

Klimaatklevers zijn pisnijdig omdat niemand zich druk maakt om hun acties, terwijl zo’n meute stinktractoren wél serieus wordt genomen. En zelfs sympathie oproept bij wie in de file staat

Vanuit Ecuador brieste Bart De Wever dat het gedaan moest zijn met die gijzeling van de Vlaamse economie, die ‘levens op het spel zet’. Daarmee wordt de vrachtwagenchauffeur bedoeld die vermoedelijk met zijn gsm of iets anders zat te spelen, en tegen een file aan knalde. Boeren horen blijkbaar niet bij de economie, ze horen thuis op schattige schilderijtjes die de huiskamers van de middenklasse opsmukken. De breugeliaanse boer dus, – of in de moderne versie deze van Permeke – die immer voortploegt.

De Antwerpse aristocratie kreeg steun vanuit onverwachtse hoek: de mannetjes en de vrouwtjes in trui en parka. Klimaatklevers zijn pisnijdig omdat niemand zich druk maakt om hun acties, terwijl zo’n meute stinktractoren wél serieus wordt genomen. En zelfs sympathie oproept bij wie in de file staat. In het satirische VRT-programma De Ideale Wereld – waar je tegenwoordig de satire met een vergrootglas moet zoeken -, mokte dierenwelzijnsactivist en Gaia-voorzitter-voor-het-leven Michel Vandenbosch dat hij ook wel zo’n tractor zou willen om zijn eisen kracht bij te zetten. Waarbij hij meteen ook de boeren zelf als dierenbeulen aan de schandpaal nagelde. Tractornijd: een nieuwe kandidaat voor het woord-van-het-jaar.

Cash cow

Lode Ceyssens, voorzitter van de Boerenbond: onderhandelaar zonder achterban. (Belga)

De boeren zitten op die manier geprangd tussen de industriële lobby en de invloedrijke natuurverenigingen (Natuurpunt en Bond Beter Leefmilieu), die zich als echte ayatollahs beginnen aan te stellen en stevig verankerd zitten in de Demir-administratie. Dat drijft de actievoerders recht in de fuik van het Vlaams Belang. Zijn het toch wel geen racisten, die gemene zaak maken met de Europese neonazi’s? Het stond met zoveel woorden in de Vlaamse kwaliteitskranten.

Het is cynisch dat de Boerenbond aan de onderhandelingstafel zat namens de tractorrebellen, want de Bond heeft altijd de kaart getrokken van de Europees gedicteerde schaalvergroting

O ja, en dan de landbouworganisaties. Het is cynisch dat de Boerenbond aan de onderhandelingstafel zat namens de tractorrebellen, want de bond heeft altijd de kaart getrokken van de Europees gedicteerde schaalvergroting. Een mechanisme dat de boerenstand ketende aan de christelijke zuil en haar banken, met name CERA en KBC. Dat leidde tot een ware schuldverslaving en een dwang om steeds groter te denken en te handelen. Op die manier werd de landbouw een ware cash cow (!) voor de Vlaamse haute finance, die enkel nog met haar eigen rendement begaan was.

De eigenlijke landbouwminister, Jo Brouns, kon weinig meer doen dan ‘begripvol luisteren’. Hij heeft blijkbaar een paar namiddagen getraind in het onverstoord naar de grond staren terwijl de verwensingen op hem af kwamen. En o ironie, zijn privé-tuin blijkt in landbouwgrond te liggen, waar dus eigenlijk een boer hoort te ploegen. Niettemin probeert de CD&V zich naar aloude traditie als een boerenpartij te profileren, terwijl de voorzitter als drag queen op hoge hakken in een zangwedstrijd paradeert. Helaas voor de tsjeven is ook hun politieke houdbaarheidsdatum in zicht.

Spookfiguur

Bart De Wever: forceerde stikstofakkoord voor Ineos, landbouw moest volgen. (VRT)

Conclusie: de boer heeft weinig echte vrienden. Niet in de politiek en niet in het zogenaamde middenveld. Hij is een spookfiguur geworden, een boze man op de tractor die snel weer naar de stal moet en ervoor moet zorgen dat er vlees op ons bord komt. Het voedsel moet vooral goedkoop zijn, en we willen liefst niet geconfronteerd worden met verhalen rond varkens die door heel Europa getransporteerd worden, kistkalveren die als levende kadavers naar de slachthuizen worden afgevoerd, of kippen die met duizenden in hangars opeen getroept zitten.

Voor stedelijk groenlinks is de boer een dierenbeul en een vervuiler. Iemand die het vuile werk opknapt voor de vleeseters die met hun scheten ook al bijdragen tot het stikstofprobleem

Voor stedelijk groenlinks is de boer een dierenbeul en een vervuiler. Iemand die het vuile werk opknapt voor de vleeseters die met hun scheten ook al bijdragen tot het stikstofprobleem. Pak hem zijn land af, dan is het probleem opgelost. Hier en daar proberen bio-boeren terug te gaan naar kleinschaligheid en de korte keten, terwijl dat toch maar folklore is in het globale plaatje van de voedselvoorziening, de discountoorlog van de supermarkten, en de reuzenwinsten van de grote voedingsbedrijven.

‘Keer terug naar uw dorp’, klinkt het nu, om een bekend liberaal stadspoliticus te citeren. Volgens een van die pestregels mogen ze vanaf heden met de mestkar uitrijden. Even respijt dus, maar iets zegt me dat de tractoren terugkomen en de politici nog slapeloze nachten zullen bezorgen. Dat schilderij van Brueghel met die ploegende boer, gaat dat niet over de val van Icarus?

Groene Kring

Tractornijd

Stikstofbeleid maakt landbouw nerveus: ‘Familiale varkenshouders dreigen te verdwijnen’