De stad Gent subsidieert het eerste Vlaamse, feministische jeugdhuis. Een veilige ruimte voor meisjes zonder de dreiging van blanke machomannen. Willen we echter onder het mom van ‘feminisme’ terug naar de scheiding der seksen?

Leerschool in diversiteit

Ik behoor tot de eerste generatie die het vanzelfsprekend vond dat jongens en meisjes samen een jeugdhuis ‘bestierden’ in die hoogdagen van rockgroepen als REM, U2 en andere fossielen uit een vorige eeuw. Ik leerde er samenwerken met meisjes en jongens met heel verschillende sociale achtergronden. En ja, af en toe waren er (niet altijd mannelijke) haantjes-de-voorste bij. Die trachtten wel eens het geheel naar hun hand te zetten. Soms schepten de hormonen en testosteron verwarring. Dan leek je verliefd op een meisje dat verliefd was op een veel oudere jongen, die dan weer homo bleek en een met eyeliner afgetekend oogje op jou had laten vallen.

Die bonte mix van figuren en geslachten zorgde soms voor spanningen en frustraties. Maar omdat je samen met dat jeugdhuis verder wilde, leerde je met vallen en opstaan met conflicten omgaan. Die horen nu eenmaal bij het leven en de diversiteit.

Homogene bubbels

Emancipatie betekende ooit de scheidingsmuren tussen jongens en meisjes doorbreken. Ik herinner me niet dat woorden zoals ‘diversiteit’ toen veel werden gebezigd. Die jeugdhuizen waren nochtans een leerschool in omgaan met diversiteit en frustratie. Deze linkse antikapitalisten, die om de vijf zinnen het toverwoord (super)diversiteit laten vallen, lijken minder dan ooit met diversiteit overweg te kunnen. Ze bouwen bubbels om zich heen. Zoals dat nieuwe jeugdhuis voor boze vrouwen.

Het feministische jeugdhuis Girls Go Boom in Gent omschrijft zichzelf als een ‘safe space’. Daar kunnen vooral antikapitalistische meisjes onder elkaar ‘zichzelf’ zijn . Zonder de blik van witte, macho-mannen. Meisjes worden er aangemoedigd om zelf instrumenten te bespelen en luide punkmuziek te maken. Jongens zijn eventueel toegestaan, als ze voldoen aan vage criteria van de progressieve dames: ‘niet te macho’. Op de website van het jeugdhuis leggen de stichters uit dat ze nood voelden aan een project voor jonge vrouwen. Onder meer omdat ze het beu waren om op ‘bepaalde manier bekeken te worden wanneer ze fuifden in hun bh’.

Eigen groep eerst!

Wat zouden de pastoors uit de jeugdjaren van mijn ouders of de hedendaagse imams dat alles graag horen — op die punkmuziek na. Mannetjes en vrouwtjes veilig gescheiden. Weg de onvermijdelijke onzedige gedachten, de dubbelzinnige blikken en de twijfel die dat zaait. Nee, laat ons ons veilig terugtrekken in onze veilige en gesubsidieerde bubbel van het grote gelijk. Zodat we zoals onze hoofdtelefoons kunnen filteren welk deel van de werkelijkheid doordringt. Voer gescheiden zwemuren voor mannen en vrouwen in. En waarom niet teruggrijpen naar de oude verzuiling? Dan hoeven de punkmuziek producerende dames in het publieke leven niet meer in contact te komen met boze blanke mannen die er wie weet zelfs akelige conservatieve ideeën op na houden (bijvoorbeeld dat mannen en vrouwen beter niet te veel met elkaar mengen)?

Het hypocriete van dit gesubsidieerde feminisme van de veilige bubbel is dat men anderen met de ‘diversiteits’-mantra om de oren blijft slaan, die men zelf ondermijnt. Hoe luid zouden de Girls Go Boom-dames schreeuwen wanneer de stad Gent subsidies zou geven aan een jeugdhuis gericht op blanke jongens waarin meisjes alleen toegestaan zijn als ze zich niet uitdagend kleden en gedragen? Waar zeker geen Marokkaanse jongens zijn toegestaan, wegens ‘te macho’? Geheid zouden de dames daartegen een met veel ketelgekletter en gebalde vuisten opgevrolijkte demo organiseren. Terecht.

Punk in kruid-je-roer-me-niet-tijden

Het zal wel afgedaan worden als praat van een patriarchale witte man, maar als je linkse feministe en punkster wil zijn, kruip je best niet weg in de veilige bubbel van een meisjeshuis waar de meeste boegbeelden van de punk, zoals Johnny Rotten of Henry Rollins, niet welkom zouden zijn wegens man en macho.

Helaas zal er in het punkmilieu wel een mannelijke punker meesmuilen dat meisjes beter akoestische gitaar zouden spelen dan op een elektrische gitaar te rammen. Of zal een testosteron-geladen hardcorefan in het concertpubliek zijn bekken tegen de billen van de dame voor hem stoten — het omgekeerde gebeurt trouwens ook. Niet fijn, maar er bestaan in onze samenleving voldoende kordate en beschaafde manieren om zo’n mensen op hun plaats te zetten. De slechtste oplossing lijkt de geslachten weer te gaan scheiden. Tenzij men natuurlijk gelooft in een samenleving van gated communities. Maar was dat niet iets van dat vermaledijde kapitalisme?

jeugdhuis

Het feminisme van de veilige bubbel