Het regent binnen in het Vlaams Parlement. Het gebouw uit 1996, met de fantastische koepel – symbool van transparantie en politieke sérieux – en de even fantastische gevelramen – waaruit Hilde Crevits en Bart Somers sprongen om aan een VRT-interview te ontsnappen – vertoont al wat tekenen van de tand des tijds.

Maar zoals u weet wil Vlaanderen zich op de wereldkaart zetten als groeipool van technologische innovatie, dus wordt hier een revolutionaire techniek toegepast om te beletten dat het parlementaire vasttapijt schade oploopt: op strategische plekken emmers zetten.

Deze maatregel is ongetwijfeld een pluim die de Vlaamse regering op haar hoed mag steken. De toestand van het onderwijs, de kinderopvang, het openbaar vervoer, de wachtlijsten in de zorg, tja, niet alles tegelijk hé, daar is nog wat werk aan. Het voornaamste is dat een goede boekhouder, te weten Matthias Diependaele, op de kleintjes let en een keurige begroting kan afleveren, ondanks die beduidende kost van een lading emmers en, niet te vergeten, de maandweddes van de parlementairen (zowat 6.000 euro netto) en de excellenties (10.500 euro netto).

Shuut, shuut!

Wat we daarvoor in de plaats krijgen? Daarover zijn politieke waarnemers tamelijk unaniem: nada, noppes. De ploeg Jambon is een zesjes-regering met lage ambities, veel ronkende retoriek, en een palmares dat het ergste laat vermoeden voor het geval Vlaanderen echt autonoom zou bestuurd worden.

Het dronkemansgelal dat onderwijsminister Ben Weyts medio december voor de vergadering ten beste gaf, doet denken aan de legendarische performance in 2010 van minister van pensioenen Michel Daerden (PS), waarvan de N-VA toen het ontslag eiste. Het alcoholprobleem van Weyts – in de coulissen door partijgenoten erkend – is niet zomaar een fait divers. Het wijst op een bestuurder die de pedalen kwijt is of ze misschien zelfs nooit onder controle heeft gekregen.

De dramatische toestand van het Vlaamse onderwijs, de fameuze ‘tanker die moet gekeerd worden’, het is een schandvlek die de Vlaamse politieke klasse niet licht zal kunnen uitwissen want men is hier generaties aan het verkloten. Jaar na jaar wijzen alles tests en statistieken op een verdere afgang tot het absolute nulpunt, Vlaanderen wordt een ontwikkelingsland. De schuld schuiven op de rug van voorgangers, je kan dat een tijdje doen maar de N-VA claimde in 2019 het departement om orde op zaken te stellen. De situatie is alleen maar verslechterd, met leerkrachten die massaal afhaken en leerlingen die meer tijd doorbrengen in de studiezaal dan in het klaslokaal.

Spijtoptant

Dirk Van Damme, de monkelende expert die altijd weer uit de coulissen opduikt

Het allemaal op migratie steken is ook te makkelijk, al heb ik zelf minstens honderd keer benadrukt dat het probleem van de taal en de thuistaal in migrantenfamilies een enorme last legt op het streven naar onderwijskwaliteit. Helaas, het – overigens onwettig – knabbelen aan het kindergeld is meer paniekvoetbal en een teken van onmacht. Erger nog, er zijn vermoedens dat Weyts hiermee afkomt om de aandacht af te leiden van het alcoholincident dat nu pas de media haalde.

In 2003 waren we nog wereldtop, en toen waren er ook al anderstalige migrantengezinnen. Het punt is dat toen dramatisch foute beslissingen zijn genomen. Om de tanker te keren – grrr – haalt de minister nu een expert in huis met een besmet blazoen: Dirk Van Damme. Hij is de man die op socialistische kabinetten mee de fatale onderwijshervorming uittekende, met het idee dat het comfort van de leerling centraal moest staan. Vandaag erkent hij dat men daarmee de bal compleet missloeg, maar is zo’n spijtoptant, altijd monkelend vanachter zijn witte baard, wel de juiste persoon om nu echt eens out-of-the box te denken en die vrije val in de OESO-ranking te stoppen?

Laat ik luidop zeggen wat zelfs zijn partijgenoten in stilte opperen: minister gebuisd. Ben Weyts moet dringend van dat onderwijsdepartement af, laat hem dierenwelzijn of zo, als hij om electorale redenen toch ‘recht’ heeft op een ministerpost. Het is verdomme dringend. Vlaanderen, rijkste regio van Europa, laat zijn belangrijkste grondstof, de jeugd en de grijze hersencellen, verpieteren. Straks moeten we beroep doen op Artificiële Intelligentie om überhaupt een soort regeringsverklaring in mekaar te steken.

Jean-Jacques, allez…

Het andere incidentje, dat van Jean-Jacques De Gucht (Open Vld) die in een tussenkomst helemaal de kluts kwijt was toen een baby zijn keel openzette in het publieksgedeelte van het Vlaams Parlement, is al even tekenend voor de sluipende kakistocratie die de Jambon-regering, en bij uitbreiding heel de Vlaamse politieke klasse kenmerkt.

We kennen de achtergrond: om aandacht te vragen voor de nijpende problematiek in de kinderopvang, brengen enkele ouders hun peuters mee naar de voor het publiek toegankelijke tribune van het Parlement. Door personeelstekorten vinden ze geen opvang meer, wat een nare echo is van wat zich in het onderwijs afspeelt. Door besparingen werd de ratio aantal kinderen/begeleider op 9/1 gebracht, dat is de hoogste van heel Europa. In Nederland, Denemarken en Finland is dat één op vijf.

Heel de sector wordt door de politiek verantwoordelijken stiefmoederlijk behandeld, als een pure ‘kost’, terwijl alle pedagogen erkennen dat actief bezig zijn met peuters dé basis is voor een goede intellectuele ontwikkeling. Andermaal: de rijkste regio van Europa solt met zijn kostbaarste grondstof.

Soit, die kleine zet zijn keel open en Jean-Jacques onderbreekt heel verstoord zijn tussenkomst, zich afvragend wat dat kind daar komt doen. Tja. Voorzitster Liesbeth Homans probeert hem nog te sussen (‘Jean Jacques, allez…’) maar onze autistische peuter blijft zijn ergernis uiten, en straffer: hij krijgt bijval van het complete halfrond. Met dat applaus voor Jean-Jacques tonen de parlementsleden aan welke kant ze staan: zeker niet die van de hard werkende Vlaming met een kinderopvangprobleem.

Nepotisme

Karel De Gucht, bedrijvig tussen politiek, loge, industrie (Proximus, ArcelorMittal), gerecht en… de wijngaard in Toscane

De vertoning is des te pijnlijker omdat de jongen met het lange sluikhaar, die nooit echt volwassen geworden is, het absoluut product is van politiek nepotisme. In geen enkele Vlaamse partij is het fils-à-papa-fenomeen zo frappant als bij de Open-VLD, die nog niet zo lang geleden rondleurde met de slogan ‘niet de afkomst telt, wel de toekomst’. Van de De Guchten tot de De Clercqs, de De Croo’s uiteraard, de Lachaerts, de Vanderpoortens, met kleinzoon Patrick Dewael niet te vergeten.

Jean-Jacques zit daar in het Vlaams Parlement enkel en alleen door zijn familienaam. Als zoon-van doorliep hij het klassieke geprivilegieerde traject: praeses aan de VUB, op het schild gehesen in het Liberaal Vlaams Studentenverbond, gemeenteraadslid in Aalst, op de senaatslijst van de Open-VLD geparachuteerd worden, en tenslotte een verkiesbare plaats voor het Vlaams Parlement. Het bedje van zo’n mensen is gespreid, het zijn levenslange kind-politici die zich in de warmte koesteren van een partij-apparaat waarin papa nog steeds een dominante rol speelt.

Feit is dat het Vlaams Parlement hier eens te meer met de broek op de enkels staat, en het ergste laat vermoeden over het (gebrek aan) staatsmanschap dat deze vergadering kenmerkt. Dat de oppositie, met name vooral de PVDA, garen spint bij dat baby-incident, is logisch. Maar ik sluit me aan bij de verbazing over De Guchts uithaal én over het applaus van zijn collega’s. Het toont de wereldvreemdheid aan van de politieke klasse, en voedt onze grootste teleurstelling: wat we zelf doen; doen we slechter. Haal de emmers maar boven, het begint weer te regenen. Verbeelding werkt!

migrantenfamilies

Het grootste kind van het Vlaams Parlement kan niet tegen kindergeluidjes