De Europese voetbalkampioenschappen zijn afgewerkt zonder les Diables Rouges. Volstrekt roemloos zijn ze afgedropen om van een welverdiende vakantie te genieten, op Ibiza, lees ik. Absoluut hoogtepunt – of dieptepunt – in de campagne was het moment waarop de supporters dit gezelschap van verwende voetbalmiljonairs uitjouwden.

Dat was na de match tegen, godbetert, Oekraïne, dat met zelfgemaakte drones Lukaku rondjes deed draaien zonder bal in de buurt. Zero-zero, een veelbetekenende uitslag.

Suiker en vet

Hoofdsponsors van de Rode Duivels zijn Jupiler en Coca-Cola, en dat brengt ons meteen op het onderwerp van deze column: suiker en vet. Het voetbal moet vooral de calorieën bij de supporters aandikken. Ondertussen heeft de helft van de Belgische bevolking overgewicht, 16 procent is obees. De daaruit voortvloeiende hart- en vaatziekten plus diabetes worden doodsoorzaak nummer één.

De trend zet zich in heel het rijke Westen door, een enorme kost voor de ziekteverzekering. De westerling zou wel eens helemaal van zijn voetstuk kunnen tuimelen en evolutionair ten onder gaan. Daarvoor hebben we dan zelfs geen Islam of sharia nodig: we vreten onszelf wel kapot. Ook de jeugd wordt dikker met de dag. Pepdrankjes en junkfood zijn de boosdoeners, én te weinig beweging bij een generatie die aan het schermpje is vast gegroeid.

De westerling zou wel eens helemaal van zijn voetstuk kunnen tuimelen en evolutionair ten onder gaan. Daarvoor hebben we dan zelfs geen islam of sharia nodig: we vreten onszelf wel kapot

BMI-kaart Als we even de wereld-obesitaskaart erbij nemen, vallen drie groene (vetloze) plekken op: Groenland (uiteraard), China, en zwart Afrika. Dit laatste continent, traditioneel met miserie en bodemloze ontwikkelingshulp geassocieerd, levert het ene na het andere record langeafstandslopen af. Vooral Oost-Afrika leidt de dans.

Op de Diamond League in Parijs heeft wereldkampioene Faith Kipyegon haar wereldrecord op de 1500 meter scherper gesteld. Kenia heeft een grote traditie opgebouwd in deze discipline. Momenteel staat het uurrecord van de marathon op naam van Kelvin Kiptum, die begin dit jaar het record verpulverde van zijn landgenoot Eliud Kipchoge.

Deze mannen lopen die 42 km aan een gemiddelde van meer dan 20 km per uur, de snelheid waarmee wij naar de bakker fietsen als we goed doortrappen met wind achter. De magische grens van twee uur is in zicht, luidt het verder, het is een kwestie van tijd voor dit gebeurt. En de eer zal zonder twijfel een Keniaan of een andere Oostafrikaan te beurt vallen. Maar niet Kelvin Kiptum die, o ironie, in een auto-ongeval om het leven kwam.

Zelfdiscipline

Een Keniaans kamp voor hardlopers

De Keniaanse superioriteit in dat hardlopen is een etnische kwestie. De meeste atleten komen voort uit de Kalenjin-stam. In het verleden legden ze soms op één nacht honderd kilometer af om kuddes bijeen te drijven en naar hun dorp te brengen. Wie daarin slaagde was een held, kreeg de mooiste vrouwen en plantte zich enthousiast voort: zo zouden die Kenianen door natuurlijke selectie aan hun formidabel onderstel gekomen zijn. Door een specifiek samenspel van achillespees en kuitspier draaien ze tientallen kilometers lang op souplesse en een uitzonderlijke energie-efficiëntie.

Op een nacht legden ze soms honderd kilometer af om kuddes bijeen te drijven en naar hun dorp te brengen. Wie daarin slaagde was een held, kreeg de mooiste vrouwen en plantte zich enthousiast voort…

Maar Kenia teert niet louter op het ‘biologische’ voordeel, er wordt ook keihard gewerkt. Eliud Kipchoge, bijgenaamd ‘de filosoof’, is een levende legende in zijn land en rolmodel voor de jeugd. Hij verklaart zijn successen door het volgen van een ascetische levenswijze. Naar het schijnt maakt hij zelf het eten klaar op een kamp voor jonge atleten en kuist de toiletten. Zijn advies: ‘Train jezelf in zelfdiscipline, klaag nooit, leer gevoelens en verleidingen te onderdrukken en maak zelfdiscipline tot je levensstijl.’

Vergeet het voetbal en de Lukaku’s, met hun geweeklaag en ijle loopjes achter de bal, meestal eindigend zonder. De uithoudingssporten zullen steeds meer gedomineerd worden door de nazaten van de Oost-Afrikaanse veedrijvers. In de Ronde van Frankrijk is de Eritreeër Biniam Girmay al aan zijn derde ritzege, onze supersprinter Jasper Philipsen kan hem voor de groene trui quasi niet meer bedreigen. Girmay is zonder twijfel de voorbode van een afrikanisering in het wielrennen.

Black Power

Biniam Girmay (Eritrea). Al een champagnestop in zijn oog gehad, maar de snelste benen van het peloton.

De beelden van ondervoede Afrikaantjes die om ons medelijden vragen, worden zo langzamerhand gedateerd. In Kenia is de levensverwachting ondertussen gestegen tot 69, niet slecht voor een zogenaamd derdewereldland. De hype rond de marathonprestaties wordt meer en meer gelinkt aan een nieuw zwart-Afrikaans nationalisme. Op zich is dat geen slechte zaak: het kan een motor worden om de Zuid-Noord-migratie in te dijken of zelfs om te keren. Black Power, in plaats van BlackLivesMatter. Noem het positief racisme.

Op zich is dat Afrikaans zelfbewustzijn in de sport geen slechte zaak: het kan een motor worden om de Zuid-Noord-migratie in te dijken of zelfs om te keren.

Moge de fitheid van de Afrikaanse superatleten niet alleen onze bewondering opwekken, maar ook de alarmklok luiden in het Avondland: heft uw luie konten op, ga sporten. Jaag de snotneuzen naar buiten, geld voor jeugdverenigingen en sportclubs is op dit moment beter besteed dan subsidies aan cabaret à la Fabre en De Keersmaeker. Neen, die kon ik niet laten liggen, ook tafelspringen is een vorm van lichaamscultuur.

junkfood

Het geheim van de Afrikaanse hardloper