In 1857 stond Gustave Flaubert voor de rechter omdat het openbaar ministerie zijn debuutroman Madame Bovary obsceen achtte. Officier van Justitie Ernest Pinard – die later om dezelfde reden Charles Baudelaire zou aanklagen voor Les Fleurs du Mal – beweerde in zijn requisitoir dat het boek ‘aanzet tot immoreel gedrag en overspel’.

Het bizarre is dat een schrijver hier werd beschuldigd van aanzetten tot hetgeen hij alleen maar beschrijft, in dit geval overspel. Zoiets overkwam ook de hedendaagse Franse schrijver Michel Houellebecq. In een recente dialoog met de bekende filosoof Michel Onfray sprak hij over de toekomst van de islam in Frankrijk.

De schrijver voorziet grote problemen tussen moslims en oorspronkelijke Fransen – ‘Français de souche’: ‘Als hele gebieden onder islamitische controle gaan vallen, zou het tot verzet kunnen komen. Moorden en schietpartijen in moskeeën en koffiehuizen. Een soort omgekeerde Bataclan’. De Bataclan is die Parijse concertzaal waar islamitische terroristen in 2015 negentig bezoekers vermoordden.

Houellebecq zei ook: ‘Van het volk hoeven moslims zich niet aan te passen, maar moeten ze wel ophouden met stelen en agressie. Of anders opdonderen.’

Islamofobie

Deze uitspraken deden aanvankelijk nauwelijks stof opwaaien. Tot de rector van de Grote Moskee van Parijs, Chems-Eddine Hafiz, een maand later stennis ging maken. Hij kondigde aan de schrijver voor de rechter te zullen slepen wegens islamofobie en aanzetten tot haat jegens moslims. De liberale media struikelden meteen over elkaar heen om Houellebecq te verketteren en Hafiz te steunen. Eén van de rolmodellen van woke links, de socialistische burgemeester van Parijs Anne Hidalgo, tweette vol medeleven: ‘Al mijn steun, beste Hafiz’.

Het blijft verbazen hoe snel en makkelijk partij wordt gekozen als de islam in het spel is. Ook tegen mogelijk de grootste levende Franse schrijver. En ook al zat de aanklacht waarmee de burgemeester rector Hafiz feliciteerde, vol verdraaiingen en halve waarheden, Houellebecq’s uitspraken waren totaal uit hun verband gerukt om de zaak erger voor te doen dan hij is. Uiteindelijk zal dat weinig uitmaken: het moet wel heel gek lopen wil de schrijver niet worden vrijgesproken.

Zoals hij ook in 2002 werd vrijgesproken, na een aanklacht van de toenmalige rector van de Grote Moskee, Dalil Boubakeur. Houellebecq had toen de islam ‘de domste godsdienst op aarde’ genoemd, en in Frankrijk mag dat. Boubakeur beklaagde zich ook nog dat de schrijver had gezegd de Koran ‘slecht geschreven’ te vinden.

‘De islam is besmeurd en aangevallen. Mijn gemeenschap is vernederd’, verklaarde de rector in de rechtbank. Hoe woke Franse rechters soms ook kunnen zijn, aan dit soort gejammer hadden ze geen boodschap.

Wat beslissend zou moeten zijn, mocht het tot een proces komen, is dat de schrijver op geen enkele wijze aanzet tot haat of geweld tegen moslims. Hij geeft slechts weer wat er in Frankrijk mogelijk kan gaan gebeuren. En hoe een groot deel van het Franse volk denkt en spreekt over moslims en de islam. Wat dat laatste betreft zijn er genoeg opinieonderzoeken gedaan.

Houellebecq stelt zich hier op als buikspreekpop van het volk, zoals filosoof en collega schrijver Robert Redeker het uitdrukt. Vandaar ook dat hij over ‘de moslims’ praat, en niet over ‘sommige moslims’. Wat hem nog het meest wordt kwalijk genomen door Hafiz en woke Frankrijk.

Maar is het niet juist de rector van de Grote Moskee die altijd over ‘de moslims’ spreekt, en nooit over sommige moslims? ‘De moslims worden aangevallen, de moslims zijn gekwetst, beledigd, enzovoort’. Hij gaat er blijkbaar vanuit altijd voor alle moslims te spreken…

Vrije wereld

Robert Redeker zag zijn leven overigens zelf in duigen vallen nadat hij in 2006 in Le Figaro had geschreven dat de ‘vrije wereld’ zich moet verdedigen tegen ‘islamistische intimidatie’. Het stuk is nog te vinden bij Le Figaro, al is de naam van de auteur uit veiligheidsoverwegingen verwijderd.

Redeker beschreef hoe de islam zijn regels aan de samenleving wil opleggen. Vaak met succes: zie bijvoorbeeld het halal eten in schoolkantines en het verbod om strings te dragen op het stadsstrand van Parijs. In hetzelfde stuk noemde hij de profeet Mohammed een meedogenloze oorlogsmenner en polygame Jodenmoordenaar…

‘Zo wordt hij immers voorgesteld in de Koran’, verklaarde Redeker. Het boek zelf was volgens hem ‘een onvoorstelbaar gewelddadig werk’.

Geen woord van gelogen, maar zijn carrière als filosofiedocent was meteen voorbij. Redeker staat nu al bijna twintig jaar onder politiebewaking. Enkele Franse topintellectuelen namen het nog voor hem op, maar collaborerende kranten als Le Monde – waar hij notabene zelf voor schreef – noemden zijn uitspraken over de islam ‘schandalig, misleidend en beledigend’.

De vrijheid van denken moet absoluut en onvervreemdbaar zijn, meer nog dan de vrijheid van meningsuiting. Maar rector Hafiz van de Grote Moskee heeft daar geen boodschap aan. Hij hoort maar één ding: blasfemie. En hij zal niet rusten voordat blasfemie weer strafbaar wordt. Daarmee schaart hij zich naadloos achter de woke ideologie van nu, die evenmin wil accepteren wat mensen denken of vinden wanneer dat buiten het goedgekeurde gedachtengoed valt.

Genderwetten

Hafiz en de woke kerk hebben elkaar gevonden in hun strijd tegen blasfemie: twijfel aan bijvoorbeeld genderfluïditeit zou, net als islamofobie, strafbaar gesteld moeten worden. En wordt ook strafbaar, in de nieuwe genderwetten die in westerse landen opduiken. Woke voert strijd via woordenboeken en wetboeken, de politieke islam dreigt liever en moordt een enkele keer.

Een wet tegen blasfemie zou er zeker komen als Frankrijk een islamitische president kreeg, zoals beschreven door Houellebecq in zijn roman Soumission (Onderwerping). Dat boek kwam uit in 2015, toevallig precies op de dag van de terreuraanslag op opinieblad Charlie Hebdo: 7 januari. Sterker nog, op de voorpagina stond die dag een levensgrote karikatuur van… Michel Houellebecq.

In Soumission wordt beschreven hoe ene Mohammed Ben Abbes door de socialisten aan de macht wordt geholpen om Marine Le Pen uit het Élysée te weren. Deze president voert meteen een milde vorm van de sharia in, waar de in het verhaal opgevoerde rector-magnificus van de Sorbonne Universiteit helemaal geen moeite mee heeft. Integendeel, die neemt er meteen een jongere vrouw bij nu polygamie officieel is toegestaan.

Islamknuffelaars

Op Soumission kwam eindeloos veel kritiek van islamknuffelaars in media en politiek. Maar in de ogen van Redeker en anderen is Houellebecq eerder een ziener dan een hater. Niet alleen omdat Soumission vlak voor Charlie Hebdo uitkwam, maar ook omdat zijn eerdere roman Platforme, met als hoogtepunt een islamitische terreuraanslag, twee weken voor 9/11 verscheen.

Redeker slaat in zijn stuk wel de plank mis als hij Houellebecq ‘nobélisable’ noemt, een Nobelprijs waardig. Die zal hij nooit krijgen, al schrijft hij nog zo goed. Net zomin als de briljante Amerikaans-Joodse schrijver Philip Roth die ooit kreeg. De Nobelprijs voor Literatuur is de ultieme woke prijs, slechts uitgereikt aan schrijvers van honderd procent politiek-correcte signatuur. Zoals de laureaat van 2022, de ultralinkse Franse auteur Annie Ernaux: niet bijzonder leesbaar, uitsluitend over zichzelf schrijvend en tweehonderd procent politiek-correct. In een interview memoreerde Ernaux hoe blij ze was dat de Nobelprijs naar haar was gegaan, en niet naar die ‘ongelofelijk reactionaire en antifeministische’ Houellebecq met zijn ‘platte geschrijf’.

Het ergste van dit verhaal is dat de rector van de Grote Moskee met zijn actie bewust of onbewust een roos op de rug van Michel Houellebecq heeft geplakt. De schrijver is een schietschijf geworden voor islamitische terroristen en zal vrijwel zeker onder permanente politiebewaking verder door het leven moeten. In het illustere gezelschap van onder meer Salman Rushdie, die 34 jaar na zijn fatwa toch nog te pakken werd genomen.

Grote Moskee van Parijs

Michel Houellebecq opnieuw aangeklaagd door Grote Moskee van Parijs