6 maart 2019 staat bij heel wat filmfans al een tijdje aangestipt in de kalender. Vanaf woensdag kan je immers op het zilveren scherm de nieuwste superhelden-aflevering uit het Marvel Cinematic Universe bewonderen. Na Thor, Hulk, Iron Man, Captain America, Black Widow, Black Panther, Spider-Man en nog een hoop anderen, wordt Captain Marvel aan het illustere rijtje toegevoegd. Actrice van dienst is Brie Larson, die in 2016 een Oscar won voor haar fantastische vertolking in de film Room.

Movie franchises als Star Wars, Harry Potter of de superheldenfilms kennen een trouwe schare volgelingen en elke nieuwe episode, ongeacht de kwaliteit, zorgt steevast voor rinkelende kassa’s. Toch was er onlangs een valse noot toen Star Wars’ Solo werd uitgebracht en ondanks een gigantisch budget van 300 miljoen dollar, om diverse redenen toch niet gesmaakt werd door de fans. Er broeit iets in Hollywood en men vreest een gelijkaardig scenario voor Captain Marvel.

Geloofwaardigheid

Wat mij betreft het allerbelangrijkste in een filmbeleving heet met een prachtige Engelse term ‘suspension of disbelief’, het opheffen van het ongeloof. Een film moet erin slagen om de kijker mee te trekken in het verhaal, zélfs als verhaal, personages, acties of gebeurtenissen ongeloofwaardig zijn. Zo kan je als wetenschapper toch genieten van films die de wetten van de fysica met voeten treden of als atheïst je scepticisme opzij zetten voor een ouderwets Bijbels drama. Zo’n film is écht goed gemaakt als je je erop betrapt ‘Waarom zien die Romeinen niet in dat Jezus de zoon van God is!’ naar het scherm te roepen.

Er zijn acteurs die zo vergroeid zijn met een bepaalde rol of type-casting, dat ze er onmogelijk in slagen om geloofwaardig te zijn in een andere rol. Het publiek weigert om de acteur los te zien van de rol, kan het ongeloof niet opheffen. Beeld je bijvoorbeeld in dat Balthasar Boma/Marijn Devalck plots in een duister drama meespeelt. Het wringt en slechts enkele acteurs of regisseurs slagen erin om alle bruggen naar vroegere rollen op te blazen.

Alles is racisme

Ongeveer een jaar geleden werd Black Panther op het publiek losgelaten. Ik herinner mij nog de buzz rond de film: ‘bijna volledig zwarte cast’, ‘echte rollen voor zwarte acteurs’, enzovoort. Mij niet gelaten, het zou vreemd zijn een film in een fictief Afrikaans land vol te proppen met blanke acteurs. Op het moment dat ik in de Kinepolis app een pop-up kreeg voor de film Black Panther, zag ik toevallig net op het nieuws of op twitter commentaar dat losweg vertaalde als: ‘Je bent een racist als je niet naar Black Panther gaat kijken of als je de film niet goed vindt’.

Op een microseconde was mijn ganse interesse voor die film verdwenen. Mensen die mij wensen te definiëren aan de hand van het al dan niet goed vinden van een film? Niet met mij. Het was plots onmogelijk geworden om die film nog in ‘suspension of disbelief’ modus te krijgen. Telkens ik iets las over de film of een fragment zag, spookte dat zinnetje door het hoofd: het al dan niet goedvinden van deze film definieert je ‘racisme’. Tot op heden heb ik de film nog steeds niet gezien, terwijl het dé box office hit van 2018 was en bijzonder hoog scoort op de filmsite IMDb.

Trump Derangement Syndrome

Wie mij een beetje volgt op twitter weet dat ik cinema een bijzonder warm hart toedraag. Om de filmbeleving zo authentiek mogelijk te houden, probeer ik alle acteursnieuwtjes zoveel mogelijk te mijden. Ik heb geen interesse in de antisemitische uitspraken van Mel Gibson, de drugsproblemen van X of de drankproblemen van Y. Dat Arnold aanpapte met zijn meid werd vakkundig uit mijn geheugen gewist teneinde de volgende Terminator-aflevering niet te spenderen aan het krampachtig binnenhouden van mijn avondeten.

En dan was er plots de kiescampagne van Trump. Waar ik er zo goed in geslaagd was om het privé-leven van mijn favoriete acteurs te bannen, braken ze plotseling in drommen door de vierde muur, vanwege mijn politieke interesse in Trumps ‘once-in-a-lifetime’ campagne. Jennifer Lawrence, George Clooney, Robert De Niro en een hoop mindere goden werden onlosmakelijk verbonden aan hun ‘Trump Derangement Syndrome’. Hoe kan ik nog genieten van een film met deze acteurs, als in mijn achterhoofd tegelijkertijd hun hysterisch gekakel weerklinkt? Bijzonder jammer.

PoCo overdrive

En nu is er dus Captain Marvel met Brie Larson. Op de bekende filmsite Rotten Tomatoes scoorde haar film een tijdje geleden extreem hoog in de ‘Want to see’-categorie (+90%). Na enkele desastreuze interviews, waarin ze onder meer haar ongenoegen uitte over overwegend blanke movie critics, zakte dit percentage tot finaal 27%. Dit werd nogal dubieus als excuus toegeschreven aan de gecoördineerde acties van een alt-right trollencollectief. Hierna besliste Rotten Tomatoes om die rating helemaal weg te halen van nog onuitgebrachte films.

Consensus is echter dat de negatieve vibe rond de film grotendeels te wijten is aan de ‘in-your-face’ identiteitspolitiek van de hoofdactrice. Blijkbaar zijn er in 2019 nog steeds feministen die denken dat je ‘witte’ mannen als vijandbeeld nodig hebt om sterke vrouwen neer te zetten. Het is te vroeg om te zeggen of Captain Marvel een potentieel sterke vrouwenrol inruilt voor een ‘Social Justice Warrior’ waarop niemand zit te wachten. Brie Larson ziet alvast de film als het ideale platform voor haar feministische statements. Wat overigens haar goed recht is, maar of het een goede marketingzet is, zal moeten blijken.

Op Netflix kan je sinds vorig jaar de reeks Designated Survivor bekijken, met in de hoofdrol Kiefer Sutherland. Zijn personage wordt president nadat de rest van het kabinet een aanslag tijdens de jaarlijkse ‘State of the Union’ niet overleeft. Ik hoopte op een hoofdrol zoals 24’s Jack Bauer, maar dan als bad-ass mét presidentiële executive powers. Helaas niet. Wat we in realiteit voorgeschoteld kregen, was Jack ‘Social Justice Warrior’ Bauer. In het kwadraat. En dan nog eens kwadrateren. Onuitstaanbaar moraliserend, je moet het gezien hebben om het te geloven. En neem dit alstublieft niet als een kijktip.

Kristallen bol

Er zijn massa’s steengoede films met sterke actrices. Princess Leia, Sarah Connor, Beatrice Kiddo, Katniss, Mathilda, Ripley, Black Widow, Wonder Woman en onlangs nog Alita, zijn fantastische vrouwenrollen, waarbij je geen enkel moment het gevoel krijgt dat mannenhatende, feministische propaganda in je gezicht wordt geslingerd. Integendeel, als vrouw én man kan je genieten van die sterke personages, zoals het hoort. Het zijn geen films die hun sterkte proberen te bewijzen via misandrie jegens de mannelijke tegenspelers (Ghostbusters remake, iemand?) of via anti-blank racisme. Of Captain Marvel een hit of een flop wordt, zullen we deze week weten. Ik gok persoonlijk op een hit aangezien haar karakter vermoedelijk een grote rol zal spelen in End Game, het vervolg op het waanzinnig succesvolle Infinity Wars. Maar er zullen eerst steengoede kritieken moeten komen alvorens ik mijn disbelief suspend en tóch nog een kaartje koop.

Marvel

Hollywoods Social Justice zelfmoord