Even heb ik getwijfeld om deze week geen linkse politici aan te vallen, want de groenlinkse langteenigen kunnen niet omgaan met kritiek met een knipoog. Vaste lezers weten dat ik via dit forum evenzeer rechtse politici door de mangel haal en niets of niemand spaar. Toen ik Jambon, Francken, De Wever, Dedecker, Rutten, Dewinter en Van Grieken mijn satirische aandacht schonk, hoorde ik geen opmerkingen over ranzigheid, laag niveau en ga zo maar door. Enkel toen ik rode Rousseau en vorige week groene Calvo aanviel, ontwaakte het cordon sanitaire van het woord, en trokken de linkse haattroepen naar het Twitterfront.

Pocoridders van de groene tafel

De linkse pocoridders moeten eens goed in de spiegel kijken vooraleer ze de door god gezonden moraalpolitie spelen, en gelijktijdig als rechter en beul vonnissen vellen en uitvoeren. Ligt niet hun politiek rechtscisme aan de basis van hun haatreacties, en is dergelijke haat wel moreel aanvaardbaar?. Ik erger mij bijvoorbeeld grondeloos aan het feit dat zich outen als fiere Vlaming omineus is, terwijl fier zijn op zijn pakweg Waalse, Turkse, Marrokaanse en Albanese origine een positieve connotatie meekrijgt.

Het is voor mij onbegrijpelijk dat platvloerse linkse haatteksten, die welig tieren op Twitter en Facebook, als moreel en intellectueel superieur worden bestempeld. Daar waar een satirische tekst over foutieve denkbeelden van een groene god – dat denkt hij tenminste van zichzelf – meteen als ranzig en gortig wordt weggedragen.

Hoewel mijn teksten scherp zijn en via sarcasme, ironie en schertsbeledigingen de ingenomen standpunten versterken, zijn er grenzen die ik nooit zal overschrijden. Ik roep nooit op tot geweld en mijd elke racistische uitspraak. Daarmee hou ik me wel aan de internationale norm voor racisme, niet aan de morele ophoging van de term door linkse gebrainwashte tweeps, die amper het verschil kennen tussen racisme en xenofobie. Deze semantische nieuwlichterij geeft hen wel enkele uren van Twitterglorie en verhoogt hun eco-communistische status op de schaal van Greta.

Hoezo een ‘Chinees virus’ zorgt voor communistische denkpatronen?

Raoul Hedebauw voelt tranen van geluk in de ogen opwellen als hij ziet hoe België stilaan naar een communistische staat evolueert. Naast Covid-19 kent ook het Chinese virus COMMU-19 opgang in ons land. Het besmet enkel politici, en activistische virologen type Marc Van Ranst. Het virus tast de hersenen aan en infiltreert een maoïstisch beleid, nu reeds symptomatisch aanwezig. Zo wordt sinds half maart één op de twee inwoners betaald door de overheid, is het parlement een bloempot en worden we gerund door een politbureau van partijvoorzitters. In Nieuwpoort, De Panne en Koksijde roepen politie en politici op, om in navolging van Mao’s klikcultuur, massaal tweedeverblijvers en toeristen te klikken. Crembo installeert de politiestaat waarbij big brotherdrones met warmtecamera’s onze slaapkamers beloeren. En wie weet krijgen we straks een avondklok en staatspolitie die zonder enig huiszoekingsbevel ons huis mag binnenvallen. Daarnaast werkt de overheid virulent voort aan een app die al onze bewegingen in kaart brengt. Naar verluidt krijgt de app de naam Stasi of Securitate.

Volgen we straks Spanje en nationaliseren we in ijltempo alle private ziekenhuizen? Hoe ver gaat de reflex tot nationaliseren? Worden ook veiligheidsfirma’s, databedrijven, media, medische labo en farmaceutische industrie straks onder het mom van de volksgezondheid en veiligheid genationaliseerd? Hoe langer de coronacrisis aanhoudt, hoe sneller de natte droom van Hedebauw en co, realiteit wordt. De PVDA/PTB heeft wel spijt dat ze zelf de duimschroef van de massacontrole niet kan aanspannen, of de hendel van de guillotine van de vrijheid niet mag bedienen.

Het mondmaskersaga

Stilaan vallen de mondmaskers af en druipen de leugens van ons tv-scherm. Draaide Maggie De Block de bevolking een rad voor de ogen, werd ze misleid door mediageile virologen of is ze de handpop van partijvoorzitters? De realiteit doet mij besluiten: ‘All of the above’. Begin februari trompte ze nog zelfverzekerd: ‘Ons land is voorbereid, we zijn klaar om het coronavirus op te vangen.’ Maar ons land was allesbehalve voorbereid. Al snel bleek dat we niet voldoende mondmaskers, beschermende kledij, medische gelaatbeschermers, testen en medicijnen hadden. Maggie stond erbij en keek er naar.

Om voldoende mondmaskers over te houden voor artsen en verplegers, speldde Maggie ons bedrieglijk op de mouw dat mondmaskers geen zin hadden om de verspreiding van het virus tegen te gaan. Nu blijkt dat ze elementair waren bij het terugdringen van het virus in Zuid-Korea en daar duizenden levens redde. We hadden een strategische voorraad van 40 miljoen chirurgische en 23 miljoen FFP2-mondmaskers, maar Maggie liet die vernietigen om plaats te maken voor een asielcentrum. Eigen volk laatst. Er klopt iets niet aan Maggie’s prioriteiten.

Behalve het feit dat de elastiekjes van de mondmaskers over datum waren, waren de mondmaskers in perfecte staat, veilig en medisch verantwoord te gebruiken. Op parlementaire vragen desbetreffend liet jokkende Maggie weten dat ze slecht gestockeerd werden en beschimmeld waren. Intussen kennen we de morbide waarheid. Hoeveel Belgen lieten de afgelopen maand het leven omdat mondmaskers plaats moesten ruimen voor asielzoekers? Misschien kan Marc Van Ranst dat eens berekenen in plaats van het betere knip- en plakwerk te tweeten. Wat zei Patrick Dewael ook alweer? ‘We gaan Maggie De Block, die als minister van Volksgezondheid nu schitterend werk verricht, toch niet vervangen middenin een crisis?’ Helaas, de waarheid komt nooit uit een smurfenmond.

Het kwadraat van de onbekwaamheid

Maggie slaagt er maar niet in om degelijke mondmaskers te bestellen. Eerst werd ze opgelicht door een Turkse ondernemer die op een Open Vld-lijst had gestaan, dan werden beschimmelde mondmaskers met vogeluitwerpselen geleverd, en nu blijken de maskers uit China van dezelfde kwaliteit als alle andere brol dat we via Alibaba bestellen. In Italië pakken ze het anders aan en maakt Lamborghini nu chirurgische mondmaskers. In België krijgen sommige bedrijven daarvoor geen vergunning. Liever dan vertrouwen te stellen in eigen volk en bedrijven, verlaat Maggie zich op Turken en Chinezen, met gekende gevolgen. Het soortelijk gewicht van Maggie De Block daalt sneller dan de verkiezingsresultaten van de Open Vld, hoewel een nieuwe opiniepeiling dit beeld misschien zal bijstellen.

Zowel kapitein Sophie Wilmès, als luitenant Maggie De Block slaan een mal figuur. Op het kabbelende meertje van lopende zaken zeilden ze voor het eerst zonder flaters, maar nu het stormt, is het kwadraat van hun onbekwaamheid overduidelijk en maakt het schip overal water.

kliklijnen

Het soortelijk gewicht van Maggie De Block