Nu de raketten jammer genoeg weeral heen en weer vliegen tussen Israël en Gaza is er terecht mondiaal protest over dit lang aanslepend conflict. Ik waag me niet aan een column omtrent wie begonnen is en wie zich momenteel verdedigt. Hiervoor is het conflict veel te ingewikkeld. Er zijn te veel partijen met boter op het hoofd en ik ben tenslotte slechts een Europeaan.

Waar ik me wel over opwind zijn de betogingen op Europese bodem die dit weekend door de straten van onze hoofdsteden trokken. De betogers maken er een conflict Joden tegen moslims van. Dit merkten we aan de talloze antisemitische slogans, aan de oproepen voor een Islamitisch kalifaat en de talloze vlaggen van landen waar overwegend moslims wonen. Turkse en Marokkaanse vlaggen waren schering en inslag in onze Europese steden.

Christenen in Gaza

Dat men meestapt in een betoging, daarover maakt niemand in Europa een probleem. Het recht om te betogen is een van de basisrechten in een democratisch land. Een recht dat in veel islamitische landen overigens niet uitgeoefend kan worden. Dat deze betoging anders behandeld wordt dan andere coronaovertredingen is voor discussie vatbaar in een rechtstaat. Maar dat vooral onze jeugd betoogt met vlaggen van landen waar tevens een religieuze genocide plaats vindt om een andere aan te klagen, getuigt enkel van intellectuele armoede of wegkijkgedrag.

Christenen in Gaza zijn sinds de verkiezing van Hamas bijna verdwenen. Op tien jaar tijd zijn meer dan helft van de christenen gevlucht of gewoonweg vermoord. In 1948 maakte de christenen nog 18% van de bevolking uit in de Palestijnse gebieden. Vandaag is dit minder dan 2%. De organisatie Open Doors meldde reeds in 2008 dat christenen uit de Gazastrook werden geëvacueerd omwille van de vele doodsbedreigingen.

Dat deze doodsbedreigingen aan het adres van de christenen ook worden uitgevoerd, bewijst het verhaal van Rami Khader Ayyad. Rami had een boekenwinkel met allerhande christelijke werken. Op 32-jarige leeftijd werd hij ontvoerd, gemarteld en later doodgeschoten teruggevonden. Deze actie werd opgeëist door de actiegroep ‘Het zwaard van Islam’. Niettegenstaande beloftes van Hamas om de zaak te onderzoeken, is tot op heden niemand opgepakt.

Christenen in het Midden-Oosten en daarbuiten

De uitroeiing van christenen gebeurt niet enkel in Gaza, maar ook in vele andere landen in het Midden-Oosten. Paus Franciscus ondernam recent nog een reis naar Irak en Syrië om de laatste overgebleven christenen een hart onder de riem te steken. En dat in de regio waar het christendom is ontstaan. Ook in landen dichter bij Europa, waarvan we de vlaggen zagen wapperen op de betogingen tegen onrecht en genocide van het Palestijnse volk, worden christenen vervolgd of het leven moeilijk gemaakt.

De situatie van de christenen in Turkije bijvoorbeeld is er de laatste jaren niet op verbeterd. Denken we maar aan de affiches in Konya die in bushokjes werden opgehangen. Op deze affiche stond de Koranvers hoofdstuk 5 vers 51. Dit vers roept op om geen allianties aan te gaan met Joden en christenen. Dit vers ophangen in de publieke ruimte kan moeilijk als een daad van verzoening of religieuze vrijheid worden gezien. Op de ranglijst van christenvervolging die Open Doors elk jaar opstelt steeg Marokko 9 plaatsen, naar plaats 26 op wereldschaal. Niet echt een argument om met de Marokkaanse vlag een religieuze genocide in een ander land aan te kaarten.

Geen religieus conflict

Elke geloofsovertuiging dient gerespecteerd te worden. Niemand verdient het om omwille van zijn of haar geloof te worden verjaagd of vermoord. Het zou van een intellectuele eerlijkheid getuigen om duidelijk te maken dat het Israëlisch – Palestijns conflict geen religieus conflict is. En als men het er toch wil van maken, zou het de betogers sieren om eerst voor eigen deur te vegen. Menig politicus heeft de kans om te zwijgen of te nuanceren weeral aan zich laten voor bij gaan. Uit puur politiek opportunisme voor het electoraat dat de betogers vertegenwoordigen.

Tot op heden heeft enkel de Palestijnse jihadonderzoeker Montasser AlDe’emeh de oproep gelanceerd om andere geloofsovertuigingen te respecteren, inclusief de Joden. Als Palestijn siert het hem dat hij er geen religieus conflict wenst van te maken en dat hij de religieuze diversiteit in Europa hoog in het vaandel draagt. Het is daarom net zo intellectueel oneerlijk dat anderen ‘zijn’ conflict kapen om de reeds moeilijke verhouding in Europa met de islam nog wat op te poken.

Konya

Christenen in Gaza, de verborgen slachtoffers

Het Turkse nationalisme als bindmiddel