In de commentaren onder mijn interview met de echtgenote van de al anderhalf jaar om politieke redenen geïnterneerde Wit-Russische Nobelprijswinnaar voor Vrede, stond een reactie die onderhand standaard is geworden onder al mijn artikelen en gesprekken. Een kennelijk zeer kritische lezer noemde mij een russofoob.

Russofobie

Moeilijke woorden zoek ik liever op in het woordenboek, vooral als ik me persoonlijk aangesproken voel. Dat gaf mij de volgende betekenis voor russofoob: ‘een sterke afkeer van de Russen aan de dag leggend. Voorbeeld: Dat was echt een russofobe opmerking.’

En inderdaad, ik heb een gruwelijke aversie tegen Russen. Ik haat ze. Daarom schrijf ik ook voortdurend over die vervelende mensen. Als ik daarentegen een russofiel zou zijn geweest – stond ook in het woordenboek – was het verhaal heel anders geweest. Als iemand namelijk echt van een land houdt, dan houdt diegene ook – ohne wenn und aber – van de al dan niet eerlijk gekozen regering van het betreffende land. Zo heb ik aan de Noordzeekust talloze Nederlandse patriotten gezien die met gloeiende naald een of meerdere tattoos van Mark Rutte op hun gespierde rug of schouder hadden laten zetten. Ook heb ik me laten vertellen dat er in flamigantische huishoudens steevast een portret van Jan Jambon in het kleinste kamertje hangt. Waarom elke rechtbesnaarde Duitser zijn oudste zoon sinds 8 december 2021 Olaf noemt, hoef ik denkelijk niemand meer te verklaren.

Kritisch denken

Enfin, die kritische lezer schrok er zelfs niet voor terug zijn beschuldiging verder te onderbouwen. Ik citeer: ‘Ardy Beld is een meester in de ideologisch verblinde eenzijdigheid. Iets wat in Bijbelse taal heet: iemand die wel de splinter in andermans oog ziet maar blind blijft voor de balk in eigen oog. Bazelen en blijven bazelen over de beknottende overheid in Wit-Rusland. Maar geen enkel kritisch woord over de beknottende overheid in België – het landje pal in het zogenaamde hart van de EUSSR.’

Iets verder vervolgt de goede man: ‘…ik raad u – meneer Beld – aan om hier ook eens te praten met “echtgenotes van” en “vrienden van” mensen die proberen vreedzaam te protesteren tegen de dictaten van de EUSSR en de Davos-elite. Zomaar een ideetje – hé meneer Beld. Opdat u de balk uit eigen oog zou verwijderen – en misschien de moed krijgt om écht kritisch te denken.’

Ardy Beld rukte de haren uit het hoofd van berouw omdat hij enkel schreef over de politieke gevangenen in Rusland, en niet over die in de Belgische strafkampen.

Belgische terreurjustitie

Dit gelezen hebbende, ging ik toch eens bij mezelf te rade. Waar ben ik eigenlijk al die tijd mee bezig geweest? Waarom schreef ik nooit een stuk over de schrijnende omstandigheden van die integere Vlaamse sociaaldemocraat, al enkele maanden voor de vervalste verkiezingsuitslagen op klaarlichte dag ontvoerd door de geheime dienst en tot veertien jaar strafkamp veroordeeld? Hoe heb ik het showproces opgezet door de zogenaamde Belgische justitie tegen een nationalist en oud-militair over het hoofd kunnen zien, waarna hijzelf, een bejaarde boekhoudster, een invalide man en nog negen andere onschuldigen samen voor maar liefst 200 jaar de gevangenis in moesten?

Ook de goedlachse jonge Vlaamse vader die voor het opslaan van een video van Rammstein in zijn profiel op Facebook maar liefst 2 jaar en 3 maanden politie-uniformen moet naaien in een strafkamp in de Hoge Venen ontsnapte aan mijn aandacht. Ik zat met de handen in het gemillimeterde haar. Maar op het juiste spoor gezet door de harde waarheid, kon ik mij niet langer afsluiten voor het voortdurende staatsgeweld dat de Belgische overheid haar onderdanen aandoet.

Franse invasie van Vlaanderen

Toen schoot me nog iets te binnen. De invasie van 24 februari 2022! Franse troepen waren na acht jaar halfslachtige ondersteuning van de Waalse separatisten in twee zuidelijke regio’s uiteindelijk van alle kanten plunderend, moordend en verkrachtend België binnengetrokken. Via de Franse Ardennen, via de Noordzee, en in het noorden via de Franse bondgenoot Nederland.

In Brussel maakten Corsicaanse killers jacht op Jambon en de zijnen. Ongewapende Vlaamse burgers schoten ze bij bosjes neer. Brugge maakten ze na een maandenlange belegering met de grond gelijk. Het klooster ten Duinen werd tijdens de bezetting van Koskijde door de Fransen vernield en geplunderd. Dat bijna 700.000 minderjarige Vlamingen naar interneringskampen in het oosten van Frankrijk werden gedeporteerd, ging compleet langs mij heen. Had ik mij maar eens gewaagd aan een interview met een van de sympathieke Vlaamse truckers die elke dag hun leven waagden aan het front. Waarom heb ik nooit aandacht besteed aan al die vreselijke gebeurtenissen die er gewoon om schreeuwden aan een geïnteresseerd lezerspubliek te worden gepresenteerd? Een publiek dat meer wil dan de gewone mainstream van de persagentschappen.

Taalproblemen

En hier moet ik iets bekennen, beste kritische lezer, het waarom achter dit alles is heel eenvoudig te verklaren. Ik kan perfect Russisch en Duits. Maar als Nederlander is en blijft mijn kennis van het Vlaams in al zijn talrijke dialecten te gering voor een goed gesprek. Vandaar dat u het zult moeten doen met mijn gebazel over Wit-Rusland, Rusland en Oekraïne. Trouwens heel soms wil ik ook wel eens iets kritisch woordje kwijt over mijn Wahlheimat. Maar voor stukken over de beknottende overheid in België – het landje pal in het zogenaamde hart van de EUSSR – verwijs ik graag door naar andere Doorbraak-journalisten. Hun kennis van het Vlaams is een stuk beter dan die van mij. Verschoning.

Binnenkort verschijnt van Ardy Beld het boek ‘Hoe Poetin zijn tanden stuk beet’. Reserveer alvast hier uw exemplaar. Aanbevolen lectuur voor russofoben én russofielen.

interneringskampen

Ardy Beld: ‘Het is ook in België onmogelijk zelfs maar te denken aan vreedzame protesten’