Het is een vraag die ik geregeld zie opduiken in discussies over de Palestijnse kwestie: waarom geven de Arabische moslim-broederstaten de Palestijnen geen thuis in hun land? Er is genoeg plaats en genoeg oliegeld in de enorme zandbak die het Midden-Oosten is. Wel, de geschiedenis leert ons dat sommige moslimstaten dat wel degelijk in het verleden hebben gedaan, maar telkens van een koude kermis thuiskwamen. Ze kiezen nu eieren voor hun geld en zijn Palestijnen liever kwijt dan rijk.

Laten we beginnen met Jordanië, het land aan de overkant van de Jordaan, zeg maar de East bank. Het land was ooit de thuis voor vele Palestijnen. Tot de Palestijnse terreurgroep Zwarte September zich met de interne Jordaanse politiek ging moeien. In het westen kennen we de Black September organisatie voornamelijk als de terroristen die twee leden van de Israëlische Olympische delegatie vermoordden en 9 gijzelaars namen tijdens de Olympische spelen in 1972 München. Moord en gijzeling; het begint te lijken op oma’s recept, dat van generatie op generatie wordt doorgegeven.

Eerder was Zwarte September ook bekend als de Jordaanse Burgeroorlog, een gewapend conflict tussen het Jordanië van koning Hoessein en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), van Yasser Arafat. De belangrijkste gevechten vonden plaats tussen 16 en 27 september 1970, hoewel het conflict voortduurde tot juli 1971.

De vliegtuigkapingen door de PLO

Na de Zesdaagse Oorlog van 1967 verhuisden Palestijnse guerrilla’s naar Jordanië en voerden hun aanvallen vanuit Jordanië op Israël en de bezette gebieden. Ze hadden hun hoofdkwartier in de Jordaanse grensstad Karameh, die in 1968 door Israël werd aangevallen. Dat leidde tot een golf van Arabische steun voor de Palestijnen. De kracht van de PLO groeide en begin 1970 begonnen groepen binnen de PLO op te roepen tot de omverwerping van de monarchie in Jordanië. Gewelddadige botsingen in juni 1970 waren het gevolg.

Koning Hoessein aarzelde om de Palestijnen het land uit te zetten, maar de voortdurende PLO-activiteiten in Jordanië culmineerden in de Dawson’s Field vliegtuigkapingen van 6 september 1970. Hierbij kaapte het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) drie passagiersvliegtuigen en dwong hen te landen in de Jordaanse stad Zarqa, waar ze buitenlandse passagiers gijzelden en de vliegtuigen opbliezen voor het oog van de internationale pers. Hoessein zag dat als de laatste ‘drup in the emmer’ en beval het Jordaanse leger actie te ondernemen.

Syrische nederlaag

Op 17 september 1970 omsingelde het Jordaanse leger alle steden met een belangrijke PLO-aanwezigheid, waaronder Amman en Irbid, en begon met het beschieten van posten van de Palestijnse troepen die opereerden vanuit Palestijnse vluchtelingenkampen. De volgende dag moeide Syrië zich in de strijd en begonnen de 10.000 manschappen sterke Syrische troepen met het omsingelen van het Palestijnse Bevrijdingsleger (PLA) door op te rukken naar Irbid, dat door de de Palestijnse troepen was bezet en tot ‘bevrijde’ stad was verklaard.

Op 22 september trokken de Syriërs zich terug uit Irbid nadat ze zware verliezen hadden geleden in een lucht-grondoffensief van de Jordaniërs. Toenemende druk van andere Arabische landen (zoals Irak) leidde ertoe dat de Jordaanse koning Hoessein zijn offensief stopzette. Op 13 oktober tekende hij een overeenkomst met Arafat om de aanwezigheid van de Palestijnse strijders in Jordanië te regelen.

Naar Libanon

De PLO verlegde intussen zijn hoofdkwartier definitief naar Libanon. Dat honderdduizenden Palestijnse vluchtelingen volgden richting Libanon, leidde tot gevechten tussen de Libanese maronitische christenen en Palestijnse (moslim)strijdkrachten (voornamelijk de PLO).

Israël en Syrië raakten ook verwikkeld in de burgeroorlog en vochten mee met de groeperingen die hun doel op dat moment dienden. Het einde van de tijd van de PLO in Libanon kwam abrupt nadat Israëlische troepen Zuid-Libanon binnenvielen en de PLO-troepen uit het land verdreven. Toen verplaatste de organisatie haar basis naar Tunis in Tunesië.

Naar Koeweit

357.000 Palestijnen genoten van de gastvrijheid van Koeweit voor het land werd binnengevallen door buurland Irak in augustus 1990. De Palestijnen ‘bedankten’ Koeweit door te collaboreren met de Iraakse bezetter. Yasser Arafat steunde openlijk de Iraakse president Saddam Hoessein.

Tijdens de daaropvolgende Iraakse militaire bezetting van Koeweit, pakten veel Palestijnen alvast hun biezen. Na Operatie Desert Storm, waarbij Iraakse troepen werden verslagen en uit Koeweit werden verdreven door een coalitie onder leiding van de Verenigde Staten, werden in maart 1991 nog eens 287.000 Palestijnen door de Koeweitse regering gedwongen te vertrekken .

Na Jordanië en Libanon was de Palestijns-Koeweitse vriendschap dus ook naar de Filistijnen. Je zou haast gaan denken dat dát misschien de reden is dat de rijke golfstaten niet meteen staan te popelen om de vanop afstand zo innig geknuffelde Palestijnen binnen te halen. Geen nood. Er zijn vast wel goedmenende West-Europese landen te vinden die het Palestijnse geluk willen importeren. Minister Frank Vandenbroucke is de ziekenhuisbedden vast al aan het opwarmen.

koning Hoessein

Niemand houdt van de Palestijnen