Ik schrijf dit, zittend in een dhaba, een simpel restaurant aan de rand van het Pangong meer, op 4270 meter hoogte. Deze column zal u een dag later bereiken dan normaal, want hier is geen internet. Daarvoor moet ik honderd kilometer terug rijden en dat kon ik vanochtend pas doen, toen het weer dat toeliet. Ik bevind me op Indiaas grondgebied. Aan de overkant van het meer zie ik de besneeuwde toppen van Tibet, dat nog steeds in handen is van China en dat zal altijd wel zo blijven. Als ik van hieruit dertig kilometer over land verder rijd, ben ik op Chinees grondgebied. De restaurantuitbater raadt dat echter niet aan. De Chinezen schieten je eerst dood en stellen dan pas vragen, zegt hij.

De spanningen tussen China en India mondden hier enkele jaren geleden uit in een vuurgevecht tussen de twee legers met 14 dode soldaten aan de Indiase zijde als resultaat. De Chinezen zwijgen over hun slachtoffers, zoals ze altijd zwijgen over alles wat gezichtsverlies zou kunnen veroorzaken. Ik ben hier gisteren aangekomen met de Vlaamse groep motorrijders die ik over de Himalaya gids, na een rit van 130 kilometer vanuit de vallei van de Hunder. Daar zaten we dan weer op amper 50 kilometer van de grens met Pakistan, met zicht op de K2 en het Karakoram gebergte. Ook daar staan de twee buren met getrokken messen tegenover elkaar omwille van het conflict rond Kashmir.

‘The Great Game’

Daar waar de Engelsen ooit de koloniale grenzen hebben getrokken, blijft er miserie. De schoonheid van de Himalaya is overweldigend. De natuur trekt zich niks aan van grenzen: sneeuwstormen, landverschuivingen en temperaturen tot -40 graden in de winter bepalen het dagelijkse leven van de bewoners aan deze en gene zijde van de grenzen. Politiek, allemaal goed en wel, maar de gerst moet van het land, de abrikozen gedroogd en de yaks gemolken.

The Great Game noemden de Engelsen het ooit: de strijd tussen de koloniale grootmachten in de 19de eeuw om dit deel van de wereld. Het Engelse Imperium vocht toen al met Rusland en China en Frankrijk om de controle over deze immens uitgestrekte gebieden, van Afghanistan over India tot verder naar Zuid-Oost Azië: Birma, Laos, Viëtnam, Korea. Dichter bij Europa was de Krim toen ook al het toneel van de oorlog die Florence Nightingale tot mythe zou maken. Daar zorgden de Engelse kranten wel voor. Want overheidspropaganda is van alle tijden. Het volk heeft helden nodig en kranten hebben lezers van doen. Het is een eeuwenoud verstandshuwelijk tussen pers en politiek.

Ver weg – in kilometers en mentaal – van de Belgische en Europese politiek en met de neus in de kranten hier, zie en lees je een andere realiteit en die is voor Europa en de grote Amerikaanse broer niet fraai.

Arrogante EU

De Oekraïne politiek van sancties snijdt alleen de eigen Europese bevolking in het vlees en krijgt Rusland niet op de knieën, zoals verhoopt en aangekondigd door de arrogante EU-leiders. Europa volgt blind de Amerikaanse politiek en het resultaat is steeds hetzelfde, zoals we dat ook al zagen in de overbodige oorlogen in Irak, Afghanistan en Syrië. De Arabische lentes en het domino-effect dat ze zouden hebben om democratieën te installeren, bleek niet meer dan een wensdroom met de opkomst van IS en bomaanslagen in Europa tot gevolg.

Grootmachten zorgen er voor om hun oorlogen ver weg op andermans land uit te vechten. Onze EU-leiders dansen mooi op de muziek van de Amerikanen. Hoe kan het ook anders: velen hebben er een opleiding of carrière opzitten in de VS, bij investeringsbanken en grote advocatenbureau’s. Terwijl ze lachend de Europese burger in een recessie storten door hun catastrofale monetaire politiek en een onrealistische en nefaste energiepolitiek ontstaat er achter onze rug om een Greater Eurasian Partnership. De Russen kijken niet langer naar een Oost-West politiek, maar naar de Noord-Zuid en Noord-Oost relaties.

BRICS landen

Want terwijl in Davos het World Economic Forum zich boog over transhumanisme en de vraag hoeveel chips ze in mensen kunnen planten, hielden de Russen in St Petersburg hun eigen International Economic Forum. Daar zei Poetin dat er gewerkt werd aan het verbeteren van de spoorcapaciteit en de verbinding met scheepsroutes in de Noordpool en in de Azov, Zwarte Zee en Kaspische zee. Een stabiele connectiviteit dus met het Midden-Oosten en Zuid-Azië. Aan de andere kant is die connectiviteit er al via het spoor met China. De International South Transportation Corridor (INSTC) is al een feit. Die verbindt Rusland en India nu sneller en goedkoper dan de oude route via het Suez kanaal.

Europa en Amerika hebben zich de voorbije decennia kwetsbaar gemaakt door hun productie uit te besteden aan landen als India en China. De BRICS-landen (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) worden alsmaar belangrijker, andere landen willen zich aansluiten en het mondiale machtsevenwicht kantelt. Daar valt niet om te juichen, want daar waar in Rusland en China de persoonlijke vrijheid al ver te zoeken is, staat ze in het voormalige Vrije Westen inmiddels sterk onder druk. De tandenloosheid van de Europese Unie baart grote zorgen zolang hun politiek gebaseerd is op wishful thinking en deugpronken in plaats van op de onaangename realiteit.

INSTC

De tandenloze Unie