‘De intolerantie van de islam wordt met de jaren groter in plaats van te verminderen’. Zo luidt de titel van de open brief van Erik Bruyland aan het adres van Hilde Sabbe.

Hilde Sabbe

Over Hilde Sabbe kunnen we kort zijn. Zij noemde mijn goede vriend Benno Barnard een ‘dramaqueen’ omdat hij ophef maakte over het feit dat moslimfundamentalisten gelieerd aan Sharia4Belgium met geweld een lezing van hem op de Universiteit Antwerpen waren komen verstoren. In een reactie op Sabbe schreef taalvirtuoos Barnard het volgende:

‘Hilde Sabbe is een middelbare nymfomane, die haar hoekje in de krant gewoonlijk vult met haar bedavonturen, ook al voor ze haar echtgenoot had laten vallen als een drol in de wc-pot. Maar toen de zonen van de woestijn mij onder het aanroepen van hun maansikkel bedreigden, schreef mevrouw Sabbe in haar krant dat ik “een drama queen” was. Inmiddels hebben de volgelingen van de ongeletterde bedoeïen in Amsterdam twee hervormingsgezinde moslims aangevallen – en vandaag werd bekend dat bij een van hen thuis een Kalasjnikov is gevonden. Niet komt het in Hilde Sabbe op mij alsnog haar verontschuldigingen aan te bieden. Geen sprankje vuur – geest, intelligentie, zwier, fatsoen, beschaving – in deze berg reuzel, behalve het vuur dat geilheid heet.’

Invoering sharia in Atjeh

Bruyland begint zijn open brief met de ‘hoop’ dat Sabbe hem niet zal verdenken van ‘anti-moslimgevoelens’ of ‘islamofobie’. Hij leeft immers ‘al dertig jaar mee’ met zijn ‘pleegzoon en zijn gezin in Indonesië’. Over Indonesië, dat hij allicht goed kent, vertelt Bruyland een verhaal dat ik ook in mijn boek Voor vrijheid dus tegen islamisering heb aangehaald en helaas eenvoudig is samen te vatten als: Indonesië wordt islamitischer, Indonesië islamiseert, en dus neemt de intolerantie er toe.

In een artikel getiteld Invoering sharia in Atjeh is voorbeeld voor heel Indonesië wordt het volgende beschreven: ‘Vanuit Atjeh verspreidt de sharia over Indonesië. Meer dan 113 regio’s, een vijfde van het land, kopiëren deels de Atjese sharia blijkt uit een recent rapport van Human Rights Watch. (…) De geestelijke leider Zainal Tazar uit Padang bevestigt dat er gesprekken in het lokale parlement worden gevoerd over de sharia. (…) Tazar vindt dat heel Indonesië in een islamitische staat met islamitische wetgeving moet veranderen.’

‘Allahu akbar’

Als op steeds meer plekken in het van oudsher als ‘gematigd moslimland’ omschreven Indonesië de sharia wordt ingevoerd, met onder andere de verplichte hoofddoek en een verbod op een strakke spijkerbroek, stokslagen voor homoseksuelen, shariapolitie, een verbod op alcohol en gokken en discriminatie van christenen, dan is dat een schoolvoorbeeld van islamisering.

In dat verband stelde Andrew Johnston: ‘De sluiting van zo veel kerken in Aceh [Atjeh], voortdurende aanvallen op kerken in West-Java, de vervolging van de Ahmadiyya gemeenschap en het bestraffen van de atheïst Alexander An laat de toenemende religieuze intolerantie in Indonesië zien.’ In de Indonesische stad Yogyakarta, duizenden kilometers van Atjeh vandaan, zijn homoseksuelen niet meer veilig omdat het Front Jihad Islam en het Forum Umat Islam de oorlog hebben verklaard aan alles wat niet-hetero is. Islamitische knokploegen gaan de straten op: ‘Zij hebben vlaggen, groene en zwarte, met Arabische tekens erop. Ze schreeuwen “Allahu Akbar” en schelden ons uit en zwaaien met kettingen’, aldus een van de slachtoffers. Muhammad Fuad van het Forum Umat Islam stelt dat homo’s volgens religieuze richtlijnen verbrand dienen te worden of ‘in het diepste ravijn gestort’.

Islamisering uit angst of machtsbehoud

En de Indonesische regering? De Indonesische minister van Defensie Ryamizard Ryacudu zegt nu zelf dat LGBT’s een sluipend kwaad zijn en ‘erger dan een kernoorlog’. Tientallen homoseksuelen werden ontslagen en van de Indonesische televisie gehaald. Shadi Hamid, auteur van het boek Islamic Exceptionalism, wijst er inderdaad op dat ‘in Indonesië de meeste shariawetgeving is doorgevoerd door de seculiere Golkar partij’. Zo gaat het in de islamitische wereld vaak en het is een zeer belangrijk mechanisme: uit angst of machtsbehoud plooien overheden en regimes, die zelf niet per se islamfundamentalistisch zijn, voor de islamitische druk, intimidatie, dreigementen en/of terreur van moslimfundamentalisten.

In mijn boek citeer ik de Algerijnse schrijver Boualem Sansal, die stelt: ‘In Algerije hebben de islamisten gewonnen. De strijd is gestreden, ze hebben de wapens neergelegd en gedemobiliseerd. Ze zijn met het geweer in de armen naar de onderhandelingstafel gekomen en hebben hun eisen gedicteerd. Ze hebben gekregen wat ze wilden: moskeeën te kust en te keur, meerdere ministeries, zetels in Kamer en Senaat, maar bovenal het volk. Zij hebben de samenleving gekregen, terwijl de regering zelf zich teruggetrokken heeft in een handvol bourgeois buurten. Het echte centrum van de macht hebben ze niet in handen, al de rest wel.’

Denkfout

Maar zo feitelijk en veelzeggend Bruylands beschrijving van de islamisering van Indonesië is, zo tragisch en fout is helaas zijn conclusie. Hij schrijft immers: ‘Van dichtbij heb ik dus persoonlijk de evolutie meegemaakt in het grootste moslimland ter wereld, van een uiterst verdraagzame (ik zou haast zeggen ‘Verlichte’) islam tot een almaar toenemende intolerantie.’

Dit is een denkfout: in Indonesië (of elders) is er nooit een ‘Verlichte’ islam geweest. Wel is de oorspronkelijke, vrij sterke Indonesisch-Javaanse cultuur er goed bewaard gebleven, waardoor de islam er lange tijd eerder oppervlakkig aanwezig was en slechts in geringe mate is doorgedrongen in de Indonesische samenleving en volksaard.

Islamisering is wereldwijd fenomeen

Islamisering doet zich niet alleen voor in Indonesië, het is een wereldwijd fenomeen dat plaatsvindt in Afrika, Azië, Europa en Amerika. Overal eigenlijk waar een substantieel percentage van de bevolking moslim is, wordt de samenleving vroeg of laat geconfronteerd met islamisering. Het is ook een denkfout om dit louter te wijten aan de invloed van islamitische landen als Saoedi-Arabië of Turkije: islamisering, het islamitischer maken en worden van volkeren, culturen, samenlevingen, beschavingen, behoort simpelweg tot de kernopdracht van de islam. ‘Islam’ betekent ‘onderwerping’; de geschiedenis van de islam is daarvan één langgerekt bewijs en de bronnen van de islam getuigen hiervan en geven moslims daartoe de opdracht.

De regio die wij vandaag als ‘de islamitische wereld’ bestempelen, wordt al 14 eeuwen gekenmerkt door golfbewegingen van re- en de-islamisering, wat doorgaans letterlijk gepaard gaat met bloed, zweet en tranen. De ongemakkelijke waarheid is dat, wanneer de islamisering ergens een bepaald niveau heeft kunnen bereiken, de geest uit de fles is en de betreffende samenleving gedoemd is om in een (schier) eindeloze golfbeweging van re- en de-islamisering te belanden.

‘Salafisme’

Maar de bronnen en kernopdracht van de islam ziet Bruyland kennelijk niet, want hij heeft het over ‘conservatieve, reactionaire salafistische krachten die zijn overgewaaid uit Saudi-Arabië, Jemen en Pakistan’, waarvan hij beweert dat ze ‘totaal vreemd zijn aan de ware islam’. Nochtans is het zogenaamde ‘salafisme’ gewoon (een terugkeer naar) de zuivere islam. Volgens historica en islamexperte Machteld Allan zitten het zogenaamde ‘salafisme’ en ‘jihadisme’ in de islam besloten, en worden die termen vaak aangewend om de islamitische leer/bronnen te verschonen.

Arabiste Anne-Marie Delcambre stelt terecht dat er geen tolerante en vredelievende of verlichte versie van de islam bestaat. Zij noemt dat ‘een westers verzinsel om de onaangename waarheid niet onder ogen te hoeven zien’. In drie zinnen vat Delcambre het subliem samen: ‘Tussen islam en islamisme bestaat alleen een gradueel verschil. Het islamisme zit in de islam als het kuiken in het ei. Er is geen goede en slechte islam, zoals er ook geen gematigde islam bestaat. Gematigde moslims bestaan wel, dat zijn degenen die een deel van hun geloof links laten liggen.’ Over die zogenaamde ‘ware islam’ heeft Hans Teeuwen overigens een briljante video gelanceerd die ik iedereen aanraad te bekijken.

Yahya Cholil Staquf

Het is nota bene een van de invloedrijkste Indonesische islamgeestelijken, Yahya Cholil Staquf, die heeft gezegd dat ‘westerse politici moeten stoppen met te doen alsof extremisme en terrorisme niks met de islam te maken hebben’. Cholil Staquf: ‘Radicale islamitische bewegingen zijn niets nieuws. Ze verschenen telkens opnieuw in onze eigen geschiedenis in Indonesië. Het Westen moet ophouden elke discussie over deze kwesties toe te schrijven aan “islamofobie”.’ Cholil Staquf vertelt dat sommige van zijn westerse vrienden ‘islamofoob’ zijn en dat hij hen begrijpt, en hij concludeert dat het Westen ‘moslims niet kan dwingen een gematigde interpretatie van de islam te aanvaarden’.

Bovendien stelt Cholil Staquf dat ‘in de traditionele islam de relatie tussen moslims en niet-moslims, tussen moslims en de staat en tussen moslims en het heersende wetssysteem van de samenleving waar ze wonen, problematisch zijn.’ Want ‘volgens de klassieke [islamitische] traditie is de relatie tussen moslims en niet-moslims er een van segregatie en vijandschap’, aldus Cholil Staquf, die concludeert dat de orthodoxe islamitische traditie over het wereldomvattende kalifaat en de sharia conflicteert met seculiere natiestaten en de democratische rechtsstaat.

Middel versus doel

Al even erg is echter het feit dat Bruyland kritiekloos de islamitische ‘universiteit’ Al-Azhar in Caïro aanhaalt. Zijn kleindochter liep school bij een afdeling van Al-Azhar in Jakarta, en dus is ze volgens hem ‘uiteraard moslima’ – hoewel ze weigert een hoofddoek te dragen. Bruyland noemt Al-Azhar terecht ‘het Vaticaan van het Soennisme’, maar vergeet er bij te zeggen dat, hoewel ze zich tegenwoordig soms gematigd probeert voor te doen, Al-Azhar in de kern islamfundamentalistisch is. Zo weigerde Al-Azhar jihad-bewegingen zoals Islamitische Staat te veroordelen voor ketterij, wat ook logisch is omdat ‘Islamitische Staat in niets strijdig is met de islam’, zoals arabist en islamoloog Halim El Madkouri overtuigend heeft aangetoond.

Uiteindelijk kan Al-Azhar, uit politiek-strategische overwegingen, louter afstand nemen van het middel of de strategie (onthoofdingen, massamoorden, terreur), maar niet van het streef- of einddoel: de invoering van de islamitische wet of sharia, het kalifaat. Het gezaghebbende Al-Azhar heeft ook het inhumane, totalitaire en compleet verwerpelijke sharia-handboek Reliance of the Traveller gecertificeerd (waarin onder andere steniging voor overspel en voor sodomie wordt gepropageerd).

Bruyland besluit zijn open brief aan Sabbe met: ‘Natuurlijk, op (lange) termijn … misschien gaat het ooit wel de goede kant op, maar zoals Keynes zei: “In the long run we are all dead”.’ Het zou sneller de goede kant op kúnnen gaan mochten mensen zoals Bruyland eindelijk eens onder ogen (durven te) zien wat de bekende filosoof en religiecriticus Sam Harris zo treffend stelt: ‘Het probleem met het islamitisch fundamentalisme zijn de fundamenten van de islam.’

Rechtzetting: Een eerdere versie van dit artikel vermeldde dat Andrew Johnston werkt voor Christian Solidarity Worldwide. Dit blijkt niet te kloppen, waarvoor onze verontschuldigingen.

moslimland

Demografische evoluties van Israël en van Gaza zijn gericht op oorlog

De islam is in de kern intolerant