Het postcoronatijdperk wordt schadelijker en dodelijker dan het Wuhan-virus, want ons economisch en maatschappelijk herstel wordt overgelaten aan Waalse politici en Vlaamse groene communisten. Als ik de kranten aandachtig lees dan kan ik enkel vaststellen dat terwijl we op intensieve zorgen liggen onze bankrekening leeggeplunderd wordt, onze auto vervangen wordt door een bakfiets en onze tuin heraangelegd als sojaplantage of windmolenpark. Daarna mogen we de lippen dichtgenaaid, in een dwangbuis het ziekenhuis verlaten.

Het Waalse BMW-team rijdt ons in de vernieling

Georges-Louis Bouchez, onze belgicistische supersmurf, wil de overheidssteun aan bedrijven onmiddellijk en dubbelop terugeisen via een crisisbelasting, en dan het liefst nog voor het op de rekening staat. Paul Magnette pleegde dan weer plagiaat door Das Kapital te kopiëren en het te verkopen als hét reddingsplan voor België. Waalse reddingsplannen hebben echter loden schoenen.

Sinds eind vorige eeuw grossierden de Walen in reddingsplannen: De ‘Déclaration de Politique régionale complémentaire’ (1997), Het ‘Contrat d’Avenir pour la Wallonie’ (1999-2000), het ‘Contrat d’Avenir actualisé’ (2002), het ‘Contrat révisé’ (2004), het ‘Marshall-plan’ (2005), het ‘Groene Marshallplan’ (2009) en het ‘Marshallplan 2022’ (2012). Het resultaat van deze papierverspilling is zero, nul, nada en ook nog eens rien. Oei ik vergis me, er waren wel resultaten. De Waalse schuld, de werkeloosheid en het aantal OCMW-steuntrekkers stegen. Het miserabilisme in actie.

En wie moet dit allemaal sturen? Juist, Sophie Wilmès. De brokkenpiloot eerste klasse, die er in slaagt om zelfs op een autosnelweg van volmachten uit de bocht te gaan. Je moet geen Madame Soleil zijn om te voorspellen dat het BWM-team (Bouchez, Magnette en Wilmés) ons in de vernieling rijdt.

De groene taliban

Ook de groene beurzensnijders slijpen hun messen. Jan Brusselaers, milieu-econoom bij het Vlaams Instituut voor Technologisch Onderzoek (VITO), pleit voor de invoering van een CO2-taks op benzine en diesel na de coronacrisis. Kurt Deketelaere, professor klimaat- en energierecht aan de KU Leuven, pleit dan weer voor een Europese taks op kerosine om vliegtuigreizen duurder te maken. De eco-communisten hebben nog steeds niet begrepen dat het hart links slaat, maar de portemonnee rechts zit.

De groene taliban fingeert een dystopisch ideaal. Ze willen, liefst morgen, de kerncentrales sluiten en elke Belg een laptop met dynamo schenken. Zo kunnen we kuierend onder de windmolens stilletjes gek worden van het gezoem en de slagschaduw. Terwijl ik met mijn fiets de wasmachine op gang trap, sleurt mijn man de ijsblokken naar de ijskelder om de vegetarische kroketten in te vriezen. Gelukkig wonen we maar tien uur fietsen van de kust. Als het niet te druk is op de fietsostrade geraken we nog op tijd aan de kust, en kunnen we op de zeedijk met de gocart gaan rijden en van een zeewierwafel met sojascheuten genieten. In Oostende geraken we dan jammer genoeg niet zonder strandpasje op het strand. Kandidaat-voorzitter voor geopende Vld’ers Bart Tommelein oefende reeds het Vivaldi-beleid en lanceerde afgelopen week een communistisch strandpasje voor Oostende. Kort daarna milderde hij, het was maar een Mao-ideetje en Vivaldi-training, het was (nog) niet voor echt.

Wilmès II is een rariteitenkabinet

Het parlement gaf aan de regering-Wimès II volmachten om snel en vastberaden te kunnen handelen tijdens deze coronacrisis. Om gezwind en kloekmoedig te kunnen beslissen, moest ze zich wel omringen met een kakofonie van praatbarakken. De Nationale Veiligheidsraad, de zaterdagse superclub van tien partijvoorzitters, de Risk Assement Group (RAG), de Risk Management Group (RMG), de Groep Experts belast met de ExitStrategie (GEES), de Taskforce Woonzorgcentra (TW), en de Economic Risk Management Group (ERMG). Gezegend met deze tsunami aan adviezen, surfte ze niet op de golf, maar verzoop ze in overhaaste halfgare beslissingen. John F. Kennedy zei ooit dat het woord ‘crisis’ in het Chinees met twee karakters wordt geschreven. Het ene staat voor ‘gevaar’, het andere voor ‘mogelijkheden’. Helaas, de regering-Wilmès II, zag het gevaar niet en ziet nu de mogelijkheden niet.

Donderdag riepen dezelfde politieke idioten die deze miniregering zonder meerderheid volmachten gaf, en het parlement herleidde tot een kaartersclubje, om nóg méér overleg. Eerst zeggen aan de regering: doe het snel en alleen, en nadien hard roepen dat overleg nodig is met de woonzorgcentra of met de burgemeesters over de opening van de doe-het-zelfzaken, is niet minder dan krankzinnig.

De regering-Wilmès II gaf woensdag hoop noch perspectief. Ze slaagde wel in het onmogelijk gewaande; het luchtledige leegzuigen. Half juni mogen we nu alvast een extra coronadode in de statistieken opnemen, namelijk Wilmès II. En als er na dit compleet falen van ons Belgisch politiek bestel geen nieuwe verkiezingen komen, dan mogen ze onze democratie evenzeer dood verklaren.

Het 'Contrat d'Avenir pour la Wallonie’ (1999-2000)

Bouchez, Magnette en Wilmès, het BMW-team met loden schoenen