De overheid grijpt almaar meer de controle op het dagelijks leven van de burger. Over ‘nudging’, pestmaatregelen en het ondermijnen van de democratie met ons belastinggeld. Wie trekt de lijn in het zand?

Vandaag bericht Doorbraak over het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM) dat in de zaak tegen een burger met een al te scherpe pen naar cassatie trekt. Een op haar tenen getrapte diva voelde zich gekrenkt en laat via het IGVM de belastingbetaler opdraaien voor een kostelijke procedure waarin ze al twee keer goed onderbouwd in het ongelijk werd gesteld. De vrijheid van meningsuiting, noodzakelijk voor het goed functioneren van een democratie, wordt zo gemuilkorfd. Want het plebs moet zijn plaats kennen en goed beseffen wanneer het de mond moet houden. Daarvoor zijn er middelen genoeg.

Het klimaat moet gered. Daarom moet de burger zijn wagen aan de kant zetten en het STOP-principe hanteren. Het Agentschap Wegen en Verkeer (AVW) zorgt er voor dat bij de heraanleg van gewestwegen de automobilist voldoende gefrustreerd raakt. Door bussen in het midden van de rijweg te laten stoppen. Door verkeerslichten zo af te stellen dat je zoveel mogelijk stilstaat. Dat door al dat stoppen, terug optrekken en schakelen het brandstofverbruik de hoogte in schiet, samen met de uitstoot van klimaatbedreigende gassen, is irrelevant. Dat is maar tijdelijk. Die wagen moet aan de kant. Voor pestmaatregelen zijn er middelen genoeg.

Maar dat wordt ook al moeilijk, want parkeerplaatsen verdwijnen sneller dan de haren op het hoofd van een niet nader genoemde collega. Langs de gewestwegen, maar ook in de stedelijke centra. Stappen en trappen – de eerste twee letters van het STOP-principe – zult gij doen. Of het openbaar vervoer nemen, ook al is dat onveilig en onbetrouwbaar. Dat je nog ergens moet geraken – op je werk, bijvoorbeeld – is irrelevant. Nie neuten, slikken en stikken.

Nie neuten, dat was een uitspraak van een corona-expert. Die bedoelde daarmee dat we niet moesten zagen toen een overheid in zelfgecreëerde paniek onze basisvrijheden aan banden legde om een respiratoir virus te stoppen. Een plan waarvan elke wetenschapper wist en nog steeds weet dat het gedoemd was om te mislukken. En ondertussen miljoenen over de balk gooien richting laboratoria. Voor niet-uitgevoerde testen die vooral moesten dienen om de paniek levend te houden. Want daarvoor zijn er middelen genoeg.

En wat te denken van de ANPR-camera’s die ons werden aangesmeerd door politici die ze gingen inzetten om terreur en rondtrekkende dievenbendes te bestrijden? Ooit gehoord van een door die ondingen gevatte dievenbende? Ze gingen nooit – echtig techtig NOOIT – ingezet worden om de burger te controleren. Ondertussen zijn onze stedelijke centra vergeven van de camera’s die beschikken over gezichtsherkenningstechnologie. Onze wegen zijn vergeven van de trajectcontroles. In dorpskernen worden zones 30 gecontroleerd door privébedrijven die daar een aardig centje aan verdienen. Nadat ze alle verkeersremmers hebben laten verwijderen. Want hé, je moet de burger toch maximaal de vrijheid gunnen om in de val te trappen? Om burgers te pesten en hun zakken leeg te kloppen zijn er middelen genoeg.

Als dan uiteindelijk niemand nog een wagen heeft en niemand nog zijn kot uit wil om te gaan werken, waar gaat die ongebreideld nudgende overheid dan haar middelen halen? Want iedereen weet dat de automobilist en de werkende burger de geliefde melkkoe zijn van onze politici. Dan, beste vrienden, dan zal elke fiets een nummerplaat krijgen en komen er snelheidsbeperkingen van maximaal vijf kilometer per uur. En een belasting op schoenzolen. De overheid kan natuurlijk ook altijd een beroep doen op de fiscus, die via quota naarstig op zoek gaat naar vermoede fraudeurs. Of, beter gezegd, brave burgers die door het belastingbos de fiscale bomen niet meer zien staan. Vooral de kleintjes, want die kunnen zich niet verdedigen. Want daarvoor zijn er middelen genoeg. De groten, de échte fraudeurs aanpakken, dat is al wat moeilijker.

Van die controlezuchtige, pestende en moraliserende overheid, verlos ons Heer. Ze ondermijnt de democratie en vernietigt elk maatschappelijk draagvlak om effectief problemen aan te pakken. De partij die hier iets aan wil doen, die de controle- en bemoeizucht van een obese overheid aan banden wil leggen, krijgt mijn stem. De middelen die daarvoor nodig zijn bestaan: een ruggengraat, politieke moed en échte liefde en respect voor de democratie en vrijheid. En wat meer geloof in de verantwoordelijkheidszin van de burger. Wie trekt de lijn in het zand?

IVGM

Van die pestende overheid, verlos ons Heer

Jeff Hoeyberghs, UNIA en de (on)vrijheid van mening