‘Yow, ik voel me zo fris als een konijn op de plein. That’s what it takes als ik op het highest level wil meedraaien. Ik heb reuzegrote ambities en dan lijkt het alsof je België kei-snel ontgroeit. Maar ik voel me er zeker niet te goed voor, al heb ik soms wel wat last van patsergedrag. Konijnen volgen een plantaardige lifestyle. Ik hou rekening met op wat ik knabbel. Voor mij of course geen konijn met zure pruimen, bah. Ik kies liever voor iets voedzaams. Dat houdt me scherp, in mind en body. Met de power van mijn poten sla ik de rest K.O. … nijn.’

Adempauze

Het is oorlog en straks misschien een bom op ons dak, 200.000 vluchtelingen in de rij, de gemiddelde Vlaming kreunt onder de brandstofprijzen en elektriciteitsfacturen, het virus lijkt toch maar een adempauze te houden, maar dankzij het VTM-programma The Masked Singer is dat allemaal van nul en generlei belang.

Een van oorsprong Zuid-Koreaans amusementsformat, waarin bekende personen, gekostumeerd en gemaskerd, voor een jury een liedje ten beste geven. Het publiek geeft punten, de jury moet raden wie er in dat kostuum steekt. Een heel seizoen wordt de spanning erin gehouden en wordt via de sociale media gespeculeerd wie Miss Poes en Konijn wel zou kunnen zijn. Een topper qua kijkdichtheid: tussen de één en twee miljoen Vlamingen volgen dit met spanning.

Vorige vrijdag was de inval in Oekraïne helemaal ver weg, toen er ene Conner Rousseau vanonder de konijnenkop kwam, waarna het applaus losbarstte en de voltallige jury zo ongeveer een orgasme kreeg. ‘Ik mag me toch ook eens amuseren?’, ‘Het was verleden zomer al opgenomen!’, en ‘Ik heb hier wel speciaal zangles voor genomen’, repliceert Conner als er in het weekend wat gemompeld wordt over politici die per se de plezantste thuis willen zijn, uitgerekend op dit moment.

Tragikomische spiraal

VRT

Een mijlpaal: Debby & Nancy’s Happy Hour’ anno 2007.

Nadat ongeveer elke hond met een hoed op er zijn mening over gaf en Jasmijn er hier al de draak mee stak, wil ik er ook nog wel een paar serieuze zaken over kwijt.

We leven in een land met een van de laagste cijfers als het gaat over politieke geloofwaardigheid. Alleen Polen klopt ons nog, volgens een OESO-onderzoek. Corona heeft er diep ingehakt, maar België en het Vlaamse nevenhuis hebben historisch een slechte reputatie als het gaat over vertrouwen in het politieke establishment. Dat ligt aan de ingewikkelde Belgische koterij, de particratie, het getreuzel rond knopen die maar niet doorgehakt geraken (energievoorziening!), heel het migratie- en asielverhaal, in Vlaanderen zeker ook het cordon, soit, u kan het rijtje zelf verder aanvullen.

De druk van een protest- en antisysteempartij als het Vlaams Belang blijft hoog. Het zou de partij van de malcontenten en de verzuurden zijn, met piekende peilingcijfers, help. Hoe lossen we dat op? Met anti-verzuringspillen, geef het volk spelen. Daarvoor dient het voetbal en het tv-amusement, Jeroen Meus en Philippe Geubels. Maar een politicus die écht wil scoren, wil zelf in het strijdperk treden tegen de verzuring. De carnavalsattributen komen dan boven, de feestneuzen worden opgezet. Noteer dat zelfs Bart De Wever al in pandapak werd gesignaleerd.

Helaas – en dat is de ironie- worden de jolige politici met dat charmeoffensief nog belachelijker dan ze al waren, en wordt heel het circusachtig karakter van de politiek pas duidelijk. Wie gelooft die mensen nog? Bekijk zo’n parlementair debat, en denk: wat voor een kindertuin is dat. Veel theater voor de galerij, om finaal meerderheid tegen minderheid op een knopje te duwen. Bekijk de slaapverwekkende tv-debatten en talkshows. Elke dag, tot op zondag toe, achtervolgen ze ons met hun geinige ongein, het gemaakt gewichtig doen, het uit hun nek kletsen, het goochelen met cijfers en de hilarische lichaamstaal.

Kortom: politici willen grappig doen om de kloof met de burger te dichten, die nog groter wordt nét omdat ze zo grappig willen doen. Een tragikomische spiraal van de zielige clown, die al begon met Johan Vande Lanotte, Yves Leterme en Jean-Marie Dedecker in ‘Debby & Nancy’s Happy Hour’ anno 2007, toen die op een onbewoond eiland terecht kwamen en zich letterlijk een baard lieten aanmeten. Dat was in de tijd van Teletubbies, zie verder. Vanaf toen namen de socialisten resoluut de leiding in de konijnificatie.

Tot op het bot

Wat ons bij de diepere dimensie brengt van de Conneriaanse maskerade. Links is sowieso een minderheid in Vlaanderen, en de PVDA zal die stemmen wegkapen. Groen mag beschikken. Nadat het werkmenssocialisme is verdampt en vervangen door het doelgroepensocialisme, gericht op alle mogelijke gediscrimineerden en dus te beschermen minderheden, moest het pretsocialisme de verbindende maïzena worden, en werd de partij van langsom meer een format, gesteund op gimmicks en oneliners.

Steve Stevaert

De peetvader van die ommekeer was niemand minder dan Steve Stevaert, voor wie het socialisme ‘gezellig zou zijn, of niet zijn’, en alles zo gratis mogelijk. Dat is een roetsjbaan waar je niet meer af geraakt. Want hoe minder gratis alles blijkt, hoe bekaaider je eigen kiespubliek eruit komt, hoe harder je moppen moet tappen en oneliners produceren, en dan eindig je inderdaad als glitterkonijn. De lijn van Stevaert naar Patrick Janssens en van Janssens naar Conner Rousseau is dus een zeer consequente lijn rond een hip-progressief merk dat de verkleutering cultiveert om de politieke irrelevantie te camoufleren.

De ontmaskering van het Konijn afgelopen vrijdag is in dat opzicht een kanjer van een metafoor. Onder de smile-face van Conner blijken nog gezichten te zitten, maskers onder het masker, lagen die je zo lang kan afpellen tot je op het skelet zit, namelijk het stoffelijk overschot van de peetvader. Conner ensceneerde dan ook zijn ontmaskering als een soort strip-act, die men zou kunnen verder zetten ’tot op het bot’. Ensor is niet ver weg.

Het zal wel allemaal niet de bedoeling geweest zijn, niettemin is dit circus best wel betekenisvol. Humor en satire spelen zich normaal aan de andere zijde af, bij de critici, de malcontenten, de cartoonisten en hekelschrijvers, de carnavalisten. Maar hier worden politici hun eigen karikatuur en overtreffen elke satire. Het socialisme zal hilarisch zijn of niet zijn. Kies maar.

Miss Poes

Onthult Konijn Conner de ultieme Stevaert-verschijning?