Frankrijk zou Frankrijk niet zijn als iedereen elkaar niet voortdurend in de haren zat over de Olympische spelen die eind juli in Parijs beginnen. Er ontstond bijvoorbeeld ophef omdat de eeuwenoude boekenstalletjes aan de Seine werden afgebroken. Ze zouden ‘het beeld van de stad vervuilen bij de openingsceremonie op het water’. Dat werd teruggefloten: de stalletjes staan weer op hun plek.

Toen bleek de duur ontworpen mascotte van de Spelen een risée te zijn. Deze wandelende Frygische muts lijkt zozeer op een clitoris met pootjes dat het Londense vaginamuseum hem in de collectie wil opnemen.

Serieuzer werd het toen de burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo, vorig jaar met een aantal topambtenaren voor enkele weken naar Tahiti afreisde, om de surflocaties van de Olympische Spelen ter plekke te ‘inspecteren’. Toevallig woont Hidalgo’s dochter op een eiland vlakbij Tahiti, kwam dat even goed uit.

Een en ander leidde tot een huiszoeking in het Parijse stadhuis, nu Justitie een onderzoek is gestart naar de besteding van gemeentebelasting. Men spreekt al van ‘Tahitigate’. Een foto van Hidalgo en haar reisgenoten in de Tahitiaanse hoofdstad Papeete, met armtierige bloemenkransen om en cadeautasjes aan de schouder, werd een nieuw symbool van schaamteloze ambtelijke verkwisting. Des te schrijnender omdat de Parijse gemeentebelasting vorig jaar met meer dan 50 procent steeg.

Eerlijk is eerlijk: burgemeester Hidalgo was aanvankelijk geen voorstander van Olympische Spelen in Parijs. Al riep ze onlangs Parijzenaren op vooral thuis te blijven met de Spelen, want ‘het wordt heel gezellig’. Er dreigt een exodus.

Openingsceremonie

President Macron sloofde zich juist enorm uit voor de Spelen. Maar nu heeft hij voor de zoveelste steen des aanstoots gezorgd, door De Frans-Malinese zangeres Aya Nakamura uit te kiezen om Frankrijk te vertegenwoordigen op de openingsceremonie. Discussie rond deze keuze waaide zelfs naar Nederland over, waar de Volkskrant tegenstanders meteen wegzette als racistisch en extreemrechts.

De 28-jarige Nakamura is zwart, al lijkt haar huidskleur niet de belangrijkste reden dat haar optreden ter discussie wordt gesteld. Nakamura, geboren in Bamako (Mali), mag zich pas sinds 2021 Française noemen. Ook dat zegt niks: de legendarische zwarte operazangeres Jessye Norman was helemaal niet Frans. Toch zong de Amerikaanse in 1989, gehuld in de Franse vlag, de Marseillaise aan de voet van de obelisk op de Place de la Concorde. Ter ere van de tweehonderdste verjaardag van de revolutie.

Er zijn zo nog wat kleinigheidjes die ongemak veroorzaken, zoals het strafblad van Nakamura. Eind 2022 werd ze korte tijd vastgezet en later ook veroordeeld, omdat ze haar toenmalige echtgenoot had mishandeld. Met meer dan een tikje blijkbaar. Hij belandde overigens ook in de cel – naar ik aanneem niet dezelfde.

Een ander puntje van kritiek is dat de taal waarin Nakamura zingt nauwelijks Frans mag heten. Het is de brabbelmix van de banlieues: verbasterd Frans, Engels en Arabisch door elkaar. Dat doet denken aan wat president Macron in 2018 al zei: ‘Het epicentrum van de Franse taal ligt zonder twijfel aan de bron van de rivier de Congo’.

Veel Fransen voelden zich niet aangesproken…

Seks

Belangrijker is dat de zangeres maar één thema heeft: seks. Volgens een vast en bekend stramien: vrouw verleidt man. Haar gehele, overigens totaal niet onverdienstelijke oeuvre is te zien als een handleiding daarin. Ze heeft een prachtig gezicht maar in de video’s die haar songs begeleiden, vestigt ze liever de aandacht op haar zeer aanwezige borsten en achterwerk. Die zwaait ze doorlopend in het rond. Bij voorkeur in het gezichtsveld van mannen, of zelfs in hun kruis. Niks mis mee, de vraag is alleen of je daarmee Frankrijk wilt vertegenwoordigen op het wereldtoneel. En de onvoorwaardelijke steun van de media en links Frankrijk voor Nakamura als ‘icoon van modern Frankrijk’ (Volkskrant) is in dit licht tamelijk bizar: honderd jaar emancipatie lijken geheel en al aan haar voorbijgegaan.

In een grote enquête kwam ze pas als 11de tevoorschijn op de lijst van artiesten die de Fransen graag als vertegenwoordiger van hun land op het podium zouden zien. Wat niet wegneemt dat Aya Nakamura wereldwijd de meest beluisterde Franse artiest is van dit moment.

President Macron lijkt met haar een goede beurt te maken. Dat ze zwart is slaat tegenstanders alle wapens uit handen: wie protesteert is een racist. De president heeft een val gezet voor zijn rechtse tegenstanders in de komende Europese verkiezingen – die nu nog flink op winst staan. Sommigen van hen zijn er met open ogen ingetuind en aarzelden niet hun verontwaardiging te ventileren.

Provocatie

‘Die vrouw zingt niet eens Frans’, zei Marion Maréchal, het nichtje van Marine Le Pen, nu lijsttrekker van de partij van Eric Zemmour voor de Europese verkiezingen. Tante Marine noemde de keus voor Nakamura ‘een provocatie van de president’. Waarmee ze er niet helemaal naast zat…

President Macron probeert om electorale redenen Frankrijk vaak te polariseren – ‘De keuze is tussen mij of extreemrechts’. Daarin lijkt hij deze keer bijzonder goed geslaagd.

Aya Nakamura zal naar verluidt een nummer van Edith Piaf ten gehore brengen op 26 juli aanstaande. Ze heeft al kenbaar gemaakt waarschijnlijk een reïncarnatie te zijn van deze grootste Franse zangeres aller tijden.

mascotte

Rollebollend op weg naar de Olympische Spelen