In mijn jongste boek ‘Kakistocratie’ neem ik de maat van De Standaard, als ‘een woke-krant die niet meer geïnteresseerd is in de waarheid, maar vooral ijverig op zoek gaat naar staatsvijanden en lieden die afwijken van de politiek correcte mainstream en de linksdraaiende weldenkendheid.’

Tom Heremans

Het voorbije weekend sloeg DS terug, en hoe. Tom Heremans heeft blijkbaar ‘Kakistocratie’ ter hand genomen, en bezweert zijn lezers het boek niét te lezen, omdat ze de schrijver toch niet kennen en dat beter ook niet doen. Dat op zich is een interessante kronkel, want door mijn naam én de titel van het boek prijs te geven, zie ik de meer kritische DS-lezer al zo naar de boekhandel hollen. Het gaat zo:

‘U kent Johan Sanctorum vast niet en dat wilt u zo houden, geloof mij. Ik vermeld hem alleen omdat hij een boek heeft geschreven. Dat boek hebt u vast niet gelezen en dat wilt u zo houden, geloof mij. Ik vermeld het alleen omdat het van pas komt als inleiding bij dit stukje. Het gaat over kakistocratie. Dat woord kent u vast niet, maar Van Dale wel, het betekent ‘landsbestuur door slecht gekwalificeerde leiders’.

Het komt hierop neer: dit land wordt geleid door een bende lapzwansen van heb ik jou daar die zich politici noemen en die zich laten bijstaan door een schare stoethaspels van likmevestje die zich experts noemen. Ze zouden beter allemaal opstappen, of luisteren naar mensen die wél weten hoe het moet, toch als je mag afgaan op hoe ze aan de zijlijn staan te toeteren. Sanctorum, zegt u? Doe niet onnozel. Wie dan wel?’

Opkuis in eigen rangen

De rest van de column gaat over schrijver Stefan Hertmans, de inleiding diende maar als sneer en waarschuwing. Dank daarvoor. Maar guess what, ook de deugdelijk gereputeerde Hertmans, winnaar van de Constantijn Huygens-prijs 2019 voor zijn gehele oeuvre, wordt door onze DS-redacteur ontmaskerd als een zuurpruim die wel ‘Kakistocratie’ lijkt gelezen te hebben, omdat hij vaststelt dat het met deze planeet en zijn machthebbers niet de goede kant opgaat. Nog even en er komt een inleiding als ‘U kent Stefan Hertmans vast niet en dat wilt u ook zo houden…’.

Dat is een opmerkelijke wending: de opkuis in eigen rangen wegens niet zuiver genoeg. Na de verbanning van de usual suspects ter rechterzijde is DS nu ook begonnen aan een zoektocht naar ‘verraders’ binnen wat nog als politiek mainstream kon gelden. Reden ook waarom die brave, jolige mijnheer Rik Torfs ineens ook werd ontmaskerd als behorende tot het netwerk van de extreem-rechtse ‘terrorist’ Yannick Verdyck, tijdens een nachtelijke razzia neergekogeld door Special Forces.

Van twee zaken één. Wie bij De Standaard goed aangeschreven staat moet zich dringend zorgen maken; wie erdoor wordt verguisd ook, want nachtelijk bezoek behoort dan tot de mogelijkheden. Eén conclusie dringt zich op: een niet te lezen krant en dat wilt u zo houden, geloof me.

Suprematisme

Stefan Hertmans, commandeur in de kroonorde: Maar goed, laten we het even over Stefan Hertmans hebben. Als schrijver mag ik hem wel omwille van zijn uitstekend Nederlands, de dag van vandaag niet meer zo evident. Hij is meer een woordkunstenaar dan een romancier, een dichter in prozastijl die ook wel aan de goede kant van de geschiedenis wil staan. Om dat te bewijzen neemt hij zijn toevlucht tot iets wat een Vlaams literair genre op zich is geworden: de collaboratieroman.

In zijn geval werd dat ‘De Opgang’, waaraan literatuurcriticus Frank Hellemans een pertinente recensie wijdde. Elke Vlaamse schrijver die zich politiek wil zuiveren van ons genetisch defect waagt er zich aan. De collaboratie wordt als onverslijtbaar historisch paradigma verkocht, dat blijft verklaren waarom de Vlamingen vandaag zo achterlijk zijn en telkens weer voor de foute partij(en) stemmen. En waarom ze De Standaard en progressieve schrijvers moeten lezen om ervan te genezen. Een cliché dat tot in den treure wordt herhaald en op de duur uitmondt in regelrecht politiek correct suprematisme. Hertmans verwijt de Vlaams-nationalisten bekrompenheid en een gebrek aan progressief élan, maar de oogkleppen vindt men evenzeer aan de overzijde terug, met name bij de progressieven zelf.

Dat het Vlaams-nationalisme ook zou kunnen groeien tot een Vlaams-republikeinse beweging als de linkerzijde zelf wat positiever naar dit onafhankelijkheidstreven zou kijken, komt in hen doodeenvoudig niet op. Reden waarom schrijvers als Stefan Hermans, Jeroen Olyslaegers (ook auteur van een ‘collaboratieroman’), Erwin Mortier, en in de lagere echelons Kristien Hemmerechts, het meest conservatieve Belgicisme belijden, een archaïsche instelling als de monarchie bejubelen, en maar al te graag een koninklijk ereteken aanvaarden. Stefan Hertmans mag zich Commandeur in de Kroonorde noemen, een onderscheiding die door niemand minder dan Leopold II werd ingesteld. Als kenmerk van politiek bewustzijn kan dit tellen. De vraag die zich opdringt: huldigt het Hof zo’n schrijver voor zijn literaire verdienste, of voor zijn regimetrouw?

Bijna-orgasme

Filosofe Alicja Gescinska, kersvers commandeur in de Leopoldsorde

Het blijft inderdaad intrigeren hoe zich progressief noemende intellectuelen als 18de eeuwse lakeien in de stoet gaan. Dat zo’n schrijver literaire prijzen ambieert, daar alle begrip voor. Ook al gebeurt dat via schimmige jury’s en onduidelijke banden met uitgeverijen, het stimuleert de verkoop. Maar koninklijke eretekens? Bijna een orgasme krijgen als men ten paleize ontvangen wordt?

Op haar Facebookpagina pronkt Alicja Gescinska met haar pas verkregen lintje van Commandeur in de Leopoldsorde. Deze schrijfster laat zich graag kennen als filosofe voor wie de verlichtingsidealen en het vrijheidsprincipe primeren. In 2019 stond ze nog op de Europese lijst van Open-Vld. Van iemand die als kind uit het communistische Polen naar ons land migreerde, snap ik psychologisch wel de hang naar een koninklijke erkenning en de liefde voor onze democratie. Maar van een ‘progressieve’ filosofe zou je mogen verwachten dat ze daar doorheen kijkt, beseft dat dit theater is, dat ons systeem niet deugt en, horresco referens, steeds meer totalitaire trekjes krijgt.

Die waakzaamheidsreflex ontbreekt compleet bij onze literaire elite. Ik kijk uit naar zo’n Vlaamse schrijver of intellectueel die eens een koninklijk ereteken weigert, en dààr een publicitaire stunt van maakt. Zeker met die door Leopold II ingestelde orde moet dat toch lukken. Of word je alleen maar uitgekozen als men weet dat je het zult aanvaarden? Dan moeten we echt van een regimecultuur spreken. Waarin er ook boeken zijn die u niét moet lezen van schrijvers die u niét hoort te kennen, geloof mij.

De voorstelling van ‘Kakistocratie – Pleidooi voor méér antipolitiek’ is ondertussen achter de rug. Het boek is al aan de tweede druk toe. Bestellen kan bij Doorbraak-boekhandel, of, indien u een gesigneerd exemplaar thuis bezorgd wil krijgen, via de blog van de auteur.

krooonorde

Lintjestijd: weer ‘progressieve’ Vlamingen gelukkig gemaakt