Volgens Madina Hamidi moeten we niet de dood vrezen. We moeten er eerder voor vrezen onze stem te moeten begraven terwijl we leven. We moeten blijven opkomen voor ons recht om onze stem te kunnen gebruiken. Voor onszelf. Voor anderen. Voor onze kinderen. Voor de rechtvaardigheid.

Magische macht van woorden

Dat de woorden magische macht hebben, weet ondertussen eenieder. Maar hypocrisie die als een laagje vernis over woorden glimt, krijgt meer achting dan ongesluierde waarheid. Erger nog, valsheid wordt gehonoreerd met lof en krijgt meer aanzien. Wie de waarheid spreekt, wordt gestraft als criminelen. Ik kan het weten. Levenslang ben ik verbannen uit mijn familie én uit de Afghaanse moslimkring. Enkel omdat ik onbegrensd (zonder te schelden) sprak over het islamitisch geloof dat ik ongevraagd als cultureel DNA had overgeërfd.

Mijn onschuldig analyserende vragen met betrekking tot inconsistenties werden geclassificeerd als ‘blasfemie’. Plotsklaps veranderde ik van een dochter, een zus naar een ‘afvallige verraadster’ die heel haar leven onvergeven blijft. Geen genade zou mijn ‘zonde’ kunnen opvreten tenzij ik berouw toon en me terug bekeer tot de islam. Tot dan ben ik de ‘vijand van de islam’.

En het feit dat ik als atheïstische filantroop de humanistische boodschap van de islam meer in de praktijk toepas dan mogelijks de meeste gelovigen, is van geen enkele betekenis. Ik moet onverbiddelijk Allah als mijn god aanvaarden en de Koran als énige, échte, absolute waarheid beschouwen. Dit ondanks de twijfelachtigheid en tegenstrijdigheden. Ik heb niet meegedaan aan intellectuele zelfmoord en bleef steeds scherpe vragen stellen en onderzoeken. Daarom blijf ik boeten. De vernietigende gevolgen van deze onrechtvaardige straf heb je waarschijnlijk al gelezen in mijn boek Leven in waarheid.

Helaas ik ben niet alleen

Mijn verhaal is geen unicum. De recente aanval op Salman Rushdie wegens blasfemie en afvalligheid heeft ongetwijfeld iedereen een schoktoestand bezorgd. Hoewel deze laffe misdaad/aanval op een zich kritisch uitlatend individu niet de eerste is. Toch is het nu als nooit tevoren de tijd om ons de vraag te stellen of vrijheid van meningsuiting niet snel beschouwd zal worden als ‘onvergeven zonde’ die vrijheidsprekers eeuwig achtervolgt?

De lijst van dit soort wraakacties in naam van God loopt door en vindt overal ter wereld plaats. En toch is er stilte. Stilte van moslims wereldwijd, die gezamenlijk dit soort gruwelijke daden veroordelen of ten minste vragen om modernisering van oude religieuze teksten. Net zoals altijd stopt het verzet (eerder een verdedigingsreactie) slechts bij gemakzuchtige zinnen als ‘Dit heeft niets met islam te maken.’ Komt dit doordat de antwoorden vanuit de religie veel te beklagenswaardig zijn of dat ze geen redelijkheid verschaffen?

Een aanval op de islam?

De afwezigheid van gezamenlijk verzet tegen dit soort barbaarse daden staat in schril contrast met de verdediging wanneer het gaat om moslimrechten. In dat geval is het geluid van hun stem oorverdovend en echoot over de hele wereld. ‘De rechten van moslims staan in deze tijd veel meer onder druk’, luidt dan de rechtvaardiging. Maar is dat écht zo? Voor zover ik weet, moet geen enkele moslim hier het land ontvluchten, zich verschuilen, wordt financieel, sociaal en familiaal geboycot, of krijgt doodsbedreigingen wegens het belijden van zijn of haar geloof.

Voor de atheïsten of ex-moslims, daarentegen, is dit wél het geval. Erger zelfs, de meesten zijn gedwongen een dubbelleven te leiden wegens de angst om alles te verliezen wat hun lief is. Bovendien mogen de gelovigen zelfs bepaalde fundamentele mensenrechten (ongestraft!) schenden onder het mom van religieuze vrijheid. Denk maar aan beroven van bepaalde kinderrechten, individuele vrijheden en keuzes, vrijheid van geweten en gedachte.

Laat ons ook de beledigende uitlatingen van moslims over de atheïsten, die zogezegd ‘kwaadwillige verraders’, ‘vuile afvalligen’, ‘duivels’, ‘verwerpelijk’ en ‘immoreel’ zijn, niet vergeten. Vrouwen zijn daar bovenop ‘seksueel immorele hoeren’ die het verdienen om verkracht te worden. Kortom: het volledig bestaan van een atheïst is verwerpelijk, en is dus beschouwd als een belediging an sich.

Over onszelf?

Hoe zou het zijn als we voor elkaars rechten zouden opkomen net alsof het over onszelf gaat? Ik heb persoonlijk zelfs mijn werk op het spel gezet om op te komen tegen discriminatie en racisme tegenover moslims. Mijn strijdlust ter verdediging van rechtvaardigheid heeft me meermaals niet alleen mijn werk maar ook mijn reputatie gekost. En niets zal me weerhouden om het telkens opnieuw te doen.

Ik erken dat islamofobie een groeiend probleem is. Maar laat ons ook eerlijk toegeven dat we dit probleem van wantrouwen, angst of haat ten opzichte van de islam gemakkelijk samen mét de moslims kunnen oplossen. Het reddingsmiddel is simpel: een intellectuele dialoog aangaan zonder verbloeming of verdraaiing van de waarheid. Het slachtofferdenken is geen optie meer. Enkel en alleen dan kunnen we de essentiële kern van onze gemeenschappelijke overtuiging naar voren schuiven, namelijk: verbondenheid, menslievendheid en humanisme. Helaas zijn deze op dit moment helemaal op de achtergrond verdwenen.

Leven in waarheid

Graag dialoog met islam zonder verbloemen en verdraaien van de waarheid

Leven in waarheid: van uitsluiting tot verstoting en doodsbedreigingen