Een nieuwe trend tekent zich af in de mainstream media en bij de linksdraaiende opiniemakers. Op 9 juni 2024 worden er hier federale, Vlaamse verkiezingen én Europese verkiezingen gehouden. Het normale scenario is dat de modale pers en de politieke koffiedikkijkers denken dat het wel zal meevallen, en dat ze na de ‘zwarte zondag’ vreselijk verbaasd een mea culpa slaan: ‘we zagen dit echt niet aankomen’.

Dat is nu niet zo: iedereen weet dat ‘het’ gaat gebeuren. En dus worden de excursies naar verdorven plekken als Ninove nu al ingelegd, waar in het najaar ene Guy D’haeseleer, de man van de huisgemaakte chocomousse, tot afgrijzen van heel weldenkend Vlaanderen de burgemeesterssjerp zal omgorden. Jaja, in 1933 ging het er net zo aan toe in Berlijn.

Die term zwarte zondag is een term die niet bepaald journalistieke objectiviteit weerspiegelt. Alsof een overwinning van het Vlaams Belang – want over die partij gaat het natuurlijk – geen normaal uitvloeisel is van het democratische spel, maar eerder een ongeluk, een catastrofe, of, erger, het gevolg van een criminele manipulatie.

De ‘probleemkiezer’

Dominique Willaert specialiseerde zich een tijdje in het verstoren van Theo Francken-lezingen.

Ninove is dus nu al de place-to-be voor VB-watchers, en het aldaar gevestigde café Vlaams Huis het centrum van het ramptoerisme. Nog voor de ramp zich heeft voltrokken. Raar sfeertje. Let op: dit keer blijven de banvloeken op het domme, fout stemmende gepeupel achterwege. De journalistieke excursies naar de ‘bruine gordel’ Geraardsbergen-Ninove-Denderleeuw-Aalst baden daarentegen in begrip en empathie. De kijvende vingertjes van de linkiewinkies maken plaats voor groot mededogen met de achtergestelde sukkels, ontgoochelde, miserabele, verzuurde havenots, die uit wanhoop voor het VB stemmen. Dat zegt natuurlijk alles over die partij: een zootje rattenvangers eerste klas.

Extreemlinks superwarhoofd en theatermaker met teveel vrije tijd Dominique Willaert kampeerde er naar eigen zeggen vier maanden lang om de rioolgeur op te snuiven, en schreef er een boek over met de ietwat belerende titel ‘Niet alles maar veel begint bij luisteren’. Op de duur krijg je de indruk dat er een missionaris/antropoloog is neergestreken die wil ‘begrijpen’ waarom mensen zoiets verschrikkelijks doen.

Willaert, die een lange staat van dienst heeft als PVDA-sympathisant en activist met een speciale opvatting over democratie (hij is bekend geworden als de man die systematisch de lezingen van Theo Francken verstoorde), probeert in het hoofd van de VB-stemmer te kruipen en ontwaart vooral boosheid en ontgoocheling. ‘Kiezers van Vlaams Belang rouwen. Ze zijn verdrietig en kwaad’, weet Dominique na vier maanden verblijf in de riool. Dat klopt natuurlijk ten dele, maar met zijn Marxistische analyse over een teloor gegane industrie en verpaupering bij de ‘witte’ onderklasse, en de aansluitende xenofobie, reduceert hij de VB-kiezer tot een probleem. Of eigenlijk zelfs een hulpbehoevende patiënt.

Miserabilisme

Lokale VB-voorman Guy D’haeseleer wordt vooral geportretteerd als een rattenvanger.

In een uitgebreid interview op Sociaal.net staat het allemaal te lezen zodat u het boek niet hoeft te kopen. Het begint met een mea culpa over de linkse moraalridderij, de lui die zich alsmaar bezig houden met de LGBTQ+ problemen en ondertussen vergeten zijn dat bankkantoren sluiten, het openbaar vervoer wordt afgebouwd en vooral ouderen zich uitgesloten voelen.

Die vaststelling klopt. Maar dat een rechtse politieke partij deze mensen ook aanspreekt en hen wil vertegenwoordigen, dat vindt Willaert niet kunnen. Het gaat dan over de ‘sluw en slim geconstrueerde verhalen die de populisten van Forza Ninove en Vlaams Belang brengen’, en vooral over rattenvanger Guy D’haeseleer, die ‘op het onderbuikgevoel’ speelt. Die onderbuik weer. De laatste halte voor de stoelgang de riool in gaat, in wat nog altijd de vuilste waterloop van Vlaanderen is.

De marginalisering van de Denderrat – we zullen hem even zo noemen – is wel degelijk een stuk politieke strategie van links. Ten eerste is het opnieuw een stigmatisering van het Vlaams Belang tot pure protestpartij en magneet voor malcontenten. Ten tweede is er het miserabilisme, waarin heel het fenomeen wordt gekaderd. Willaert’s beschrijving van het marginale rattenkasteel aan de Dender moet ook de eigenlijke middenklasse, de teleurgestelde N-VA stemmers die al van plan waren om over te lopen, behoeden voor deze misstap.

Flitspalen

Deze regio zou in 2024 wel eens ingekleurd kunnen worden als reservaat

VB-stemmen ontstaan uit miserie, niet uit bewustzijn, zo wil het de marxistische doctrine. Heel misschien, wie weet, kunnen de klanten van het Ninoofse Vlaams Huis nog gerecycleerd worden tot PVDA-stemmers, eens ze tot klassenbewustzijn zijn gekomen. Meteen zijn ook de programmapunten rond Vlaamse onafhankelijkheid, multicultuur, en islamisering afgeserveerd: dat zijn allemaal maar ‘populistische’ fuiken om de onderkant van de samenleving naar de beerput van het racisme en het fascisme te lokken.

In dezelfde zin laat DM-Columnist Frederik De Backer zich uit over het marginale klootjesvolk aan de Dender: miserie-miserie-miserie, het zijn de armen van geest én van portefeuille die voor het VB stemmen. De Backer is geen marxist, en geeft een simpele, meer socialistische oplossing om het ‘extreemrechtse gevaar’ op te lossen: minder bruggen bouwen en minder flitspalen neerzetten. Jep. ‘Poot jaarlijks één brug en tien flitspalen minder neer en geef het uitgespaarde geld aan de armen’, is het advies van De Backer om de partij van Tom Van Grieken ‘als een drol in het gras te zien verzinken’ (DM, 25/9).

Drollen in het gras. Eén brug minder, liefst over de Dender. ‘Geef die mensen wat geld voor nieuwe schoenen en het is opgelost’. Ook dit hilarische flitspaaldiscours moet begrepen worden als fluiten in het donker, én als poging om de deplorables, de mensen met een lijfgeur en slechte gebitten, te onderscheiden van de rest van Vlaanderen dat nog niet verloren is voor de democratie.

Soit, ik zie het nog wel gebeuren dat kwaliteitsbladen als DS en DM tijdens de komende herfst voor hun lezers afvaarten van de Dender organiseren, met voldoende stopplaatsen om de locals te observeren, te voederen en begripvol te aaien. ‘Ze zijn verdrietig en kwaad, mijnheer’. In de verte gaat opzichter Dominique rond met een grote pot chocomousse. Ik schrijf nu al in.

miserie

Links op safari in de Denderstreek

Tijd voor een taalstrijd op school