Jan Pourquoi is veertig jaar terug als werkloze historicus vanuit Zulte naar Amerika getrokken. Hij heeft er een eigen bedrijf, met op zijn meest 1.500 mensen in dienst. Intussen is hij ook Amerikaans staatsburger geworden. Voor Doorbraak legt hij uit waarom hij zijn nieuwe vaderland omarmt.

Honkbal

Het stadion van de Olympische Spelen in Atlanta (1996) is destijds neergeploft in een van de armste, zwarte, wijken van de grootstad. Het was een kwestie van het boeltje daar een beetje ‘op te kuisen’ – ook wel in de hoop dat de activiteiten in en om het stadion de lokale economie wat zou opkrikken. Na de spelen moest het stadion de thuishaven van de Atlanta Braves worden: de honkbalploeg van de Capital of the South. Alles verliep volgens plan.

Of toch niet helemaal. Professioneel Honkbal is in Amerika van oudsher een sport voor Jan met de pet. Dat is de blanke fabrieksarbeider, vrachtwagenchauffeur, de poetsvrouw, zeg maar de gewone man en vrouw. Het idee was dat het goed zou zijn om blanken naar het zwarte deel van Atlanta te loodsen, want die honkbalfans leven voornamelijk in de noordelijke voorsteden, zo’n vijftien kilometer verderop.

Echt grote problemen zijn er daarbij nooit geweest, maar wie gehoopt had dat er wat activiteit omheen het stadion zou ontstaan – bars, restaurants, … – kwam bedrogen uit. Na elke wedstrijd hopten de fans in de wagen, reden naar hun eigen voorstad en dronken daar hun pintje na de match, in hún lokale bar.

Enkele jaren terug is een gloednieuw honkbalstadion gebouwd… In die noordelijke voorsteden. Het is er een gezellige boel. Honkbal is een familiesport, een rustige kijksport met een al met al traag verloop. Hotdogs en pinten, ze zijn er overal. En de mensen komen nu na de wedstrijd wel iets eten en drinken. In hun buurt, de blanke buurt.

Voetbal vs. football

Mijn vrouw en ik houden van voetbal (voetbal met een v, en niet met de f van football, de Amerikaanse sport). Op een zaterdagavond trekken we naar het Mercedes Benz-stadion, het reusachtige, prestigieuze bouwwerk in hartje Atlanta. We zijn Atlanta United-fans. We zijn gemiddeld met 50.000. En een blinde kan het zien: een meerderheid van de toeschouwers is latino, de rest zijn blanken. De latino’s brachten de voetballiefde mee uit hun land van herkomst. Maar ook de rijkere blanke families maakten er sinds het einde van de vorige eeuw een beetje ‘hun’ sport van. Een ticket voor het voetbal kost trouwens flink meer dan een ticket voor het honkbal.

Wij overnachten in Atlanta en ‘s anderendaags gaan we naar de Atlanta Falcons. Het professionele football-team, ook in dat Mercedes Benz-stadion.

De sfeer is er helemaal anders: luid, zeer luid en uitbundig feestelijk. Er is een zee van zwarte mensen met vlaggen en toeters. Op weg naar het stadion zijn we overigens ook de Arena gepasseerd, waar The Hawks spelen, het professionele basketbalteam van Atlanta.

Ook daar: nog meer zwart volk. Het is een plezier om te zien. Mijn vrouw, een zwarte, is in haar nopjes. Zij houdt het meest van football, ik vind het maar een saaie sport. Maar voor elk wat wils, natuurlijk. Maar dat verschil in de huidskleur van de supporters is er wel.

Voorbij ras en klasse

Amerikanen, ongeacht klasse of kleur, gedragen zich altijd allemaal keurig bij sportmanifestaties. Het gaat er altijd plezant aan toe en veel mensen brengen hun hele familie mee: kinderen incluis, dus. Geen geweld, geen oproerpolitie en ook geen racistisch boe-geroep, zoals helaas zo vaak in Europa. Racistische uitlatingen zouden trouwens door niemand getolereerd worden, nergens. Noch door blanken, noch door zwarten.

Via Apple TV kan ik in Amerika nu ook wel eens het Belgisch voetbal bekijken. ‘Waar komen al die zwarte spelers vandaan? Toen ik in België was, had ik nooit zoveel zwarten gezien’, vraagt mijn vrouw. ‘In België moet elke zwarte man die het land binnenkomt eerst een jaartje voetballen voor hij een verblijfsvergunning krijgt’, zeg ik haar. Ze kijkt me aan en zegt: ‘You are full of shit!’

honkbalstadion

Elke sport zijn kleur