Karel Van Eetvelt, CEO van Febelfin, de belangenvereniging van de Belgische financiële sector, wil een nieuwe politieke beweging oprichten. Die moet naar eigen zeggen burgers meer betrekken bij de politiek. Want de bestaande politieke partijen zitten nog vast in 1980 meent hij. Dat is opvallend, enkele maanden geleden werd hij nog genoemd als mogelijke nieuwe CD&V-voorzitter. Niet de enige partij die al aan zijn mouw trok. Eerder trokken ook zowel N-VA als OpenVLD al onsuccesvol aan Van Eetvelts mouw als electoraal wit konijn.

Niet enkel in het politieke establishment is van Eetvelt een gekend figuur. Als voormalig topman van de zelfstandigenorganisatie UNIZO maakte hij immers tussen 2004 en 2017 deel uit van de Groep van Tien. Die groep zou het sociaal overleg in België moeten vormgeven, maar slaagt daar al jaren niet in. Integendeel ze blinken uit in stilstand en een loopgravenoorlog tussen patronaat en vakbonden. Met andere woorden, Van Eetvelt is een gekend figuur in het Belgisch establishment.

Belgische systeemcrisis

Dat Belgisch establishment heeft een probleem. De particratie die ze zelf georganiseerd hebben en die hen decennia goed gediend heeft, wordt steeds meer weggestemd door de Vlaamse kiezer. Waar de traditionele staatsdragende partijen (christendemocraten, socialisten, liberalen) bij de verkiezingen van 1949 nog 90% van de stemmen haalden, is bij de laatste verkiezing gezakt tot amper 38%.

Mochten de Vlamingen massaal voor linkse en dus pro-Belgische partijen gestemd hebben, was dat geen probleem voor het establishment. Ze doen echter steeds meer het omgekeerde en stemmen voor Vlaamse en rechtse partijen. Toen enkel VB op 24% strandde in 2004 werd deze partij verboden. Toen enkel N-VA op 33% landde in 2014 werd ze in het Belgisch moeras getrokken en verdronken. Elk signaal van de Vlaamse kiezer kon op die manier genegeerd worden.

Bij de laatste verkiezingen stonden Vlaams Benlang en N-VA echter op een zucht van een meerderheid. Bovendien konden ze een eerbaar compromis vinden. De luttele zetels die toen ontbraken, wil de kiezer nu met plezier geven en bovendien in hoofdzaak aan Vlaams Belang zo blijkt uit elke peiling. Vandaar zijn alle andere partijen ook zo bang van nieuwe verkiezingen. De particratie, ontworpen om de wil van de Vlaming te negeren, functioneert niet meer. Hoe komt dat?

Onvermijdelijke implosie

In een democratie hoort de macht per definitie bij het volk te liggen. In België echter, mogen burgers wel stemmen, maar ze mogen vooral niets te zeggen hebben. In een democratie beslist immers de meerderheid. Het beleid is logischerwijs een uitdrukking van de overtuigingen en belangen van die meerderheid. Maar niet zo in België. Daar bestuurt de minderheid.

België is immers geen democratie, maar twee democratieën die bij mekaar opgeteld worden. Vlamingen en Franstaligen, elk hebben ze hun eigen partijen, hun eigen publiek debat, hun eigen media, hun eigen civiele gemeenschap en hun eigen belangen die ze willen verdedigen. Die belangen zijn tegenstrijdig. De Belgische politieke dynamiek is er fundamenteel één om de Vlamingen tegen hun eigen belangen te laten stemmen, en als ze dat niet meer doen, tegen hun eigen belangen bestuurd te worden. Als daar een Belgische regering zonder meerderheid in Vlaanderen voor nodig is, zijn traditionele partijen als OpenVLD daar altijd toe bereid. Het is immers hun reden van bestaan om tegen de belangen van de Vlamingen in te handelen.

Welk belang zouden de Vlamingen er bij kunnen hebben om hun eigen rijkdom afgeroomd te zien om een failliete Waalse socialistische economie in stand te houden? Welk belang zouden de Vlamingen er bij kunnen hebben om de immigratiekraan open te houden via een overwegend links stemmend Wallonië? De Vlamingen hebben geen enkel belang te verdedigen door vast te houden aan België. Daarom zijn we nog maar één verkiezing verwijderd van de implosie van de particratie en dus van de implosie van de Belgische constructie zelf. Omdat Vlamingen zich electoraal beginnen te gedragen als een meerderheid en hun belangen ook met die meerderheid willen verdedigen.

Macron-van-dun-Aldi

De Vlamingen keren zich af van België en de partijen die deze artificiële constructie in stand houden. De particratie functioneert dus niet meer. En wat niet meer functioneert, dat moet veranderen. Zoals Van Eetvelt het zelf omschrijft: ‘Een bedrijf gaat failliet als het zich niet aanpast aan maatschappelijke verandering. Wel, de politiek is stilaan failliet.’ Het establishment moet en zal dus ingrijpen.

We zien is een gelijkaardige systematiek als diegene die Macron parachuteerde. Het establishment organiseert zijn eigen anti-establishment. Van Eetvelt zegt een groep mensen te vertegenwoordigen. We mogen enkel niet weten wie. We zien wel dat hij in diverse media plots en massaal opgevoerd wordt, zichzelf als anti-systeem presenterend terwijl hij al jaren deel uitmaakt van de machtscenakels in politiek en middenveld.

De burger moet volgens Van Eetvelt zogenaamd meer betrokken worden, maar geen woord over het cordon sanitaire, directe democratie of zelfstandigheid voor de Vlaamse democratie. Integendeel, de oude politiek moet vooral een nieuw gezicht krijgen, een cosmetische operatie om te maskeren dat alles moet veranderen zodat alles vooral hetzelfde kan blijven. Wie herinnert zich de burgermanifesten van Verhofstadt nog?

Groep van Tien

Vlamingen mogen stemmen maar hebben niets te zeggen