Op 14 maart 1991 beslist een Britse rechtbank dat zes mannen onterecht veroordeeld zijn, op verdenking van IRA-activiteiten en voor de aanslagen op een bankfiliaal en twee pubs in Birmingham in 1974.

Terwijl de ontsteking van de bom bij het bankfiliaal het laat afweten, ontploffen de bommen in de pubs om 20u25 en 20u27. Hierbij komen 21 mensen om het leven, tien in de Mulberry Bush, elf in de Tavern in the Town. Nog eens 161 mensen raken gewond, waaronder tientallen zeer ernstig. Deze aanvallen behoorden tot de ergste die ooit door de IRA op de Britse eilanden zijn uitgevoerd. Maar was het wel het werk van de IRA? De aanslagen zijn nooit opgeëist.

De Zes van Birmingham (‘Birmingham Six’) werden in 1974 gearresteerd en veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Ze waren al onmiddellijk verdacht omdat ze alle zes katholiek waren en bovendien in Noord-Ierland geboren – ook al woonden ze al jaren in Birmingham. Hugh Callaghan, Patrick Hill, Gerard Hunter, Richard McIlkenny, William Power en John Walker worden direct vrijgelaten. De strijd voor hun onschuld is met moed en volharding gevoerd door Labour-parlementslid Chris Mullin. Als uit zijn onderzoek blijkt dat de bekentenissen die zij hadden afgelegd met geweld zijn afgedwongen, kunnen de rechters niet anders. Drie politieagenten worden beschuldigd van meineed en samenzwering om de rechtsgang te verstoren, maar ze worden nooit vervolgd.

Deze zaak staat niet alleen. In 1989 worden de Guilford Four en eind 1991 de Maquire Seven op gelijkaardige gronden in vrijheid gesteld. Deze affaires gaan de boeken in als drie van de grootste gerechtelijke schandalen in de Britse juridische geschiedenis.

De Birmingham Six krijgen in 2001, tien jaar (!) na hun vrijlating, elk een vergoeding toegewezen tussen £ 840 000 en £ 1,2 miljoen.

Maquire Seven

Vandaag 1991: de ‘Zes van Birmingham’ – veroordeeld voor IRA-aanslagen, blijken 17 jaar later onschuldig