Weet u hoe hegemonie eruitziet? Wel, het is leesbaar in deze krantenkop: ‘Duplantis wint polsstokspringen niét op Memorial Van Damme’. Wat een paradox! Armand ‘Mondo’ Duplantis’ hegemonie strekt zich zo ver uit dat hij het vleesgeworden polsstokspringen wel lijkt te zijn en dus is het nieuws wanneer hij niet wint.

De 23-jarige Zweed raakte in Brussel ook niet over de zes meter. Die zes meter is en grens die doorheen de hele geschiedenis nog maar vijf sporters gehaald hebben, maar die hij intussen met de vingers in de neus, figuurlijk gesproken, lijkt over te steken.

De eerste plaats

Stond er eigenlijk wel iemand op de eerste plaats? Ik laat mijn ogen vluchtig over het artikel gaan en zie het niet onmiddellijk. Ik stel me zo voor dat het hoogste schavotje gewoon leeg wordt gelaten. Natuurlijk was er een winnaar. Ik hoef zijn naam niet te zeggen, want u zal die toch vergeten zijn voor ik ben uitgesproken. Maar goed, ik doe het toch. Ernest-John Obiena, een Filipijn. Op de eerste plek en toch in de schaduw van de man die faalde.

Een polsstokfenomeen

Mondo Duplantis wordt terecht een fenomeen genoemd. Hij is zoon van twee sporters. Het sportieve zit hem dus in de genen en in de opvoeding. Hij deed zijn eerste polsstoksprongetjes toen hij drie was. Dat is zowat de leeftijd waarop andere kinderen van hun ouders met moeite over een plas tussen twee stoeptegels mogen springen. Al in zijn tienerjaren glorieerde het polsstokfenomeen in jeugdkampioenschappen, en op zijn twintigste brak hij het wereldrecord van die andere legende, Renaud Lavillenie, door een sprong over 6m17.

Sindsdien is Duplantis zijn eigen grootste concurrent. Hij kan alleen maar verliezen van zichzelf door zijn titels niet te vernieuwen, door zijn records niet scherper te stellen. Maar hij verliest niet. Hij wint en blijft maar winnen. Hij springt en blijft maar hoger springen. Intussen verbeterde hij al vier keer zijn eigen wereldrecord. The sky is the limit.

Behalve nu. Armand Duplantis reageerde als een ware sportman. Geen afgunst, geen gesakker. Hij vond gewoon zijn ritme niet en hij maakte fouten. Hij zal leren van wat misliep, en hij beloofde terug te komen naar de Memorial. Met meer en beter. Dat belooft!

Ongenaakbaar op plaats twee

Hoe heette de nummer één ook alweer? Was hij tevreden met zijn prestatie? En komt hij volgend jaar ook terug? Geen idee. Dat is de paradox van topsport. Zelfs als bijna ongenaakbare winnaars op de tweede plek staan, staan ze op één.