Op dinsdag 21 februari zat de Tunesische president Kais Saied de Nationale Veiligheidsraad voor. Die was gewijd aan de illegale immigratie uit zwart Afrika. Volgens de president bestaat er een snood plan om de demografische samenstelling van Tunesië te veranderen door de komst van zwarte Afrikanen.

Het zou begonnen zijn sinds 2011. Dat is het jaar waarin de Arabische Lente in Tunesië begon, waarbij voormalig president Ben Ali het land verliet. Deze immigratie zou georganiseerd worden door partijen die daar geld voor zouden hebben gekregen van mensensmokkelaars, en die doen alsof ze de mensenrechten verdedigen. Door deze manier van werken komen we in een situatie terecht dat Tunesië op den duur als een uitsluitend Afrikaans land wordt beschouwd, en haar Arabisch en islamitisch karakter bedreigd wordt. Maar de zwarte Afrikanen zouden ook verantwoordelijk zijn voor heel wat criminaliteit in Tunesië.

Constitutionele staatsgreep

De uitspraken die u hierboven leest kan u terugvinden in het Arabisch op de sociale media van de Tunesische president. Ze hebben heel wat heisa veroorzaakt bij onder meer mensenrechtenorganisaties en politieke tegenstrevers van de president. Het discours vertoont namelijk opvallend veel gelijkenissen met het discours van extreemrechts in Europa. De affaire kreeg uitgebreid commentaar op de diverse nieuwssites over het Midden-Oosten en Noord-Afrika.

Na de Arabische Lente van 2011 kwam het bij velen over dat Tunesië op weg zou zijn naar een democratie. Dat terwijl die Arabische Lente in veel andere Arabische landen (Bahrein, Egypte, Jemen, Libië, Syrië) mislukt zou zijn. In 2021 pleegde Kais Saied een ‘constitutionele staatsgreep’. Hij zette het parlement buitenspel en trok de macht naar zich toe. Veel Tunesiërs keurden het initiatief van de president goed. Zij hadden namelijk het gevoel dat het soort van democratie dat in Tunesië heerste, goed was voor onmacht en eindeloos gekibbel in het parlement, maar geen antwoord bood op de grote problemen in het land. En problemen zijn er wel degelijk in Tunesië, te beginnen met de benarde economische situatie.

Tunesië als tussenstation

Zwarte Afrikanen maken een gering deel uit van de Tunesische bevolking. Zij zijn tevens voor een groot deel de nazaten van zwarte slaven die de moslims eeuwenlang hadden. De nieuwe zwarten die nu toekomen in Tunesië, net als de nieuwe zwarten in buurlanden Algerije en Libië, en in Marokko, gebruiken die landen meestal als transitland om naar Europa te trekken. De afstand tussen El Haouaria (in het uiterste noordoosten van Tunesië) en Marsala (in het westen van Sicilië) is nauwelijks 150 kilometer.

Volgens het FTDES (Forum tunisien pour les droits économiques et sociaux) zijn er in Tunesië, op een bevolking van twaalf miljoen mensen, nauwelijks 21.000 zwarten uit Sub-Saharisch Afrika. Maar de meesten van hen verblijven inderdaad illegaal in het land. Volgens Italiaanse cijfers zijn er in 2022 in Italië 32.000 mensen illegaal toegekomen vanuit Tunesië, van wie er 18.000 Tunesiërs waren (en 14.000 dus niet).

Monocultureel

Eric Zemmour, de extreemrechtse Franse presidentskandidaat in 2022, juichte de uitspraken van de Tunesische president toe. Volgens critici van de Tunesische president maakt Kais Saied misbruik van de aanwezigheid van Afrikaanse migranten, om de aandacht van de werkelijke problemen in het land af te leiden. Maar Kais Saied hoeft zich vooralsnog geen zorgen te maken. Tunesië is namelijk nog steeds een monocultureel, monoreligieus en monolinguaal Arabisch land. En zijn er pakweg in de Belgische hoofdstad Brussel een aanzienlijk aantal allochtone gemeenteraadsleden, schepenen, burgemeesters, parlementsleden en staatssecretarissen, dan is daar in de Tunesische hoofdstad Tunis vooralsnog zo goed als niks van te merken.

Marsala

Tunesische president keert zich tegen illegale Afrikaanse immigratie