Enkele dagen terug vertelde Koen Pelleriaux, de grote baas van het GO!, dat hij vindt dat er in het onderwijs ook ‘mensen met ambitie’ nodig zijn ‘die wat meer willen bereiken in het leven’. We hebben dus, zo lees ik het, nood aan captains of industry in het onderwijs, in plaats van wat Pelleriaux vorig jaar nog ‘lesboeren’ noemde. Tja, wat heb je ook aan al die mensen die zoveel vakantie hebben?

Wat? Ambitie?!

Er was eens — eigenlijk niet zo heel lang geleden — een tijd waarbij een groepje leraars van het GO! de vraag voorgeschoteld kreeg of de eindtermen van het Vlaamse onderwijs minimumdoelen of maximumdoelen zijn. Een ruime meerderheid in het groepje beschouwde de eindtermen als minimumdoelen. Je moet toch meer doen met je leerlingen dan wat de eindtermen van hen verlangen, redeneerden de lesgevers. Niet iedereen is fan van de zesjescultuur. Nu bleek de vragensteller, iemand van de pedagogische begeleidingsdienst van het GO!, daar toch anders over te denken. ‘Bereik je eindtermen’, bezwoer ze, ‘dat is meer dan genoeg.’ Die leraars met hun ambitie en al. Het veroorzaakte enige ophef, maar ik beken: wij leerkrachten zijn nu eenmaal ietwat theatraal…

Heeft u al van ‘teacher design teams’ gehoord? Ik wel. Ik las er pas over in een interview met mijn grote baas, meneer Pelleriaux. Deze ontwerpteams werken lesmateriaal en examens uit die alle leerkrachten kunnen gebruiken. Ik hoop dat hij hierbij geen invulboeken in gedachten heeft… Op zich is dit idee ook niet echt nieuws. In een uitzending van Terzake in 2021 vertelde hij: ‘We willen toch wel een beetje af van het beeld van één leerkracht met één cursus die zijn verhaal vertelt. Ik weet wel dat er een ideaalbeeld bestaat van die begeesterende leerkracht, maar de meeste kennen er slechts één of twee.’ Tja.

In de war

Interessant vond ik het pleidooi om klassikaal les te geven voor grote groepen, want klassen van twintig is niet meer van deze tijd. Dat klopt, veel van mijn collega’s moeten ploeteren in klassen van vijfentwintig tot dertig leerlingen. ‘Maak klassen van 60 leerlingen’, kopte Het Laatste Nieuws op 20 augustus boven het artikel over de voorstellen van de GO!-topman. Dat klassikaal lesgeven werd overigens tot voor kort — even niet zo heel lang geleden als dat gedoe over die eindtermen — door verschillende experten binnen het GO! verketterd. Maar het gaat met ideeën in het onderwijs zoals met de wind: waaien en keren en soms heb je als leraar de wind mee en plots zit die strak tegen. De ballonnetjes vliegen daarbij naar alle kanten. En groepen van zestig pubers die naar een theoretische uitleg luisteren? Dat is een koud kunstje! Zeker die begeesterende leerkracht draait er zijn hand niet voor om.

Ik zit nu wel nog met enkele vragen. Als er standaardexamens worden ontwikkeld, zoals meneer Pelleriaux voorstelt, wordt het leren dan niet gereduceerd tot het afvinken van de eindtermen? Worden eindtermen op die manier dan geen maximumdoelen? Maak je van leraars dan bijgevolg niets anders dan ambitieloze lesboeren? Kortom, ik ben wat in de war.

U vindt wellicht, beste lezer, dat ik het allemaal wat op flessen trek. Maar, denk ik dan, misschien moet de grote baas van het GO! ook nog wat werken aan zijn communicatiestijl.

klassen

Onderwijsballonnetjes in het GO!