Éric Zemmour mag dan voor onze journalisten de baarlijke duivel zijn (zij hebben iets dergelijks wel eens opgevangen ergens), maar een woord inbrengen tegen zijn analyses gaat denkelijk velen hun krachten te boven (en dan zwijg ik nog over zijn eruditie – de man kent zijn geschiedenis – of over zijn verbale begaafdheid).

Wat hij hier zegt over de Franse elites (en dat geldt voor de onze niet minder), ja, zulke dingen worden hem niet licht vergeven. Er gaan dan ook stemmen op om hem uit de media te weren: de man heeft te veel succes en CNews wordt een bedreiging voor de gestroomlijnde zenders.

(audio hier)

Éric Zemmour: Vandaag hebben wij Fransen, in de confrontatie tussen Griekenland en Turkije voor de Grieken gekozen. We zijn eens te meer de enigen die deze keuze maken. Je ziet goed dat de Duitsers zich heel gedeisd houden, zich laten vergeten en we leggen straks uit waarom.
Ook de Amerikanen helpen de Grieken niet. In werkelijkheid staan ze achter de Turken. De Amerikanen staan achter de Turken op alle gebied. Ze laten die hun gang gaan in Libië, laten ze hun gang gaan in Syrië, laten ze hun gang gaan in Azerbeidzjan. Eigenlijk zijn de Turken de vertegenwoordigers van de Amerikanen, de proxy’s zegt men vandaag met een militaire uitdrukking, wat betekent dat Turken de werkjes opknappen waar de Amerikanen zelf niet meer aan willen. En dat biedt de mogelijkheid de Russen te op de zenuwen te werken, en bij de Europeanen verdeeldheid te zaaien.

Elite-ezels

Christine Kelly: Waarom schaart Frankrijk zich achter Griekenland, terwijl de Franse elites nog tot voor enkele jaren ervoor pleitten om Turkije tot de EU toe te laten?

Zemmour: Omdat de Franse fascinatie voor Turkije niet is gestopt na François I. Twintig jaar geleden is het, dat weet iedereen nog, dat heel onze elite, Chirac, Juppé, Rocard, Strauss-Kahn, Fabius, dat al die lui ijverden voor de entree van Turkije in de EU.
En daar heeft Erdoğan heel handig op ingespeeld. Zoals u weet was het wapen van Atatürk zijn leger, en om zijn land te laïciseren, te seculariseren, en om het te verwestersen gebruikte hij het leger. Het was een militaire dictatuur. De islamist Erdoğan heeft gedaan net alsof hij meeging met de canon van de democratische Europeanen, om op die manier zijn leger – als ik dat zo kan zeggen – te ontwapenen, en er een politieke dwerg van te maken. En de Europeanen stonden te applaudisseren.

Die naïevelingen hadden niet door dat Erdoğan dat allemaal deed, niet om de Europese democratie te plezieren, maar integendeel om zijn land te islamiseren en zich te ontdoen van dat leken-korset.
De Franse elite getuigde van een ongelooflijke stupiditeit, ze hebben niets begrepen en niets gezien. En ja hoor, in die tijd, en zelfs nog na de eeuwwisseling hadden de Franse elites het over Erdoğan en de Turkse islamisten …als waren die een soort christendemocraten op zijn moslims. Je moet dat vandaag herlezen, je lacht je een breuk, en het is een schande voor al die lui, die nu allemaal hun mond zouden moeten houden.

De aap komt uit de mouw

Want wat zien we nu met Erdoğan? Dat hij tegelijk een islamist is, moslimbroeder, en Daesh (De Islamitische Staat) heeft gesteund. Vergeten we dat nooit! De echte peetvader van Daesh was Turkije. En ten tweede, is hij een nostalgicus die terugdenkt aan het Ottomaanse Rijk, en heel de regio wil re-ottomaniseren. We zien dat de plekken waar hij tussenkomt – hij staat op vier-vijf fronten – uitsluitend gebieden zijn waarover het Ottomaanse Rijk zich uitstrekte.

En Frankrijk gaat dus achter Griekenland staan, niet enkel om historische redenen, Plato enzovoort, maar ook om geostrategische redenen, begrijp dat wel.
In werkelijkheid houdt Turkije iedereen in een houdgreep met zijn geografische ligging. Het was de zuidflank van de NAVO, tegen Rusland, destijds de USSR dus. Vandaag heeft hij het migrantenkraantje in handen. In Duitsland zijn er miljoenen Turken, dus is mevrouw Merkel verlamd: zodra Erdoğan de stem verheft gaat ze braaf liggen en kruipt onder het tapijt.

Komt daarbij dat er op Turkse bodem nucleaire NAVO-basissen zijn – dat is zonder meer fundamenteel – er zijn Amerikaanse antiballistische raketten gestationeerd. Als dus de Turken zich meester maken van die raketten, dan zijn ten eerste de Amerikanen verloren, en ten tweede is Europa niet langer nucleair beschermd en moet men met andere woorden mogelijk toegeven aan nucleaire chantage, ook met onze atoombom als afschrikkingsmiddel. En zo houdt Erdoğan iedereen in zijn greep, en jaagt hij iedereen schrik aan.

En dan zijn de enigen die hun stem een beetje durven verheffen de Fransen – we mogen hier ten andere Emmanuel Macron hulde brengen …maar die gaat niet het hele eind. U zult zich herinneren dat hij het had over de hersendood van de NAVO, en dat ging om Turkije. Tenslotte bedreigt Turkije NAVO-bondgenoten als Frankrijk en Griekenland.* Daarin zijn wij de geallieerden van de Grieken, en hun militaire macht is niet verwaarloosbaar. Hun militair budget bedraagt meen ik, deze namiddag keek ik het na, 2,2% van het bruto nationaal inkomen.

Dimitri Pavlenko: En ze kopen Rafales.

Zemmour: En ze kopen Rafales, en hebben een leger van 100.000 man. Maar goed, de Turken hebben er 4 à 500.000. Dat is niet niks, het Turkse leger is een stuk sterker, maar we kunnen ons achter de Grieken scharen. En daar is Macron halverwege blijven steken: hij heeft het als enige aangedurfd om zijn stem luid tegen Erdoğan te verheffen, maar daar blijft het bij.
Hij durft niet… hij stemt zijn politiek toch af op de Amerikanen. Hij verwacht dat de Amerikanen Erdoğan het zwijgen opleggen. En dat zullen de Amerikanen niet doen. Het is, als u wil het gebruikelijke Franse probleem: men stemt zijn politiek af op de Verenigde Staten, omdat men meent dat zij dezelfde belangen hebben als wij, terwijl zij maar zelden dezelfde belangen hebben.

__________

* Een Turkse oorlogsbodem richtte zijn vuur-radar op een Frans marineschip; het volstond dus om enkel nog de trekker over te halen. De Franse kapitein heeft niet gereageerd. Niet zo’n aangename situatie voor de matrozen.

kortzichtigheid

Zijn Amerikaanse belangen ook de onze?

Nu zwijgen ze stilletjes

‘Otje’: Zoetsappige satire op de bureaucratie