Johan Sanctorum — zonder twijfel de meest getalenteerde columnist van Vlaanderen, misschien wel van Groot-Nederland (dat volgens geruchten spoedig uit de Schelde herrijst, of preciezer gezegd uit het gebied tussen de Schelde en de haven van Rotterdam) — produceerde onlangs een even begeesterend als beklemmend inzicht. Bij sommigen wierp het de schellen van hun ogen. Bij anderen bevestigde het slechts wat velen al vreesden. Wat blijkt? In de literaire wereld gaat het nauwelijks om talent en vooral om vriendendiensten, incestueuze minnaar-mecenas-minnaresrelaties, creatieve zelfbestuiving en een beperkte markt waarvan de taartpunten door al even incestueuze kartels worden verdeeld.

Een gesprek met een wethouder, sociaaldemocraat, maakte mij al jaren geleden wakker. Zelfs als je een vrije markt hebt, zo legde hij uit, dan nóg is er voor een specifiek product maar een beperkte ruimte qua maximale afnames. Zelfs dus bij een ‘vrije markt’ is het zinnig om daar metingen en berekeningen op los te laten. En om dan met de concurrenten om tafel te zitten over hoeveel reclame nog zin heeft en hoeveel producten men maximaal kan slijten. Kortom: ook in een ‘vrije markt’ ontstaan kartels. Die bepalen onderling wie in het zonnetje mag staan en wie wordt uitgesloten.

En precies op dit laatste punt trokken Johan Sanctorum en uw auteur ooit — op de boekenbeurs om precies te zijn, die overigens vanuit de grondvestende impuls van Groot-Nederland zal herrijzen — tegengestelde conclusies.

Wij die scheppen

Ondergetekende begreep dat wij, vrijdenkers, literatoren, kunstcreators, kortom wij die scheppen en in onze scheppende activiteit ‘het Grote Deugen’ achter ons hebben gelaten, behoefte of zelfs nood hebben aan de steunende structuur van een Zuil. De gutmenschen, de wokefascisten, de cultuurmarxistische krachten van het linksliberale policor-kartel en de mediahegemonie van de deugpronkers, die hebben naast hun politieke vertegenwoordigers nog diepe vestingwerken die hun ideologische zuil beschutting bieden in tijden van zwaar weer.

Zij hebben vakbonden, kerkgenootschappen, columnistenbaantjes, onderzoeksinstituties waar ze in-opspraak-geraakte politici kunnen opvangen, kunst- en cultuurverenigingen en ga zo maar verder. Af en toe is er even een populistische golf in de verkiezingsuitslagen. Dan lijkt het rechtsrealisme heel wat. Maar al snel komen al die kartelkrachten en woke-deugers vanuit hun diepe institutionele wortelkanalen weer omhoog alsof er niets gebeurd is.

Woke-tirannie

Indien je dat soort structuren niet hebt, dan blijf je als vrijdenker, als post-progressief schrijver, een beetje doorboeren in de marge. Totdat je óf stopt uit pure frustratie óf zelfmoord pleegt. Als je een onafhankelijke geest behoudt in deze tijden van woke-tirannie, dan is dit omdat je een stapel bitcoins op je rekening hebt staan. En zéker niet omdat je van je schrijverij kunt leven. Het publiek op de rechterflank bestaat uit voornamelijk individualisten. De meesten van hen kunnen hier kennelijk mee leven. Wellicht werk je door vanuit een hoop om in de toekomst nog ‘ontdekt’ te worden. Waarschijnlijk echter zullen de censors van Big Tech je werken grotendeels onzichtbaar, onvindbaar en ontoegankelijk maken.

Enfin, uiteindelijk denk ik dan toch dat Sanctorum mijn kant op is bewogen. Hoewel hij eerst meer van de individualistische positie was. Namelijk, iedereen roeit voor zichzelf en collectieve organisatie moeten we niet willen. Dan verliezen we immers onafhankelijkheid enzovoorts (ik parafraseer). Maar uit zijn artikel over de literaire wereld, daar proef ik in dat het gewoon bijna onmogelijk is om als schrijver te blijven bestaan zonder de steunende structuur van zo’n Zuil. Want ja, wat is een boek waard zonder columnisten die het promoten? Zonder mediaoptredens om het bestaan ervan überhaupt kenbaar te maken? Dan is zo’n boek welbeschouwd inderdaad weinig anders dan een uitgesponnen zelfmoordbrief.

Zelffelicitatie van deugpronkers

Sanctorum geeft het immers toe. De auteur Philip Roth, waar hij met enige bewondering over schrijft, die regelde reclame door mensen in te palmen en te zorgen dat er lovende boekbesprekingen verschenen. Het spel werd machiavellistisch en niet netjes gespeeld. Maar er waren mogelijkheden. Nu zijn die mogelijkheden er domweg niet meer, constateert Sanctorum, verwijzend naar het eerder omschreven woke-tijdperk.

Neem nu kranten zoals het NRC, de Volkskrant, of bladen als De Groene Amsterdammer — eigenlijk gewoon de leesmediaclub van linksliberaal-progressief-elitair Nederland (weliswaar in handen van Belgisch linksprogressief grootkapitaal), en de gerelateerde praatprogramma’s. Daarin worden steevast van die ‘coming of age’-romans en andere literatuur bewierookt. Van die jonge auteurs die zogezegd gaan doorbreken. Maar nadien hoor je er zelden nog wat van. Dat maakt echter niet uit, want die incrowd van deugpronkers heeft weer een feestje gegeven. Al is het dan een feestje gebouwd op dromen als luchtbubbels. En dat feestje dient maar één doel. Namelijk dat het linksige mediamilieu samenkomt met het cultuurkartel om zichzelf te feliciteren. Precies zoals Sanctorum constateert.

Omdat ik zo snel ter zake kwam heb ik de smeuïge details die doorgaans de lezer kluisteren aan een artikel, tot nu toe overgeslagen. Die heb ik bewaard voor het slot. Wie een kijkje wil in de machinekamer van de literaire wereld, de wereld die boeken maakt of breekt wat betreft de toegang van een auteur tot het publiek debat, die moet kijken naar de loopbaan van voormalig Volkskrant literair recensent Arjan Peters. ’Ik ga je recenseren, zullen we morgen lunchen?’, aldus een bericht aan een beginnende schrijfster.

De realistische coalitie tegenover de deugzuil

Jonathan Ursem van Nieuwe Revu onthulde dat de Volkskrantredactie er al sinds 2017 van afwist. ‘Meerdere jonge schrijfsters werden uitgenodigd om met hem in het Okura seks te hebben in ruil voor een recensie in de Volkskrant.’ Ursem citeerde daarbij een tipgever: ‘Sommigen deden dat wel, sommigen deden dat niet.’ Volgens Story hadden deze vrijages zelfs tot gevolg dat er een buitenechtelijk kind is verwekt en geboren.

Enfin, u bent er nu dus van op de hoogte wat er van ons schrijvers wordt gevraagd om een boek onder de aandacht te krijgen. Ik hoop oprecht dat onder meer Pro Flandria, Forum voor de Democratie, de PVV, Vlaams Belang en N-VA, Uitgeverijen De Blauwe Tijger en Aspekt, Gezond Verstand Magazine, NSV & KVHV, Cultuur onder vuur, Ongehoord Nederland, Doorbraak.be, ’t Pallieterke, De Dagelijkse Standaard, TeKoS, enzovoorts, dat wij allen de handen ineen zullen slaan en onszelf — met miljoenen lezers, stemmers, ondernemers en consumenten achter ons — zullen oprichten tegenover de Deugzuil.

We kunnen winnen!

En als we het écht willen, en we verenigen ons, dan kunnen we de strijd nog winnen ook. Zoveel mensen zijn immers klaar met dat voortdurende deugpronken, en de moralistische hypocrisie erachter. Zie slechts dat voorbeeld van die recensent. Dus kwijt uw plicht, en bouw mee aan de Zuil!

mecenas

Bij nader inzien geeft Johan Sanctorum mij gelijk