We zijn nog maar begin maart, en qua vermaakgehalte kan 2024 voor mij al niet meer stuk. Boeren die hun mestkar uitkieperen aan het Europees Parlement; een orakel dat in Blankenberge rond de middag is opgestaan om ons te behoeden voor klassenjustitie; Natalia die als Marie-Antoinette voor arm boerinnetje speelt tot ze door de echte arme mensjes naar de guillotine wordt gesleurd; en last but not least: het huwelijk van Regi en Kristel, in aanwezigheid van de voltallige Vlaamse pers, en speciaal in Zuid-Afrika gesitueerd om eventuele acties met mestkarren te vermijden.

Dat laatste vind ik wel jammer. De uitrijdende strontkar is het ultieme actiemiddel om de schijn met de realiteit kort te sluiten. Normaal gewoon een werktuig om de akkers te besproeien, maar in buitengewone tijden een infernaal vehikel dat een alles doordringende geur verspreidt, dwars door ramen, deuren, kieren en tot in de hoogste regionen, diepste kelders en achterkamertjes van de powers that be.

Praatbarak

In het Brusselse Berlaymontgebouw hangt de stank nog altijd in de gordijnen, gespecialiseerde firma’s worden nu ingezet. Daar zetelen namelijk de Eurocommissarissen, niet-verkozen apparatsjiks uit de lidstaten, meestal lieden die hun politieke carrière willen afsluiten met een supranationale topfunctie en ook een financieel eclatant orgelpunt. Soms gaan ze na die post nog een tijdje grof geld verdienen in de privé, liefst in dezelfde sector. Zo was Karel De Gucht tot 2014 Europees Commissaris voor Handel, tot hij adviseur werd van het private investeringsfonds CVC Capital Partners, naast nog een rist andere privé-mandaten.

Het Europees Parlement is niets meer dan een schijnvertoning, om de burger te laten geloven dat zijn stem ertoe doet, in een EU die als een oligarchie bestuurd wordt

De scepsis van de burger is dus niet helemaal onterecht: Europa stinkt, meer dan enige mestkar. De EU is een monsterverbond waarin regeringsleiders onder mekaar palaveren (de Europese Raad), en de Europese Commissie, onder leiding van Ursula von der Leyen, de uitvoerende macht in handen heeft. Dit duopolie, met de Duits-Franse as als ruggengraat, bepaalt de echte agenda en de besluitvorming.

Gelukkig hebben we nog een Europees Parlement, de wetgevende macht waarin onze verkozenen zetelen: zij moeten de macht van de commissarissen én van de raad volgens de regels van de democratie beperken. Dat had u gedacht. Nergens is het woord praatbarak beter op zijn plaats dan hier. Het Europees Parlement is niets meer dan een schijnvertoning, om de burger te laten geloven dat zijn stem ertoe doet, in een EU die als een oligarchie bestuurd wordt. Het is (duur betaald) theater, bevolkt door marionetten die maar wat staan te speechen, molenwieken en interviews afgeven.

Intrigenetwerken

Voor een steenrijke golfstaat als Qatar is het Europees Parlement een makkelijk manipuleerbaar doelwit.

Zo werd de met veel poeha aangekondigde zorgplichtwet ofte due diligence act, een richtlijn die de industrie regels rond milieu en mensenrechten zou opleggen, na de stemming gewoon van tafel geveegd door Duitsland en Frankrijk: gedaan met spelen jongens. Dat dit onder het Belgische voorzitterschap gebeurde, is misschien geen toeval. Gelukkig kan het parlement zich nog met andere nuttige zaken bezig houden, zoals de regel dat een auto van binnenuit met de rechterhand moet geopend worden.

De gedrevenheid om nog iets bij te verdienen buiten hun armzalig salaris van een slordige 10.000 euro netto, drijft deze drukdoende nietsdoeners recht in de armen van het leger lobbyisten dat in Brussel rondloopt

Ten gronde vervelen de E-parlementariërs zich eigenlijk dood, ze hebben tijd over. Ze weten dat de grote beslissingen buiten hen om worden genomen, en verdrinken deze waarheid in eindeloze palavers voor en buiten de camera’s. Vooral dat laatste. De gedrevenheid om nog iets bij te verdienen buiten hun armzalig salaris van een slordige 10.000 euro netto, drijft deze drukdoende nietsdoeners recht in de armen van het leger lobbyisten dat in Brussel rondloopt. Industrie, ngo’s én buitenlandse mogendheden die allemaal weten dat er zaakjes te doen zijn. Maar via deze intrigenetwerken kwamen er ook andere kapers op de kust die méér deden dan rijkelijk etentjes betalen. De weerstand was gering, zo bleek.

Qatargate is, geloof me, maar het topje van de ijsberg: parlementairen die met zakken vol geld sleurden, afkomstig van het golfstaatje Qatar, tot er zo’n zak in handen viel van een anti-corruptiecel van de federale politie. Hoofdspelers bleken Eva Kaili, haar partner Francesco Giorgi, en Antonio Panzeri (spijtoptant, door een speurder nu al ‘een leugenaar’ genoemd): drie politici van socialistische signatuur, met een belangrijke Belgische vertakking naar de PS-politici Marie Arena en Marc Tarabella. Bedoeling: het blazoen van Qatar oppoetsen, dat met zijn verkocht WK voetbal in 2022 geen al te beste beurt had gemaakt.

Spionagethriller

Vermoedelijk is de grote Marokkaanse gemeenschap in Brussel ook een onderduikplek voor buitenlandse infiltranten.

Ook Marokko blijkt hoge interesse te hebben in het beïnvloeden en infiltreren van de Europese assemblée. Een land dat via de bevriende koningshuizen bijzonder goede betrekkingen met België onderhoudt, mede door de aanzienlijke Marokkaanse migrantenpopulatie, met Brussel als voornaamste cluster. Wat het discreet opereren van lobbyisten en geheime diensten (zie verder) uit die contreien vergemakkelijkt. Het onderzoek in Qatargate vordert traag, er wordt vermoedelijk hier en daar op de rem geduwd. Ondertussen glijdt heel dat Europees Parlement verder af naar het stadium van kleptocratie, een broeihaard van witte boordencriminaliteit, waar corruptie, verrijking en doofpotstrategieën aan de orde van de dag zijn.

Brussel was al de scène van een drugsoorlog, nu wordt het ook het decor van een politiek maffiaverhaal in en rond het Europees Parlement, inclusief afrekeningen en gifmengerij à la Russe

We moeten ons nu niet meer ergeren aan de Straatburgse loveboat – de maandelijkse bordeelbus vanuit Brussel die Derk Jan Eppink zo kleurrijk beschreef – of de riante onkostennota’s van E-parlementariërs: vandaag zitten we op het niveau van een politieke spionagethriller waarin geheime diensten van buitenlandse mogendheden alle middelen gebruiken om de corruptiekanalen toe te dekken. Speurders die op het Qatargate-dossier zitten, weten dat hun gsm’s afluistersoftware bevatten, meer bepaald van het Pegasus-type, door de Mossad ontwikkeld. Elke stap die ze zetten wordt gevolgd, door wie is onbekend. In Brussel werden drie politie-inspecteurs met een onberispelijke staat van dienst, ook op Qatargate werkend, na een caféruzie opgepakt. Hun abnormaal agressief gedrag blijkt na bloedonderzoek veroorzaakt door een hoge dosis amfetamines, meer dan waarschijnlijk door onbekenden in hun bierglas gekieperd.

Als buitenlandse geheime diensten – men veronderstelt deze van Marokko of Qatar – hier effectief een hand in hebben, dan gaan we nog wat meemaken. Brussel was al de scène van een drugsoorlog, nu wordt het ook het decor van een politiek maffiaverhaal in en rond het Europees Parlement, inclusief afrekeningen en gifmengerij à la Russe. Terwijl uitgerekend de Europarlementariërs zich een paar weken geleden in een open brief nog hadden beklaagd over de onveiligheid in de hoofdstad.

Op 9 juni smeken deze volksvertegenwoordigers om uw stem. We zullen nog heimwee krijgen naar de geur van de mestkar.

Marc Tarabella

Het Europees Parlement: van democratie naar kleptocratie