Als we over woke gaan praten moeten we dat concept eerst goed afbakenen. Er zijn nogal wat commentatoren die beweren dat woke niet bestaat. Dat het een verzinsel is van alt-right of extreem-rechts, dat het een verzamelnaam is voor alle meningen die die domme, bekrompen, moreel inferieure Vlamingen of Nederlanders niet leuk vinden. Sommige commentatoren zoals Bart Eeckhout gaan zelfs zo ver dat ze in de afwijzing van politieke correctheid een rechtse complottheorie zien.

De meest beknopte en heldere definitie die ik ken komt van de Amerikaanse schrijfster Lionel Shriver. Zij definieert woke als: ‘een obsessie om het leven en de geschiedenis van de mensheid te zien als een machtsstrijd tussen onderdrukkers en onderdrukten.’

De verheerlijking van het slachtofferschap is een wezenlijk kenmerk van wat wij ‘woke’ noemen. Daarom is wokeness geen emanciperende ideologie. Integendeel, deze ideologie duwt mensen nog dieper in het slachtofferschap omdat ze er extra status aan toekent. Hoe meer iemand zich als slachtoffer gedraagt, hoe hoger zijn of haar status.

Hoe werkt dat nu? Er zijn vier stadia in de politiek correcte #WokeWaanzin: Statement – Escalatie – Eisen – Discriminatie (S.E.E.D).

In een eerste fase wordt een moreel statement geponeerd waar geen enkel weldenkend individu iets tegen kan hebben: ‘Dikke mensen verdienen ook respect!’. Of: ‘Zwarte mensen verdienen ook respect!’. Of: ‘Queer/homoseksuele/trans/gehandicapte (etc) mensen verdienen ook respect!’ Je kan een oneindig aantal echte of ingebeelde minderheden bedenken en telkens zijn zulke statements ‘no-brainers’: voor de hand liggende verklaringen. Wie tegen zulke stelling zou protesteren overtreedt een morele grens. Waarom zou je dat doen?

In een tweede stadium zien we een escalatie van het discours. Hier begint de zaak aanwijsbaar te ontsporen: die minderheden worden namelijk neergezet als ‘onderdrukte slachtoffergroepen’. Als aparte identiteiten. Dat is typisch ‘woke’. Aangezien er in het vorige stadium een duidelijk afgebakend moreel standpunt werd ingenomen is het nu bijzonder lastig om tegen die escalatie in te gaan. Niemand wil weggezet worden als ‘moreel verwerpelijk’. Nochtans is er een zeer goede reden om tegen zulke standpunten in te gaan. Wie slachtoffers zegt, zegt namelijk ook onderdrukkers of daders. Die ‘onderdrukkers’, dat zijn steevast de blanke, westerse, heteroseksuele, ‘normale’ mannen. Wat de woke betreft, zijn dat altijd de daders.

Dit is een toepassing van een marxistische dialectiek. Het hanteren van die slachtoffer- en dader-dialectiek is een essentieel kenmerk van de woke-ideologie. Dit heeft niks meer te maken met ‘een beetje meer empathie’ of ‘een gevoeligheid voor onrecht’. Dat is louter de verpakking. Als het daarover zou gaan, dan zou ik woke zijn. Dan zouden we allemaal woke zijn. Maar daar gaat het nadrukkelijk niét over. Het polariseren van onze samenleving en het uitvergroten van problemen waar die voorheen amper of niet waarneembaar waren voor de normale sterveling, is slechts een eerste stap in de escalatie van het activisme. Er wordt altijd een toxische sfeer van haat, verdeling en polarisering gecreëerd die voordien niet bestond. De blanke, westerse, kapitalistische, hetero daders moeten boeten.

In het derde stadium ontspoort deze ideologie volledig, want die vreselijke daders moeten ook aangepakt worden. En die onderdrukte identiteiten moeten gevierd en gepromoot worden. Ondertussen zijn er veel meer activisten bijgekomen en protest is nagenoeg onmogelijk zonder zware vergelding, online aanvallen op uw reputatie en pogingen tot cancelling. Naarmate steeds meer activisten actief worden en al onze instellingen bezetten, krijgt deze ideologie meer macht en durft een meerderheid van de mensen amper nog zijn mond open doen. Zo wordt een cruciaal punt bereikt waar de eisen van de activisten geformuleerd worden en kracht bijgezet worden. Het fenomeen baadt ondertussen in een neo-fascistisch sfeertje. Tegenspraak is geen optie meer. Shut up and do what you are told!

Gelijke uitkomsten

Onder het mom van ‘sociale rechtvaardigheid’ en ‘equity’ worden eisen gesteld waardoor al die slachtoffergroepen een voorkeursbehandeling dienen te krijgen. Geen gelijke rechten dus maar gelijke uitkomsten. Concreet vertaalt zich dat in (racistische) discriminatie tegen die kapitalistische, blanke ‘dader’ doelgroep, tegen al wie goed presteert, tegen al wie ‘normaal’ is want ‘normaal’ wordt ondertussen gezien als gepriviligeerd, blank, kapitalistisch en onderdrukkend.

Er moet dus discriminatie georganiseerd worden. Dat is de vierde en laatste stap. De eis voor ‘positieve discriminatie’ leidt steeds tot ‘negatieve discriminatie’ van steeds dezelfde dadergroep. Want hoewel er een oneindig aantal slachtoffergroepen lijkt te bestaan, voor de woke-activisten is er maar één dadergroep: de blanke, westerse, kapitalistische, heteroseksuele, ‘normale’ mannen. Er wordt een gevaarlijke sfeer van haat gecreëerd die het pad effent voor allerhande vormen van fysiek of psychologisch geweld, discriminatie en finaal: onteigening. Die blanke daders zijn voor de woke-activisten de bodem van de maatschappij, de genieters van ‘wit privilege’. Zo belanden we in een jaren ’30-sfeertje van haat tegen en afwijzing van al wat westers, blank, kapitalistisch, mannelijk, normaal is.

Het einddoel is steeds hetzelfde. De woke-activisten wijzen onze westerse, vrije, open, liberale democratie af. Dat staat ook letterlijk te lezen in hun manifesten. Naarmate de ideologie meer voet aan de grond krijgt in al onze instellingen, de media, de cultuur en academia glijden we versneld af naar een onderdrukkend, semi-marxistisch, semi-fascistisch, technocratisch totalitarisme waar grenzen, normen, waarden, gezin, natie en religie afgewezen worden. De enige gemeenschappen die deze activisten tolereren zijn slachtoffer gemeenschappen. Een onverkozen, technocratische elite vaart daar wel bij. Die cynische kaste vergroot haar macht bij die toegenomen polarisering en verdeeldheid in onze maatschappij. Een kapitaalkrachtige globale elite heeft ondertussen alles te winnen bij ‘open grenzen’ voor migratie die de werkende middenklasse onder zware druk zetten. Zonder middenklasse in de privésector kan er geen democratie bestaan. De transparantie en het evenwicht tussen de machten die in elke gezonde democratie bestaan, zijn vervelende hinderpalen voor deze steeds machtiger wordende, compleet losgezongen links-liberale elite.

Vrije meningsuiting

gf

Woke heeft het marxistisch conflictmodel geïmporteerd.

Woke heeft diepe wortels in het marxisme waaruit het marxistisch conflictmodel werd geïmporteerd. Aan het fascisme ontleenden de woke de meedogenloze totalitaire methodes en de almacht van de staat. Je zou kunnen stellen dat als het marxisme en het fascisme samen een kindje zouden maken, dan zou dat op het woke-isme lijken.

Uiteindelijk leiden alle vormen van woke-activisme naar eenzelfde doel. Of het nu LBGTQIA+ activisme is, of antiracisme, of fat pride, of milieuactivisme, of pro-migratie activisme: de hierboven aangehaalde stadia zijn steeds dezelfde, het einddoel is steeds hetzelfde en de pineut is steeds dezelfde.

De pineut, mijn beste lezer, dat bent u. Het eerste slachtoffer is onze vrije meningsuiting, het finale doel is het opdoeken van onze open, vrije, liberale democratie. Dat is het logische eindpunt van woke. You will own nothing and you will be happy. Ik denk het niet.

milieuactivisme

Greta Thunberg is niet toevallig extreem-links

‘Weg uit de groene kleutertuin!’

Jongeren in de politiek: Timon Hogenaar, jonggroen