Roosmarijn Beckers is een van de coming ladies van het Vlaams Belang. De historica en moeder van drie werd in 2019 door 11.639 Limburgers naar het Vlaams Parlement gestuurd. In tegenstelling tot haar partijgenoten profileerde Beckers zich de voorbije jaren op zachtere thema’s als gezin, onderwijs en platteland. Dat betekent niet dat zij de controverse schuwt, integendeel. Eerder dit jaar nam de 36-jarige politica een duidelijk standpunt in tegen de verdere versoepeling van de Belgische abortuswet. Doorbraak sprak met haar over deze kwestie, over moederschap en (huis)onderwijs.

In april ondertekende u de ‘levensbrief’, waarmee meer dan honderd prominenten de federale regering opriepen de bestaande abortuswetgeving niet te veranderen. Waarom acht u een verdere versoepeling niet wenselijk?

‘De roep om verdere versoepeling van de abortuswet is van alle tijden, ongeacht hoe de soepel de wet al is. De toegankelijkheid van de abortusprocedure gaat voor progressieve partijen nooit ver genoeg. De huidige abortuswet, zoals die vandaag in de wetboeken staat, is al het resultaat van een héél moeilijk evenwicht: enerzijds de zelfbeschikking van de moeder en anderzijds de intrinsieke waarde van een ongeboren mensenleven en de hieraan gekoppelde plicht van de maatschappij om dat te beschermen. Dat evenwicht is precair, en ik zie niet in waarom we dat nu moeten verstoren en de slinger nóg meer moeten laten doorslaan.’

CD&V, lid van de federale regeringscoalitie, is van oordeel dat een beperkte versoepeling tot en met veertien weken wenselijk is. In 2020 verzette de partij zich fel tegen iedere verlenging en dreigde zelfs met een regeringsval. Dat lijkt vandaag niet meer het geval.

‘Ik begrijp dat politiek compromissen sluiten is. Maar hierover, de bescherming van het ongeboren leven, kan dat toch niet. Wat doet de CD&V eigenlijk in die regering? Ethische thema’s maken deel uit van de core business van de partij. Als je over zo’n zaken je been niet stijf durft te houden, dan ben je als christendemocratische partij toch fout bezig? En zoals ik zei: je geeft de progressieven een vinger en ze nemen een arm. Vandaag veertien weken, betekent in de volgende legislatuur achttien weken.’

Abortuswetgeving wordt zelden verstrengd, enkel versoepeld. Wat is volgens u een ethisch en politiek aanvaardbare grens?

‘Dat zijn, wat mij betreft, twee verschillende invalshoeken. We zijn als partij principieel tégen abortus, zij het met uitzonderingen. Dan gaat het natuurlijk over gevallen waarbij er een duidelijke medische noodtoestand is of in geval van verkrachting, maar principieel beschermen we het ongeboren leven van zodra het bestaat. Ikzelf zou ook nooit een abortus overwegen.’

‘Politiek zijn we natuurlijk niet van een andere planeet. Het is onbegonnen werk om een ethische maatregel van bovenaf te gaan opleggen als overheid, als die niet doorleefd wordt binnen de samenleving. We gaan van de verstrenging van de abortuswet dan ook geen kwestie maken. Wat ons betreft wordt er aan de bestaande wet zonder maatschappelijke ommezwaai in die richting niet getornd. Maar als politica, als moeder, als vrouw vind ik een verdere versoepeling absoluut onaanvaardbaar. Het huidige status quo van 12 weken is het voor ons het absolute politieke maximum.’

Niet alleen de verlenging van de abortustermijn, maar ook de schrapping van de ‘bedenktermijn’ en de informatieplicht over abortus staan op het programma. Progressieve politici menen dat deze vernederend zijn voor de moeder. Vindt u dat ook?

‘Progressieve partijen gaan er verkeerdelijk vanuit dat abortus een louter medische handeling is. De vrouwen die een abortus ondergaan zien dat trouwens ook niet zo. Vrouwen die hun kind laten wegnemen zijn vaak sociaal kwetsbare vrouwen. Mijn linkse, progressieve collega’s denken in hun naam te mogen spreken, maar doen dat op een bijna klinische manier. Vrouwen worstelen nog jarenlang met abortus, omdat ze maar al te goed beseffen dat het geen eenvoudig doktersbezoek was.’

‘De bedenktermijn en de informatieverplichting zijn daarom correcte, geen betuttelende maatregelen. De meeste vrouwen zullen allicht bij hun besluit blijven, maar voor vrouwen die, bijvoorbeeld, onder druk gezet worden door hun partner of familie om het kind te laten wegnemen, kan die verplichte ademruimte net datgene zijn wat nodig is om niet alleen het ongeboren leven te beschermen, maar ook om spijt en pijn bij de moeder te vermijden.’

Als ik u vertel dat u overkomt als een tamelijk ‘conservatieve’ vrouw, voelt u zich dan beledigd?

‘Dat hangt er natuurlijk vanaf wat u als conservatief omschrijft. Als u bedoelt “alles ethisch rechts van de Open Vld”, dan zeker. Ik denk dat in dat geval er heel wat mensen door onze progressieve landgenoten bestempeld worden als conservatief, zonder dat ze zichzelf zo zouden omschrijven.’

‘Conservatief vind ik evenwel niet de beste globale omschrijving, niet van mezelf en niet van het Vlaams Belang. We zijn niet behoudsgezind, in de zin dat we puur zouden willen behouden om te behouden. We willen dingen ten goede veranderen, in die zin kun je ons ook progressief noemen. Als we abortus zien als een onderdeel van het ruimere thema ‘ouderschap’ dan zijn we hervormingsgezind. De eerste duizend dagen van een kind zijn fundamenteel. We moeten tijdens die periode echt afstappen van de verstaatsing van de kinderzorg, van het idee dat de overheid wel voor onze kinderen zal zorgen.’

Geen verplichte crèche voor het Vlaams Belang?

‘Dystopisch, toch? Kinderen als staatseigendom? Niet voor ons.’

Kwesties als ouderschap en kinderbescherming lijken thema’s die vatbaar zijn voor samenwerking tussen politieke partijen die elkaar maar over weinig zaken lijken te vinden. Denk aan de bromance tussen John Crombez (Vooruit) en Valerie Van Peel (N-VA). Naar wie kijkt u?

‘Een moeilijke kwestie. Een thema waarover ik me buig is dat van het “huisonderwijs”. Ik denk bijvoorbeeld dat mijn commissiegenoot Loes Vandromme (CD&V) die mogelijkheid ook wel genegen is. Maar als je mensen als Jean-Jacques De Gucht hoort spreken over de verlaging van de leerplicht tot 3 jaar, dan weet je dat er mensen zijn met een totaal ander maatschappijbeeld, die totaal andere doelen nastreven. Maar er zijn dus wel degelijk heel redelijke mensen binnen vooral CD&V en N-VA die in het Vlaams Belang een constructieve partner zouden vinden.’

‘Denk trouwens ook aan de voorstellen van Conner Rousseau, hè. Het idee dat ouders de opvoeding van hun kind zo snel mogelijk moeten overlaten aan het schoolsysteem, gaat fundamenteel in tegen waar wij voor staan. De voorzitter van Vooruit lijkt ervan uit te gaan dat ouderschap maar bestaat bij gratie van de overheid. Je kan daar misschien inkomen dat hopeloos verslaafde moeders geen kinderen mogen krijgen, maar waar eindigt dat? Bij mensen met een strafblad, bij mensen met de verkeerde politieke mening? Sommigen zeggen dat het “hellend vlak” een mythe is, maar ik denk dat de abortuskwestie aantoont dat dat niet het geval is.’

U vermeldde het ‘huisonderwijs’.

‘Toen ik net in het parlement zat, dus nog voor corona, leerde ik dat het huisonderwijs in de lift zat. Ik vond dat geen goede zaak. Je denkt dat het voor ieder kind het best is dat het naar een reguliere school gaat. Minister van Onderwijs Ben Weyts was daar ook geen voorstander van. Daarna had ik een goed gesprek met de voorzitter van de Vereniging voor Huisonderwijs. Dat gesprek heeft mij mijn mening doen bijstellen. Sommige kinderen worden niet gediend door het huidige systeem. De toename van het huisonderwijs is een kanarie in de koolmijn voor de verzwakking van ons onderwijs.’

U bent zelf moeder van drie kinderen. Vertelt u nu eens: wat betekent het voor u om een ‘goede moeder’ te zijn?

‘Ik vind dit de moeilijkste vraag tot nu toe (lacht). Voor mij zijn er twee heel belangrijke aspecten aan moederschap. Eén: aanspreekbaarheid. Niet alleen fysiek aanwezig zijn, maar ook mentaal. We leven in een maatschappij die ons constant afleidt, niet op z’n minst via smartphones. Soms moet je in het “nu” leven, ook voor je kinderen.’

‘Een tweede element is het geven van vertrouwen. Erop vertrouwen dat je hen goed hebt opgevoed en dat ze op basis van die opvoeding de juiste beslissingen zullen maken. Je moet er zijn voor hen, ze begeleiden, maar als puntje bij paaltje komt moeten uw kinderen hun eigen leven vormgeven. En dat kan je niet voor hen doen. Wees open, wees nabij, maar geef hen vrijheid.’

Tot slot: waarop ligt uw focus het laatste jaar voor de verkiezingen? Wat wilt Roosmarijn Beckers nog verwezenlijken?

‘Ik ben in het parlement bezig met de begeleiding van scholen met de introductie van anderstalige leerlingen, in het bijzonder die van asielzoekers en vluchtelingen. Ik was grote voorstander van het voorstel van minister Weyts over de zogenaamde taaltesten. Iedere leerling legt een test af en als de score daarop tegenvalt, wordt men naar een “taalbadklas” verwezen.’

‘Nu, de politieke realiteit heeft geen taaltesten gebaard, maar wel taalscreenings zonder bindende gevolgen. Ik weet dat er binnen de N-VA heel veel mensen waren die zo ver wilden gaan als wij, maar ze werden tegengehouden door hun coalitiepartners. Een coalitie van VB en N-VA zou, onder meer, een echte onderwijscoalitie kunnen zijn. We zullen verschillende accenten leggen. De N-VA heeft met niemand meer overlap dan met ons. Ik denk dat de partijtop kunstmatige conflicten en verschillen creëert om het krediet bij Franstalige partners op federaal niveau niet te verliezen. Dat is een keuze die zij zullen moeten maken, maar wij zijn zeker constructief en bereid om mee een ambitieus beleid voor Vlaanderen uit te tekenen.’

kinderzorg

Roosmarijn Beckers (VB): ‘Kinderen als staatseigendom? Niet met ons’