Als het Internationaal Gerechtshof tijdens de Tweede Wereldoorlog had bestaan, dan had Hitler deze jurisdictie aangegrepen om de bombardementen van de geallieerden op Duitsland te laten kwalificeren als genocide.

De lopende genocideprocedure tegen Israël in het kader van de oorlog tegen terreurgroep Hamas in Gaza werd ingeleid door het Zuid-Afrika dat Poetin steunt in zijn agressie-oorlog tegen Oekraïne. Enkele jaren geleden heeft Zuid-Afrika de Soedanese dictator Omar al-Bashir (tegen wie een internationaal aanhoudingsmandaat liep vanwege genocide in Darfoer) met alle egards ontvangen. Onlangs rolde de Regenboognatie nog de rode loper uit voor een Hamasdelegatie.

Het juridisch offensief van Zuid-Afrika vindt steun bij Rusland en, vanzelfsprekend, bij het moorddadige Iraanse regime van de Ayatollahs dat er niet voor terugdeinst tieners, die voor elementaire vrijheden opkomen, op te knopen.

Genocide

De oorlog tegen Hamas valt helemaal niet binnen de toepassing van het Genocideverdrag van de VN van 1948, dat genocide definieert als ‘een daad die gepleegd wordt met het doel de gehele of gedeeltelijke vernietiging te bereiken van een nationale, etnische, raciale of religieuze groep’. Een strijd tegen een terroristische organisatie die zich verschanst tussen haar burgers, is duidelijk géén voorbeeld van een ‘genocide’.

Dat betekent niet dat wat zich vandaag aftekent geen drama is. Vanzelfsprekend is oorlog een verschrikking, in het bijzonder voor de burgerbevolking die door de Hamasoverheid als menselijk schild wordt gebruikt. Al moet men hier wel de niet onbelangrijke kanttekening plaatsen dat menig ‘burger’ de Hamasmoordenaars van 7 oktober euforisch heeft onthaald.

Coalitie

Niet zo lang geleden begrepen westerse landen dat oorlogen, zelfs rechtvaardige oorlogen, een belangenafweging zijn tussen middel en doel. Na de aanslagen door ISIS-terroristen in onder andere Parijs en Brussel heeft een militaire coalitie de kalifaatsteden Raqqa en Mosoel met de grond gelijkgemaakt. Duizenden burgers kwamen om. Wat men ‘de internationale gemeenschap’ pleegt te noemen, ontving deze oorlog grotendeels positief, want noodzakelijk.

Ik zag geen straatprotesten uitgaande van de huidige anti-Israëlactiegroepen over onder andere de honderdduizenden doden als gevolg van het meedogenloos optreden van de Syrische Assad-dictatuur. Stil waren ze ook over de genocideoorlog in Darfoer en tijdens de oorlog in Yemen, waar volgens de Verenigde Naties om en bij de 400.000 doden vielen. Wellicht kunnen we dit passief stilzwijgen verklaren door het feit dat de Joodse staat Israël er niet bij betrokken was.

Joden vermoorden

Wat op 7 oktober 2023 in Israël is gebeurd is in wezen een genocidale, door Hamas geplande actie: de doding van zoveel mogelijk Joden — én niet-Joden; Arabieren werden ook vermoord. Doding op een manier die doet denken aan het optreden van de Einsatzgruppen van de SS in Oekraïne tijdens WOII.

1.200 mannen, vrouwen, kinderen en peuters werden afgeslacht. 250 slachtoffers werden ontvoerd, onder hen een baby van een paar maanden en ouderen in hun rolstoel. Deze afschuwelijke misdaden werden door de plegers gefilmd en met veel enthousiasme gedeeld. Op deze beelden ziet men een geboeide vrouw die naar een jeep gesleurd wordt, haar broek met bloed besmeurd. Wat haar werd aangedaan was overduidelijk.

De verontwaardiging op wereldschaal was van korte duur

De verontwaardiging op wereldschaal was van korte duur. Vrouwenbewegingen lieten niets van zich horen.

Luchtledige

Wat op 7 oktober is aangericht, is niet in het luchtledige gebeurd. De stichtingsakte van Hamas is precies: Israël moet worden vernietigd en de Joden moeten gedood worden. Het voorgaande wordt idyllisch verwoord als ‘Free Palestine, from the river to the sea’. Dit is de startpositie van de Gazaoverheid tijdens de eventuele onderhandelingen: hoe de Israëlische regering een compromis dient te sluiten met zo’n tegenpartij, weet ik niet.

Uiteraard mag en moet de internationale gemeenschap vragen stellen bij het optreden van Israël: ook in een verdedigingsoorlog zijn er grenzen. Maar er zijn klaarblijkelijk ook grenzen aan de intellectuele eerlijkheid van menig Belgisch politicus, door bijvoorbeeld een rechtstreekse lijn te trekken tussen de verdediging van het Joodse volk (nu) en de uitroeiing van het Joodse volk (Auschwitz). Bezinning dringt zich op. Misschien zelfs een tripje naar de Kazerne Dossin.

Mosoel

De coalitie van de hypocrieten

De zoektocht naar vrede voor minderheden in Irak