Na elke gewonnen veldslag werden in het oude Rome de zegevierende generaals in triomf door de straten gereden in een koets, toegejuicht door de verzamelde massa die de generaal beschouwden als hun idool. In dezelfde koets, net achter de generaal, stond een slaaf die een lauwerkrans boven het hoofd van de generaal hield en voortdurend in diens oor fluisterde: ‘Respice post te. Hominem te esse memento. Memento mori!’ Vrij vertaald: ‘Kijk achter je. Vergeet niet dat je een mens bent. Denk aan de dood!’

Een goede gewoonte die zij die zot van glorie zijn terug met de voeten op de grond moest zetten. Misschien is het een ritueel dat we opnieuw moeten invoeren, maar dan in de politiek en bij uitbreiding naar sommige ‘senior writers’, een mensensoort die we vroeger ook gewoon journalisten noemden. Misschien is de kwaliteit van de hoofdstroommedia wel gelijk evenredig beginnen achteruitboeren met de introductie van die vreemde titel ‘senior writer’, die per definitie alle andere journalisten van het medium in kwestie degradeerde tot ‘junior writers’.

Maar terug naar politici die ‘zot van glorie’ zijn, wat me naadloos bij de junior-voorzitter Conner Rousseau brengt, die de volkse wijsheid ‘als je geschoren wordt, moet je stilzitten’ duidelijk niet kent. Rousseau, die met zijn dronken opmerking over Roma-zigeuners in één keer het bij elkaar geharkte krediet van de socialisten bij de allochtonen, ten koste van de stem van de autochtone arbeider, naar de filistijnen heeft geholpen.

Kind-voorzitter

Dyab Abou Jahjah ontmaskerde op X Rousseau meteen als een hypocriete progressief (dat was eerder al duidelijk na zijn uitspraak: ‘Laat ongevaccineerden nergens meer binnen’, waarmee hij weer dichter aanleunde bij het nationaal socialisme van Hendrik De Man.) Samen met Abou Jahjah fileerden nog enkele andere allochtone opiniemakers die niet schatplichtig zijn aan De Partij, de kind-voorzitter van Vooruit.

Of én wanneer de voorzitter van Vooruit zijn partij tot een hoopje asse herleidt is van geen belang, maar wat me in deze fascineert is de schijnbare desinteresse van de rest van de partijtop die onverschillig kijkt naar een kameraad van midden in de dertig – een volwassen man, dus – verantwoordelijk voor zijn daden ook al gedraagt hij zich als een verwend kind – die op weg is om tegen 250 kilometer per uur tegen een muur te gaan knallen zonder veiligheidsgordel.

Net zoals ze dat eerder al deden toen het justitiële net te hard begon te spannen bij hun andere goudhaan Steve Stunt, de #metoo kampioen voor dat begrip überhaupt bestond, tot hij ten einde raad zelfmoord pleegde. De man was electoraal toch al opgebruikt en dus keek De Partij de andere kant op toen het goudhaantje vanop zijn mesthoop niet meer wist wat nog te kraaien. Niemand van zijn kameraden had hem tijdig durven zeggen dat ook hij sterfelijk was. Want wie een narcist tegenspreekt wordt al snel ontdaan van de privileges die de ‘Keizer’ hem of haar had gegund. Een zijgedachte hierbij: wanneer maakt de openbare omroep na de reeks Godvergeten, een reeks ‘Intieme kameraden’?

Draai om de oren

Is er iemand die Conner Rousseau ‘memento mori’ kan en wil influisteren? Een flinke ouderwetse draai om de oren lijkt me ook niet slecht. Of wie laat hem opnemen in een inrichting voor zijn verslavingen en zijn narcistische persoonlijkheidsstoornis? Overigens zou zo’n instelling al snel te klein zij als we er alle politici met een seks-, alcohol-, cocaïne- of marihuanaverslaving zouden in laten opnemen. Want politici roepen tegenwoordig nogal te gemakkelijk hun drugs- of drankmisbruik in als excuus voor het plassen een combi of een plantsoen. En blijkbaar vinden ze dat zelf nog een aanvaardbaar excuus ook.

Ik moest deze week hier in Málaga naar een privé-verzekeringsmaatschappij om me te laten keuren na mijn beroerte van januari. Die maandagochtend stonden er ook een twintigtal arbeiders bij de verzekeraar aan te schuiven. Ze droegen allemaal werkschoenen en gele helmen wat me deed vermoeden dat ze gevaarlijk werk deden, in de bouw bijvoorbeeld, of met zware machines in de fabriek. Ze kregen allemaal een potje mee van de receptioniste dat ze in het toilet mochten vullen met hun urine, tenzij ze de ‘peer van Pollentier’-truc toepasten en apart urine van hun vrouw of vader binnensmokkelden. Drugstesten in opdracht van de verzekering van de werkgever, vernam ik later.

Het lijkt me – gezien de verantwoordelijkheden van de uitvoerende en wetgevende macht in het land – geen slecht idee om dat ook te introduceren in de Wetstraat. Misschien is ‘in het zakje blazen’ al voldoende, ik vermoed dat Conner Rousseau dat geen probleem vindt. Ik geef het maar mee als idee voor de partijprogramma’s voor de komende verkiezingen, liefst samen met een memento mori-moment voor alle regeringsleden.

memento mori

Conner Rousseau: memento mori