‘We moeten nu geen Job schuldig maken en de woestijn indrijven’, aldus minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V). Het ging dan uiteraard over de vraag hoe het kan dat een uitgeprocedeerde asielzoeker hier een jaar blijft rondhangen, aan een oorlogswapen geraakt, en twee mensen vermoordt in naam van Allah.

Terzijde blijkt mevrouw Verlinden, boegbeeld van een christelijke partij, niet echt bijbelvast, want ze haalt twee verhalen door elkaar: dat van Job, die door God zwaar beproefd wordt maar deze niet afvalt, en dat van de bok die door de Joden bij wijze van zoenoffer in de woestijn wordt gestuurd. Het ene staat in het Boek Job, het andere in de Leviticus en betreft de rituelen van de Grote Verzoendag (Jom Kipoer).

Geruchtenrealiteit

Wiki

Rudi Vranckx, reporter-missionaris.

Dat brengt ons meteen op de propagandaoorlog tussen Israël en Hamas, bijvoorbeeld rond de herkomst van een raket die op een ziekenhuis in Gaza viel. Washington-intimus kolonel Housen berekende haarfijn dat je met zo’n inslagputje nooit zoveel slachtoffers kunt hebben. Dyab Abou Jahjah constateert dan weer dat de ‘conversatie’ tussen die twee Hamas-leden er een is in het Palestijns met haar op. Wie de waarheid zegt is zelfs niet meer van belang: de versies houden elkaar in evenwicht, en er ontstaat een postmoderne geruchtenrealiteit waar de meeste media genoegen mee nemen.

Onderzoeksjournalist wordt een knelpuntberoep, het is veel makkelijker om communiqués van deze of gene partij over te nemen en er aansluitend een of andere expert bij te halen. Zelfs Gaza wordt, horresco referens, entertainment en sensatietelevisie. ‘We willen waarschuwen voor de harde beelden’, waarna iedereen wat dichter bij het scherm kruipt. Pseudo-journalisten als Rudi Vranckx lopen als missionarissen, met of zonder sjaaltje, achter de linies en stralen zoveel zielige onwetendheid uit, vermengd met grote dosissen morele eigendunk, dat men zich afvraagt of de VRT nog wel een meerwaarde is in het Vlaamse medialandschap.

Die vraag rees ook op, de avond van de fatale moordpartij en de stilgelegde voetbalmatch. Vermoedelijk omdat VTM hier de uitzendrechten had en onmiddellijk, heu… kort op de bal kon spelen, zweeg de openbare omroep wrokkig de ganse avond in alle talen over de aanslag. Pas in het Journaal Laat, na afloop van de documentaire over Prinses Diana, kon er een zuinig bericht af, gevolgd door een ‘persbriefing’ van premier De Croo die… van een oudere datum bleek. Of hoe twee Vlaamse zenders ook nog eens onderling hun propaganda-oorlogje uitvechten.

De zonden Israëls

Belga Image

Ook Eva De Bleeker weet ondertussen wat de functie is van een ‘zwart schaap’.

Maar laten we het even verder hebben over het post-Zweeds debat en de kwestie van de rondlopende uitgeprocedeerden die zich nuttig bezig houden met aanslagplannen. Het debat versmalt zienderogen tot een zondebokdiscussie: het probleem niet aanpakken, maar met zachte hand een zwart schaap de woestijn in duwen.

Het rund van dienst is zonder twijfel Nicole de Moor, die in een vlaag van zinsverbijstering de job van Staatsecretaris voor Asiel aanvaardde. Een functie waar geen milligram eer mee te halen valt. Gewoon omdat het, in de context van het Europese asielbeleid, rommelen in de marge is. De landen van herkomst willen die illegalen niet terug, de politie heeft geen tijd en geen middelen om de hen op te volgen, de gevangenissen geen plek om ze te detineren, en je kan gewoon op straat een zwarte kalasjnikov kopen. We leven in een vrije markt.

Woonstbetreding, jazeker. Gewezen justitieminister Koen Geens merkte fijntjes op dat hij in 2018 het wetsontwerp voorlegde, maar dat de Franstalige partijen hun veto stelden. Naast de Vlaamse liberalen, oeps. Zondebokalert, wie kunnen we met de zonden Israëls beladen? Nicole dus: ze draait op voor het geklungel van haar voorgangers en moet vooral ook de huidige Vivaldi-ploeg uit de wind zetten.

De Croo heeft overigens al een stevige staat van dienst inzake het wegzenden van bokken/schapen in de woestijn, om zijn eigen hachje te redden. Desnoods ook eigen volk. Denken we maar aan de gênante manier waarop minister van Begroting Eva De Bleeker (Open Vld) moest opdraaien voor een ‘materiële fout’, die in feite een correcte raming bleek inzake de effecten van een permanente btw-verlaging op energie.

Kermisvehikel

Belga Image

Alexander De Croo voert alleen nog nummertjes op.

Feministen merken op dat het bij voorkeur vrouwen zijn die afgeserveerd worden als de mannen in de problemen komen. In het geval van Nicole de Moor is dat zeker zo. Ze straalt een zekere oprechtheid uit die niet past in de Wetstraat. Maar of ze nu ontslag neemt of niet, er zal weinig tot niets veranderen aan het probleem zelf. Politici zijn inwisselbaar, doen hetzelfde en zeggen hetzelfde.

Iedereen wijst naar iedereen en alles blijft bij het oude. Men is te laf, te dom, en verkeert in de onmogelijkheid om nog probleemoplossend te denken, tenzij het gaat over het eigen politieke overleven. Alexander De Croo voert alleen nog nummertjes op, en alle narren dansen mee. Emoties, sentiment én uiteraard angst voor de kiezer voeden de leugen en de hypocrisie die in het halfrond een theatraal-grotesk karakter krijgen. Deze kakistocratie is democratisch verkozen en de malcontenten hebben het slecht voor met de democratie.

De media zijn er om dit spel verder van toeters en bellen te voorzien. Wie nog twijfelt, verwijs ik naar het Canvas-programma De Afspraak, het allerslechtste format dat de VRT-nieuwsdienst ooit in elkaar flanste, en dat wil wat zeggen. Een tenenkrullend dovemansgesprek met een presentator Bart Schols die uitroept ‘Nu waagt u zich op glad ijs!, telkens iemand toch aanstalten maakt om de grenzen van de pensée unique te overschrijden. Wegzappen is het devies.

Soit, dit om maar te zeggen dat ik langzamerhand compassie krijg met Nicole, het zal mijn zachte geaardheid zijn. Het kan toch niet anders dan dat zo iemand uitgeput thuis komt, de schoenen uitschopt en dit land verwenst, waarvan ze zelf mee aan de knoppen zit, maar dan als in een rond draaiend kermisvehikel. De Job van je leven, met hoofdletter. Je zou bijna verlangen naar de woestijn.

Luistertip: De paardenmolen (Jobbejaan Schoepen, 1971)

Journaal Laat

Compassie met Nicole

De hypocrisie van de #MeToo-heiligen