Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Hoeveel feiten blijven er ongeregistreerd?

(Aan staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (CD&V), die de snelle toename van geweld in asielcentra probeert toe te schrijven aan ‘verhoogde rapportering’: ‘Vooral verbale agressie werd vroeger veel minder gerapporteerd’. Praat eens met mensen die werken in die asielcentra: ze rapporteren de ergste feiten, maar ze rapporteren heel veel incidenten ook gewoon niet. Soms zelfs omdat er gewoon geen tijd voor is. Hoe gevaarlijk is het om deze problemen te minimaliseren?)

Hoe zit dat in België?

(Aan Bart Eeckhout, die in De Morgen de overwinning van Viktor Orban wil minimaliseren: ‘In Hongarije hebben politieke strekkingen geen gelijke toegang meer tot de grote media en zijn de politieke spelregels aangepast in het voordeel van de heersende partij’. Dat staat dan in een krant die het cordon sanitaire en het cordon médiatique verdedigt én volhoudt. Iets over een pot en een ketel.)

Welke landen zitten nog in die Mensenrechtenraad?

(Aan de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, die Rusland geschorst heeft als lid van de Mensenrechtenraad. Blijven wel lid: China, Qatar, Venezuela, Cuba, Sudan, … Die hele ‘Human Rights Council’ is – met of zonder Rusland – een wrange grap.)

Wat gebeurt er als je aandachtszoekers aandacht geeft?

(Aan De Standaard, die een volledige bladzijde forum gaf aan Wouter Mouton. Deze klimaatactivist kwam tijdens de slotsprint van de Ronde van Vlaanderen in beeld lopen. Op andere dagen staat hij bij een hamburgerrestaurant (waar gezinnen met kinderen komen) met een boodschap over ‘gebakken dierenlijken’ of doet hij acties met het radicale Extinction Rebellion. In De Standaard krijgt hij als beloning een open doekje. Niet schrikken als er volgend jaar tijdens de finale van de koers 10 gekken het parcours op lopen.)

Sinds wanneer is Groen zo nuchter en rationeel?

(Aan Silke Beirens (Groen), die het niet erg vindt dat alleen blanke mannen voorzitter willen worden van Groen: ‘Het gaat over de juiste figuur op de juiste plek. Of dat een man is of een vrouw, is minder belangrijk’. Heel juist! Nu datzelfde inzicht ook toepassen op de arbeidsmarkt, de huurmarkt, raden van bestuur … )

Hoe reageert u op de recente beschuldigingen?

(Aan Yves Leterme (CD&V), die in HLN uitgebreid geïnterviewd wordt over de voetbalactualiteit. Leterme werd de laatste weken – overigens in publicaties van DPG Media – beschuldigd van verkrachting (!) en poging tot beïnvloeding van een kritisch rapport, waarin hij persoonlijk gelinkt wordt aan schimmige Chinese machinaties. Geen woord meer over. Hoe bizar is dat?)

Wat hebt u hierop te zeggen?

(Aan John Crombez (Vooruit), die volgens VRT-journalist Luc Pauwels als staatssecretaris zijn boekje te buiten ging: ‘Crombez heeft zelf midden in de nacht de woordvoerder van (bedrijfsinformatiespecialist) Graydon gebeld. Hij vond een rapport té beschadigend voor Electrawinds en vroeg Graydon of het daar geen afstand van kon nemen, of het minstens positiever kon voorstellen’. In welk ander land doen regeringsleden dat soort dingen?)

Hoe kan je nu zo geobsedeerd zijn?

(Aan journaliste Tine Hens, die in een recensie van het programma ‘Viva la feta’ tot 2x toe begint over Bart De Wever. Ze heeft de aflevering met de N-VA-voorzitter nog niet gezien, erkent ze, maar ze weet wel al zeker dat BDW kritiekloos benaderd zal worden en zich zo sympathiek zal kunnen maken. Deze obsessie – die ze ook op haar twitter-account niet wegsteekt – zou zorgwekkend zijn, als het niet zo grappig was.)

Is dit niet het probleem van uw partij?

(Aan Natacha Waldmann (Groen), die vindt dat niet alleen haar partij een probleem heeft: ‘Kijk naar de laatste peiling. Het is afschrikwekkend hoe de Vlaming over de politiek denkt’. Proef dat woord: afschrikwekkend. Groen-politici kijken met afgrijzen naar hun volk. Dan krijg je afgrijzen terug.)

Wanneer zullen jullie ooit eens tevreden zijn?

(Aan de beroeps-verontwaardigden, die diep gekrenkt waren door een nieuwe campagne van De Lijn – waarin gekleurde medemensen en een dame met een hoofddoek te zien zijn. En dat is ‘stigmatiserend’, want de campagne gaat over zwartrijden. Blijkbaar is diversiteit een verplichting (‘om representatief te zijn’), maar mag het alleen in een goed daglicht zijn. Als het gaat over minder leuke dingen mag je vooral niet te representatief zijn.)

Hoe bouw je een samenleving zonder samenhang?

(Aan columnist Noël Slangen, die een stukje schreef naar aanleiding van de ramadan: ‘Als politici werkelijk respect voor moslims en andere niet-katholieken willen tonen, kunnen ze beginnen met te voorzien dat mensen katholieke feestdagen mogen inruilen voor andere feestdagen. Of waarom niet voor de start van het modeseizoen, als dat voor iemand meer betekent dan pakweg Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart?’. Het hele punt van officiële feestdagen is natuurlijk dat het sociale rustpunten zijn, die door zoveel mogelijk mensen gedeeld worden. Je kan de samenleving compleet individualiseren en versplinteren, ook omdat je het vreselijk vindt dat onze geschiedenis nu eenmaal christelijk is. Maar wat dan met de sociale cohesie?)

Welke andere feestdag zullen we dan schrappen?

(Aan de ‘8 mei-coalitie’ met onder meer de vakbonden, die het einde van de Tweede Wereldoorlog (in Europa) wil herdenken met een officiële feestdag. Daar is veel voor te zeggen. Maar welke feestdag schrap je om plaats te maken voor 8 mei? Eén logische kandidaat is de feestdag die er het dichtste bij ligt: 1 mei. Sowieso een erg politieke feestdag. Welke vakbond is bereid om die op te geven voor 8 mei?)

Hoe hoogstaand en vrouwvriendelijk is Taylor Swift?

(Aan docent Steven Hunt, die jongeren Latijn wil leren met teksten van Taylor Swift – onder meer omdat de klassieke auteurs ‘vrouwonvriendelijk’ zouden zijn. In ‘Better Than Revenge‘ zingt Swift: ‘She’s not a saint, and she’s not what you think. She’s an actress, whoa. But she’s better known for the things that she does on the mattress‘. Tja, dat doet Catullus toch beter.)

Wie is de nationalist in ‘The Sound of Music’?

(Aan recensent Guy Van Vliet, die de nieuwe versie van The Sound of Music ‘pijnlijk actueel’ vindt: ’tegen de achtergrond van een zekere Russische nationalistische dictator’, ‘de dreiging van het extreemnationalisme is cruciaal in deze voorstelling’. De nationalist in die musical is niet de jonge nazi Rolf, maar wel kapitein von Trapp, die dweept met de Oostenrijkse vlag en het nationale symbool van de Edelweiss: ‘Bless my homeland forever’. Wanneer gaan journalisten het verschil leren tussen nationalisme en imperialisme?)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

mensenrechtenraad

Vergeten vragen van de voorbije week (174)

Hoe ngo’s invloed kopen bij VN en publieke opinie