Corona heeft niet alleen ons leven dooreengeschud, het heeft ook een aantal nieuwe termen en begrippen opgeleverd, waarachter, — hoe kan het anders — ideologische premissen schuilgaan.

‘Vaccinprivilege’ bijvoorbeeld. Het gaat dan om de vraag of mensen die gevaccineerd zijn, meer zouden mogen dan wie nog geen spuitje kreeg. Via een paspoort of een app zouden dan horeca, cultuur en sport gecontroleerd kunnen opengaan. Als het wat vooruit gaat met de inentingen wordt deze ‘veilige bubbel’ steeds groter en krijgen we een quasi-genormaliseerde situatie zoals in Israël, de witte raaf in het coronaverhaal.

Vooral niet discrimineren

Maar dat is niet naar de zin van de meeste politici alhier te lande, waar de vaccinatie nochtans tergend traag verloopt. Zo’n immuunpaspoort zou de bevolking verdelen en afgunst bevorderen, klinkt het. Gezondheidsminister Frank Vandenbroucke houdt het bij het motto ‘Samen uit samen thuis’, en veegt het paspoortidee als discriminerend van tafel. In zijn zog komt ook viroloog Steven Van Gucht, de man die eeuwig warm en koud blaast, voor TV vertellen dat het niet zou werken, waarbij hij het Israëlisch voorbeeld negeert.

Men houdt het dus bij vaccincollectivisme. U wordt wel ingeënt, maar beeld u niet in dat zoiets recht geeft op meer vrijheid. Het blijft wachten op Godot. Concreet betekent dit bijvoorbeeld dat binnen een rusthuis, waar iedereen gevaccineerd is, er nog altijd een afzonderingsregel moet gelden en mensen hun kleinkinderen niet mogen zien. Ook wie kanker heeft en een levensverwachting van enkele maanden, zal het motto ‘samen uit, samen thuis’ moeten eerbiedigen, en mag dus in feite de hoop laten varen die kleinkinderen ooit nog te zien. U vindt dit immoreel? Ik ook. Helaas behoren wij tot wat filosoof Maarten Boudry smalend ‘de versoepelingsbrigade’ noemt.

Maar de ideologie dus achter de woorden. Niet toevallig zijn ‘discriminatie’ en ‘privilege’ twee basiswoorden uit het woke-vocabularium. Onder de vlag van de absolute gelijkheid wordt elk onderscheid uitgewist en krijgt iedereen hetzelfde rantsoen. Dit veroorzaakt lange wachtrijen, maar dat deert niet. Alle studenten krijgen sowieso een diploma, hoe dom of lui ze ook zijn. Het vaccin komt in uw arm, maar wanneer en welk: wacht gewoon af. ‘Privileges’, opgeëist door mondige burgers, zijn bedreigend voor het regime. Zelfs een madammeke dat het privilege opeist om haar eigen poetsvrouw te mogen kiezen: onduldbare discriminatie.

Expertenterreur

Het doorgeslagen antidiscriminatievirus, dat iedereen over één kam scheert, is nu overgewaaid naar de coronastrategie: geen vaccinpas dus, geen beloning omdat we ons iets in de arm laten spuiten dat het algemeen belang dient. Met een Noord-Koreaanse discipline en uniformiteit worden de armoede en de miserie veralgemeend tot een deugd en een plicht. Alles moet, niets mag.

Deze immorele vorm van politieke correctheid, verworden tot een pensée unique, stel ik al vanaf het begin van de pandemie aan de kaak, maar nu is zowaar die oerfatsoenlijke politicoloog Stefaan Walgrave van de UA tot dezelfde conclusie gekomen: de virologen dicteren de wet en Marc Van Ranst is de Belgische schaduwpresident. Walgrave schuwt de vergelijking met Rusland of China niet, wat hem de banbliksems van VRT-ombudsman Tim Pauwels opleverde. Helaas voor Pauwels is de media-dominantie van Van Ranst wel degelijk een systeem, dat hij in 2019, dus vóór de pandemie uitbrak, op een internationale lezing al toelichtte: de bevolking angst aanjagen én de media monopoliseren vormen een perfecte ‘fond’ om een expertenterreur te installeren.

De puzzel valt dan perfect in elkaar: het zijn deze angstzaaiers-experten die ook het door de WHO aangeprezen vaccincollectivisme prediken. Het vermoeden groeit dat Van Gucht en Van Ranst ons niet alleen ‘helpen’ in de strijd tegen covid, maar gaandeweg ook verslaafd zijn geworden aan hun dominante positie in het debat en de media-aandacht. Het virus is hun levensverzekering geworden, en dat geldt ook voor de politieke klasse zelf die hun adviezen uitvoert, zo nodig mét waterkanonnen en charges van de cavalerie. Het mag voor deze lieden nog lang duren, we moeten ons opmaken voor een ‘moeilijke mars’, zoals Kim Jong-un zijn onderdanen voorspelt.

Het experiment Tübingen

Het alternatief voor dit steriele en antidemocratische collectivisme is wel degelijk het creëren van autonome bubbels waarin meer vrijheid is toegestaan. Dat kan een rusthuis zijn, een muziekfestival, een wijk, een stad. Tijdsgebonden en plekgericht. In de Zuid-Duitse stad Tübingen experimenteert men met een ‘dagpas’ die men bekomt na een negatieve test, en die recht geeft op vrij bezoek van horeca, theater, bioscoop. Het systeem blijkt te werken, maar omdat Tübingen overrompeld werd door bezoekers van buiten uit moest het systeem tijdelijk op hold worden gezet en zijn coronatoeristen niet meer welkom.

Dat is een duidelijke vorm van discriminatie, zelfs een toepassing van het eigen-volk-eerst-principe: als je geen Tübinger bent, kan je er niet op restaurant met een pas. Niets belet evenwel een andere stad of regio om een gelijkaardig systeem op te zetten. Voorwaarde is dat het werkt, en qua proporties en schaalgrootte beheersbaar blijft. Ook hier wijkt de collectivistische totaalvisie voor particuliere systemen en zin voor differentiatie. Het zijn dit soort strategieën, zoals ook het vaccinpaspoort, die ons naar de normaliteit zullen voeren, en geen andere. Het zijn deze systemen die aan de grote en terechte frustratie van jongeren kunnen tegemoet komen. Test-and-go, desnoods elke dag, wie besmet is blijft thuis, simpel.

Het motto ‘Samen uit, samen thuis’ is zo dom en totalitair als het andere communistische devies ‘het is eten wat de pot schaft’, waarmee een medewerker van Beke zich in de top tien van de Vlaamse primitieven hees, aangevend dat je niet te kiezen hebt welk vaccin je in de arm krijgt. Wél dus: ook dat is een grondrecht, het recht op lichamelijke integriteit en keuze van medicatie. De overheid zou aan al wie het niet kan of wil betalen, een gratis vaccin kunnen aanbieden. Voor de rest kan de vrije markt spelen en moeten mensen kunnen kiezen wat er in hun lijf terecht komt. Een dosis Pfizer, naar men aanneemt het meest veilige en effectieve vaccin, kost 12 euro, dat is de prijs van anderhalf pakje sigaretten. Maak zelf uw rekening.

Trots en eigenwaarde

Tot slot nog iets over vaccinnationalisme: in bepaalde kringen een scheldwoord geworden, omdat het synoniem zou zijn van egoïsme en protectionisme. Ook dat is een politiek correct vooroordeel. Het virus ‘denkt‘ globalistisch, maar naties en regio’s blijken zinvolle en efficiënte entiteiten als er echt moet gehandeld worden. Covid-19 was/is een uitgelezen kans voor overheden en politieke leiders om te tonen dat ze méér zijn dan potentaten of zakkenvullers: dat ze er namelijk zijn om hun burgers te beschermen tegen collectief onheil. Waarbij een element van trots en eigenwaarde kan meespelen, waarom niet.

Staten die het heft zelf in handen namen, doen het dan ook opvallend goed. Ze hebben iets te bewijzen. Rusland produceerde zijn eigen vaccin, met succes: het eerst weggehoonde Sputnik V blijkt zo doeltreffend als Pfizer. Het door de vrijemarktfanaten zo verguisde Cuba: idem. Men lokt er nu zelfs toeristen mee. Israël verschafte zich vroegtijdig toegang tot de markt, legde veel geld op tafel en dwong sluitende deals af met de fabrikanten. Een vaccinpas is er een must om aan het openbare leven deel te nemen. De VS en Groot-Brittannië stuurden van meet af aan op research en productie van vaccins aan en verzekerden zich eveneens van leveringsgaranties.

Anderzijds is het vaccincollectivisme van de EU, met zijn desastreus uitgedraaide groepsaankoop, volledig aan het imploderen. Hongarije, Denemarken en Oostenrijk zijn bezig het zinkende schip te verlaten. Duitsland zegde zopas de afspraken gewoon op en gaat bij de Russen shoppen. Angela Merkel geeft daarbij gewoon te kennen dat haar land- en partijgenote Ursula von der Leyen er een potje van heeft gemaakt. Een vernedering, nog van een andere orde dan geen stoel toegeschoven krijgen van Erdoğan.

België blijft als topland inzake covid-mortaliteit trouw aan de EU- en WHO-lijn. Niet elke natie heeft een viroloog van de klasse van Marc Van Ranst in huis.

lichamelijke integriteit

Vaccinnationalisme werkt