De argumenten tegen het Marrakeshpact zijn ondertussen genoegzaam bekend. Maar laat ons nu eens kijken naar de argumenten die aangehaald werden en worden om toch naar Marrakesh te trekken en het migratiepact goed te keuren, tegen de wil van de meerderheid van de bevolking in:

‘Het is niet bindend’

Los van het feit dat tal van eminente juristen daar anders over denken en we dus zeker het risico niet mogen lopen om ons toch indirect te binden door te gaan/goed te keuren, kan dat argument tellen qua zwaktebod. Alsof je dan maar gelijk wat zou moeten aanvaarden, louter en alleen omdat het nu eenmaal vervat is in een tekst van de VN.

‘Zijverklaring kan oplossing bieden’

Het Kinderrechtenverdrag werd ooit door België aangenomen met een straffe zijverklaring. Dat is de beste illustratie dat zo’n zijverklaring niets uit haalt. Dat verdrag wordt keer op keer boven gehaald door activistische advocaten om het terugkeerbeleid af te breken. Ook daarover zijn veel juristen het eens: zo’n verklaring is iets voor de galerij, maar niet voor de rechtbank. Volgens mij heeft België trouwens helemaal geen kritische stemverklaring zoals Nederland en Denemarken afgelegd…

‘We mogen niet in het kamp van Trump en Orban komen’

Ons land zou niet geassocieerd mogen worden met diegenen die tegen zijn. De ironie wil evenwel dat die tegenstanders stuk voor stuk democratieën zijn, terwijl we onder het pro-Marrakesh-kamp dan weer leuke ondemocratische regimes terugvinden zoals dat de socialistische heilstaat Venezuela en de theocratische dictatuur in Iran. Dan sta ik toch liever in het kamp van de democratieën die, na rijp beraad, besloten hebben dat het Marrakeshpact hun belangen niet dient.

‘Niet naar Marrakesh gaan schaadt ons internationaal imago’

Tal van de meest ontwikkelde landen ter wereld gingen niet naar Marrakesh. Denk aan Zwitserland, Letland, Oostenrijk, Australië en niet te vergeten de VS. Als er iets is dat de internationale reputatie van ons land schaadt, dan is het de decennia-oude onderfinanciering van ons leger, ons jarenlange laxisme tegen salafisme en de overheidsschuld, die door 25 jaar PS-beleid Zuid-Europese vormen had aangenomen.

‘Het is nodig in de strijd tegen mensensmokkel’

Niets is minder waar, want de plicht om mensensmokkel te bestrijden is reeds verankerd in elvendertig internationale overeenkomsten. Al in het jaar 2000 werd door de VN het UN Protocol against the Smuggling of Migrants by Land, Sea and Air aangenomen, dat landen ertoe verplicht om illegale migratie te bestrijden en eigen burgers opnieuw op te nemen die illegaal op het grondgebied van andere landen verblijven. Veel concrete resultaten hebben we echter niet gezien. De Marrakeshtekst zwakt dat VN-Protocol op fundamentele wijze af, door het onderscheid tussen illegale en legale migratie onvoldoende te maken, door bijkomende voorwaarden op te leggen aan detentie mho op repatriëring en door permanente regularisatiecriteria te bepleiten voor illegale migranten.

‘Voor de eerste keer is er een internationaal akkoord over terugkeer’

Ook dit is totaal niet waar (zie vorige punt). Probleem is dat veel Afrikaanse landen wel veel beloven op vlak van terugkeer, maar niet veel tot niets doen. Ze worden er ook nooit juridisch toe verplicht door hun rechters. Wij leven wel in een democratische rechtsstaat, dat geeft een fundamenteel onevenwicht.

‘Wij zijn voor samenwerking, N-VA is tegen’

Niemand werkte ooit harder aan internationale migratiesamenwerking dan ik. Geen loze woorden, wel keiharde akkoorden. Ik sloot op vier jaar tijd zestien migratieakkoorden. Mijn vier voorgangers hadden er elf jaar voor nodig.

Theo Francken schreef samen met Joren Vermeersch het boek Continent zonder grens. Dat Doorbraak-boek is beschikbaar in onze webshop.

Marrakeshcalitie

Drogredenen pro Marrakesh