Het schema van het EK voetbal wordt propertjes afgewerkt. Zonder veel brio plaatsten de Rode Duivels zich voor de eindronde: de BLM-knietjes ten spijt gelooft niemand nog dat dit elftal het tornooi kan winnen. Kunnen de gebeurtenissen op het veld me weinig begeesteren, des te amusanter is wat zich rond de grasmat afspeelt. Gisteren, woensdag, speelden Duitsland en Hongarije gelijk, een schoon resultaat voor de goulasjmannen die ook al Frankrijk in bedwang wisten te houden. Niettemin mogen ze beschikken, de punten zijn wat ze zijn.

De soap echter rond de regenboogkleuren, dat is een onuitputtelijke bron van vermaak. In juni keurde het Hongaarse parlement de ondertussen beruchte LGBTQ-wet goed die promotie bij minderjarigen voor holebi’s, transgenders en andere varianten verbiedt. Dat inspireerde EC-voorzitster Ursula von der Leyen tot een tirade tegen deze ‘schandelijke wet’ en een resem dreigementen, waarbij ze 16 lidstaten achter zich kreeg, met kampioen van de weldenkendheid België voorop uiteraard.

In München, waar vermelde match werd gespeeld, besloot men uit protest om het stadion in regenboogkleuren te verlichten, wat de UEFA finaal niet toeliet. Waarna dan maar een aantal andere gebouwen in de stad zo’n lichtshow ten beste gaven, en er aan het stadion regenboogvlaggetjes werden uitgedeeld. De Hongaarse premier Viktor Orbán was not amused en liet zijn zitje in het stadion leeg. Een vrije stoel voor Ursula? Woke-journalist Filip Joos (VRT) hoopte dat de Hongaren een pandoering zouden krijgen, als geloofde hij in een godsoordeel in het voordeel van links. Not.

De EU en corona

Ik ben een koele minnaar van het Orbán-regime. De manier hoe hij via een ‘mediaraad’ de vrije pers aan banden probeert te leggen, staat me helemaal niet aan. Met die bedenking dat ook bij ons vormen van censuur en zelfcensuur bestaan, in de vorm van een politiek correcte code waar men zich aan te houden heeft op straffe van uitsluiting. Wij leven in een quasi-democratie met een recht op vrije mening maar niet op de verspreiding ervan. Dat laatste is voorbehouden aan wie toegang heeft tot de media — de vaste ‘opiniemakers’ dus — en wie niet door de sociale media wordt geschorst. Zie de frappante manier hoe Marc Van Ranst wél een boodschap over de dood van Jurgen Conings op Facebook publiek mocht maken, en Tom Van Grieken (VB) in krek dezelfde bewoordingen niét.

Ach, de EU en democratie, het blijft hachelijk. Ooit begroette een compleet gealcoholiseerde EU-voorzitter Jean-Claude Juncker de Hongaarse president Orbán met de woorden ‘Hello, dictator!’. Ik weet niet wat Orbán toen repliceerde, maar een zinnig antwoord ware bijvoorbeeld geweest: ‘I am elected by my people, mister Juncker. And you?’ Het punt is namelijk dat Hongarije nog altijd een parlementaire democratie is en dat Orbáns rechts-conservatieve partij Fidesz een verkozen meerderheid heeft in het parlement. Dat kan men niet anders dan respecteren.

De democratische representativiteit van Ursula von der Leyen, gebuisd als defensieminister in de Duitse politiek en door Angela Merkel naar Europa geparachuteerd, is daarbij vergeleken bijzonder kwakkel. De onvoorstelbaar zwakke manier hoe ze de coronacrisis beheerde, het falende vaccinaankoopbeleid, de trage goedkeuringsbureaucratie die ons maanden achterstand opleverde, het mag allemaal op haar conto geschreven worden. De verontwaardiging van Ursula jegens de Hongaren lijkt meer op een afleidingsmanoeuvre en een zondebokstrategie.

Leidcultuur

Om het wat vooruit te laten gaan bestelde Orbán dan maar fluks een lading Russische en Chinese vaccins, wat hem weerom de banvloeken van Ursula en C° opleverde. Hongarije confronteert de EU gewoon met haar eigen zwakheden, en dat steekt. Het strenge migratiebeleid dat in Boedapest werd uitgedokterd, is een antwoord op de asielcrisis die Europa maar niet onder controle krijgt, met als gevolg een instroom van vluchtelingen die voor een groot deel de islamfundamentalistische subcultuur komen versterken.

Dat is de achtergrond van de regenboogsoap en de hetze tegen Orbán. Lessen in democratie? Beluister het oorverdovend stilzwijgen van de EU inzake de vervolging van Catalaanse politici door Madrid: het toont aan dat het mensenrechtenverhaal alleen boven water komt als het Ursula en C° goed uitkomt.

Tenslotte — en dan denken we terug aan de jongeman die door allochtone jongeren werd afgetuigd, uitgerekend op de homodag —: Europa zit met een levensgroot probleem van een moslimgemeenschap die lak heeft aan democratie, mensenrechten, de scheiding tussen kerk en staat, de persvrijheid én tolerantie jegens seksueel anders geaarden.

De EU heeft in dat opzicht het principe van de Europese leidcultuur en de verlichtingswaarden al lang opgegeven, ten voordele van een steriel diversiteitsverhaal waarin een intolerante ideologie het laken naar zich toe trekt. Daardoor mist de Unie het morele gezag om lidstaten de les te lezen over waarden; veelkleurige leds of vlaggetjes zullen daar niets aan veranderen. Tenzij in de slechte zin, als alibi en uithangbord van de schone schijn.

München 2021, het is zoals Karl Marx het al formuleerde: alles gebeurt in de geschiedenis twee keer, één maal als tragedie, de tweede keer als klucht. Dat laatste stadium hebben we nu wel bereikt, zie er toch vooral de humor van in.

mediaraad

Orban en de klucht van het regenboogstadion