Het covid-19-virus ontmaskerde of bevestigde al wat structurele maatschappelijke pijnpunten. De tweede passage van het als onkruid onvergankelijke virus legde nog eens de nadruk op de multiculturele flop die Vlaanderen is geworden. Uit de optelsom van de vele subtiele analyses van de anders zo rationele wetenschappers leerden we dat een belangrijk deel van de nieuwe besmettingsgolf zich binnen enkele allochtone gemeenschappen bevindt. Voornamelijk de Marokkaanse en Turkse gemeenschappen en in mindere mate de Joodse gemeenschap worden getroffen door het virus.

De belangrijkste haarden daarvoor waren naar het schijnt de teruggekeerde reizigers vanuit Turkije en Israël, huwelijksfeesten en theesalons of shishabars.

Een politiek incorrect virus

Covid-19 kent duidelijk de Vlaamse regels nog niet zo goed. Het beweegt zich voort zonder rekening te houden met het streng bewaakte politiek correcte kader en zet zo onze hele systeemelite met haar broze rug tegen de koude muur van de harde realiteit. Wat nu gedaan?

Wat moest benoemd worden ten voordele van de volksgezondheid mag niet benoemd worden ten goede van de multiculturele luchtspiegeling. Dilemma. Was het een eerste virusuitbraak geweest, zou men het hebben weggerelativeerd. Maar aangezien onze bestuurders in eerste coronazit integraal gebuisd waren, had men geen enkele marge meer.

Toch was het nog erg aandoenlijk hoe deze virologische feiten door zowel media, politiek als experten werden omfloerst met onwetenschappelijke relativering en veralgemening. Elk antwoord op de vraag naar de rol van de eerder genoemde gemeenschappen startte met: ‘ja, maar’.

Sociaal is nu eventjes asociaal

Wat we met ons allen ondertussen nog leerden, is dat het virus zich verspreidt via sociaal gedrag. Hoe socialer we zijn, hoe meer coronaslachtoffers. Dat maakt dat elke burger willens nillens een verantwoordelijkheid draagt. Elk onnodig direct sociaal contact geeft in deze tijden blijk van onverantwoordelijk gedrag.

Het vergt een grote portie gemeenschapszin om tijdens deze crisis die verantwoordelijkheid consequent op te nemen. Wie al gsm’end tegen hoge snelheid door de bebouwde kom scheurt, is zich bewust van zijn of haar wangedrag. Die overtreder weet dat een mogelijk ongeval met slachtoffer een onverbiddelijke veroordeling van de hele gemeenschap oplevert. De veel abstractere link tussen tijdelijk verboden intiem sociaal contact en een onbekend coronaslachtoffer zorgt voor een pak minder burgerzin, meer inbreuken en weinig sociale controle.

En toch merken we een verschil wanneer we het gedrag van individuen per sociale groep, zeg maar gemeenschap, analyseren. Jongeren en enkele allochtone gemeenschappen blijken proportioneel meer besmettingen door te geven. Huisvesting en werkomgeving zijn belangrijke factoren die een deel van dit verschil verklaren. Een ander deel zou te wijten zijn aan een rijker gevuld sociaal leven.

Zand in de ogen

Juist omwille van deze groepskritiek zit de Vlaamse deugelite met een onbehaaglijk gevoel. Nochtans werden jongeren al vaker zonder omwegen met de vinger gewezen door diezelfde elite. Onlangs vertelde hun nieuwe Messias, Marc Van Ranst, zonder blozen dat zowel in de Verenigde Staten als in Vlaanderen de coronamaatregelen vooral aan de laarzen van extreemrechts worden gelapt.

Nu de groep van kleur verandert, verdwijnt het vingertje uit de lucht. Als een automatisme wordt de versleten slachtoffertactiek toegepast. Het afleidingsmanoeuvre is weerom een staaltje van progressieve creativiteit. De allochtone gemeenschappen werden niet optimaal bereikt door onze beleidsmakers. Het mankeerde hen met andere woorden aan vitale informatie om hun burgerplicht te vervullen.

Selectief onbereikbaar

Hoezo onbereikbaar? Aan de schotelantennes in sommige buurten te zien, beschikt de gemiddelde Marokkaan, Turk of Jood over minstens één televisietoestel. Het was de voorbije maanden zoeken naar een Vlaamse zender zonder ellenlange corona-uitzendingen. Trouwens, als ik mij niet vergis, is de virale infectie een wereldwijd probleem en op zowat elke zender van elke natie te pas en te onpas op antenne.

Hoeveel procent van de allochtonen binnen deze drie gemeenschappen zou geen smartphone hebben? Facebook, Instagram en Twitter puilden uit van de coronawaanzin. Er was geen ontkomen aan, voor niemand.

In het verleden bewezen de Marokkaanse en Turkse gemeenschap al meerdere malen dat de meeste jongeren over een account op Facebook of Instagram beschikken. Hun online overtuigingskracht is zelfs zo fel dat ze binnen het uur honderden anderen kunnen motiveren om te gaan betogen, rellen en plunderen. Hoezo onbereikbaar?

Gesegregeerde integratie

Stel nog dat het nepexcuus van onbereikbaarheid wél klopt. Mag ik het dan verontrustend en onaanvaardbaar vinden dat immigranten in onze westerse mediageile samenleving levensbelangrijke communicatie niet ontvangen? Dat het overaanbod aan oude en nieuwe communicatiemiddelen in drie landstalen niet voldoende is? Behelst integratie niet een deelname aan het maatschappelijk debat in de taal van het volk?

Typerend voor een gesegregeerd slachtofferbestaan, gesteund of zelfs gevormd door de Vlaamse deugmars, kaatst men de kritiek terug naar de criticus. Ook nu. Op enkelingen na was elke politicus, journalist en corona-expert het erover eens dat ‘we’ meer ons best moeten doen om deze allochtone gemeenschappen te bereiken.

Hoe is me weliswaar niet duidelijk. Het verleden leert dat straathoekwerkers, wijkagenten en allochtone influencers ervoor moeten zorgen dat deze extra corona-uitgaven welbesteed zijn. In de bewuste buurten en op sociale media zal men vanzelfsprekend wat vaker in de vierde landstaal moeten communiceren.

Respect

Volgens mij is het geen probleem van bereikbaarheid, maar van afzondering. De samenleving stelt info ter beschikking, de burgers informeren zich. Eenieder behoort wel tot één of andere gemeenschap of groep. Elk individu heeft de verantwoordelijkheid om zijn of haar gedrag steeds in lijn met het gemeenschappelijk belang van de algehele samenleving te stellen. Dat belang leert men kennen door in dialoog te treden met de samenleving waarnaar men emigreert.

Wanneer een individu merkt dat de groep waarvan men lid is, dit principe niet hanteert, is het diens burgerplicht om het algemeen belang en niet het eigen groepsbelang te volgen. En het is diens burgerzin die hem of haar ertoe aanzet om de hele groep mee op het juiste spoor te krijgen.

Wanneer een individu de samenleving respecteert, zal de samenleving diens burgerschap niet in vraag stellen.

Nuance

Eerlijk is eerlijk. Dit keer hebben de geviseerde gemeenschappen de verantwoordelijkheid niet proactief afgewimpeld op de discriminerende Vlaamse apartleving. Het waren enkele beleidsmakers en de oikofobe topviroloog die de sociologische insteek van de besmettingscijfers politiek correct benaderden.

Die progressieve ruggensteun liet men zich welgevallen, want niemand uit de Marokkaanse, Turkse of Joodse gemeenschap stond op om het bereikbaarheidsexcuus te torpederen en de leden uit de eigen gemeenschap een figuurlijke veeg uit de pan te verkopen. Of het moet zijn dat dit wel gebeurde, maar het ons niet heeft bereikt…

Marc Van Ranst

Onbereikbare gemeenschappen?