Of het nu in de politiek, de media of de economie is: onze maatschappij is de afgelopen jaren geïnfiltreerd door wat ze in het Engels imposters noemen, of poseurs: mensen die zich voordoen als iemand of iets dat ze niet zijn.

Het zijn de politici zonder roeping, zoals de vluchtende en totaal ontwortelde Egbert Lachaert, of de journalisten die alleen ‘kritisch’ durven zijn als het hen of hun imago goed uitkomt. Het totale gebrek aan waarachtig spreken breekt hen uiteindelijk altijd zuur op. Zelfs wanneer ze zogenaamd openhartig spreken druipt de huichelarij ervan af : zo was de ‘biecht’ van Conner Rousseau, eerder dan het openlijk uitkomen voor zijn geaardheid, niet meer dan een pathetisch afleidingsmanoeuvre, bedacht door slechte marketingjongens.

Vaak leidt dit maatschappelijke imposter-syndroom uiteindelijk ook tot het persoonlijke imposter-syndroom, een persoonlijkheidsstoornis die volgens het boekje er zo uitziet: ‘Mensen die worstelen met het imposter-syndroom geloven dat ze hun prestaties en het hoge aanzien waarin ze over het algemeen staan, niet verdienen. Ze hebben het gevoel dat ze niet zo competent of intelligent zijn als anderen misschien denken – en dat mensen snel genoeg de waarheid over hen zullen ontdekken. Mensen met het imposter-syndroom zijn vaak goed opgeleid. Ze kunnen een hoge functie bekleden of een groot aantal academische graden hebben.’

Uiteindelijk komt de huichelarij als een boemerang terug in het gezicht van de imposter, die aan zichzelf begint te twijfelen en zijn zelfvertrouwen verliest. Meer nog: de bevolking voelt zeer goed aan dat er iets niet in de haak is en straft de imposter al snel af.

Bij wie zich uitgeeft voor politicus vertaalt zich dat in dalende stemmenaantallen. Wie zich voordoet als journalist ziet de oplage van krant of de kijkcijfers dalen. Omgekeerd werkt authenticiteit en oprechtheid dan weer verfrissend en wordt het beloond door de burger. Dat is mijn inziens ook de reden voor het succes van radicale politici en partijen, ter linker- en rechterzijde: het niet rond de pot draaien, het waarachtig spreken, zonder schaamte, zonder meel in de mond. Recht voor de raap, zonder gladde marketingjongens die achter de schermen in hun excel-sheets checken of wat gezegd wordt wel klopt met de laatste peiling in de socio-demo die bereikt dient te worden.

Mijn raad voor wie binnen exact een jaar de verkiezingen wil winnen: wees eerlijk, spreek openhartig, gooi al die peilingen de deur uit. Je zal er zelf een beter en vrolijker mens door worden. En voor mijn collega’s-journalisten: doe eindelijk opnieuw jullie werk: doe aan waarheidsvinding in plaats van een spreekbuis te zijn van de overheid. Jullie zijn een aanfluiting voor het beroep. Joël: ga terug wat copywriting doen voor Radson radiators zoals vroeger, daar is niks mis mee en het was tenminste eerlijk liegen; de mensen verwachten niks anders van een reclamefolder.

imposter-syndroom

Het poseursyndroom